BEGONNEN

Mijn oudste kleindochter is inmiddels zeven jaar. Het is een parmantige hittepetit die zojuist haar zwemdiploma B heeft gehaald en iedere zaterdagmorgen probeert de paardrijkunst meester te worden op een pony van een manege in de buurt. Die manege is in de open lucht waardoor het in de winter een hele opgaaf is om daar een uur lang enthousiast haar vorderingen te bewonderen. Maar het is werkelijk de moeite waard want na afloop van het rijden moet het dier naar zijn stalletje worden gebracht en worden geborsteld. Dat heet verzorging en dat moeten ze ook leren. Dus rossen de dames er lustig op los, van boven naar beneden, van links naar rechts en alles daar tussen in. Terwijl het diertje angstig naar de omstanders kijkt met zoiets in de ogen van "moet dat nou?" Op enig moment vinden de dames dat het klaar is en dan mag papa ze weer naar huis rijden. Ik hoop voor de pony's dat de echte stalhoudster ze nog even een echte borstelbeurt heeft.
Mijn kleindochter is reeds nu een groot talent. Ze heeft al het lees- en schrijfmateriaal dat voor haar leeftijd en voor haar klasje beschikbaar is al lang verwerkt en dreigt zich op school stierlijk te vervelen. Met nog een paar  bollebozen mag ze nu zelf tekstjes gaan schrijven en na enige tijd voordragen. Hoe lang ze haar daarmee tevreden houden is voor mij een vraag, ik hou m'n hart vast. Zich zeer bewust van haar uitblinken op het gebied van taal en spreekvaardigheid heeft ze zich nu een licht slissen aangewend. Ze hoeft niet te slissen, haar mond en haar gebit vertonen geen enkele afwijking dus haar omgeving denkt nu dat ze zich als aankomend actrice alvast een soort handelsmerk aan het aanmeten is: licht slissen. Daarmee val je op en dat is kennelijk de bedoeling.
Als moderne ouders weten haar papa en mama daar wel raad mee: de logopediste. Iedere week bezoekt ze een half uur lang een aardige dame die haar spelenderwijs (denk zij) van het slissen probeert af te brengen. Via allerlei woordspelletjes hoopt ze de kleine het slissen af te leren. Die is echter niet gek en heeft precies door dat ze met die woordspelletjes eigenlijk een beetje voor de gek wordt gehouden. En voor de gek gehouden te worden, daar houdt madam niet van.
Zo werd haar vader onlangs aan het eind van het lesje even door de logopediste apart genomen, die hem toen gierend van het lachen vertelde dat ze het lesje begonnen was met te vragen hoe het met haar leerling ging. Die toen, parmantig met de armpjes over elkaar geslagen had gevraagd:"Zijn we al begonnen of wil je echt weten hoe het met me gaat?"

Het gaat wel goed, lijkt mij.

Knar