TASJE
Nu ik geen auto meer rijd probeer ik mij met openbaar vervoer zo geriefelijk mogelijk te verplaatsen naar mijn bestemmingen. Noodgedwongen zijn dat soms de dokter en het ziekenhuis, maar dat is ook de vrijdagmarkt in een dorp niet ver hier vandaan. Met een bus die stopt vrijwel op mijn stoep kan ik daar veel makkelijker komen dan op welke markt dan ook in de hoofdstad, waar ik woon. Ik bezoek die markt vooral omdat daar een kaashandelaar staat die een Noord-Hollandse oude kaas verkoopt waarvan ik zijns gelijke nog niet ben tegengekomen. Verrukkelijk.
Gisteren was het vrijdag en mijn kaas was op dus tijd voor het reisje naar de markt. Nu de klant sinds kort geen gratis plastic tasje meer krijgt bij de boodschappen - wat ik een goede maatregel vind - neem ik braaf een tasje mee van huis. Ik bewaar daarvoor speciaal een heel stoer tasje met de naam van een beroemde boekwinkel uit de binnenstad, zodat het iedereen duidelijk mag zijn dat hier een man gaat die zijn letteren kent. Met een AH-tasje kan iedereen lopen.
Het weer was goed, het was droog en zo nu en dan probeerde zelfs de zon door het wolkendek te prikken. U ziet, ik ben al helemaal besmet met het dwaze meteorologentaaltje van tegenwoordig waarbij de zon tot vriend van ons volk wordt verklaard die ten onzen gerieve probeert gaatjes in het wolkendek te prikken. Hij moest eens weten. Maar dat terzijde.
Naar de bushalte dus. De bus was er nog niet dus zette ik mij even op het roestvrijstalen bankje dat in de nieuwe abri's is aangebracht voor de niet zo goed ter been zijnde busreiziger. Heel comfortabel. Maar ai, wat koud. Ik dacht aan het tasje en in no time zat ik veel prettiger met dat tasje onder me als isolatie. Het werkte. Er kwam nog een reiziger aan, wij groetten elkaar beleefd en daar was de bus. Een knielbus, waardoor je bijna horizontaal van de stoep in de bus kunt stappen. Ook al zo comfortabel. Direct links was een plekje en ploef daar zat ik. De deur ging dicht en de bus kwam op gang.
O jee, m'n tasje!
In het bushokje had ik nog gedacht "straks tasje niet vergeten". En ja hoor. Tegenwoordig wijt ik dat maar aan de vorderende leeftijd en ga dan maar wat schaapachtig zitten lachen. Die domme ik toch. Dan maar een tasje kopen bij de kaashandelaar. Niet meer aan denken. Op de markt ging alles van een leien dakje. Ik kreeg voor de kaas zelfs een tasje mee waar ik niet voor hoefde te betalen. Kleine dingen die de dag verlichten. De bus terug liet ook al niet lang op zich wachten, het was niet te druk en mijn plaatsje direct links van de ingang was opnieuw vrij. Welgemoed en tevreden liet ik mij terugvoeren naar mijn woning.
Na het bedanken van de chauffeuse en het uitstappen uit de bus schoot me ineens dat tasje weer te binnen. Toch eens kijken of het er nog ligt, maar nergens op rekenen. In deze stad van jatten en joepen zou dat een wonder zijn. Even de weg oversteken, stukje teruglopen en wat zie ik: het door mijn zitvlees deerlijk geplette tasje, nog keurig op zijn plaats op het bankje, helemaal alleen in de abri, wachtend op een liefdevolle heropname in mijn huishouden. Dat heb ik gedaan, hem liefdevol weer opgenomen in mijn huishouden, en de eerste maanden hoeft hij niet weer mee als isoleerkussentje. Ik zal bijzondere aandacht aan hem schenken want de verlating van gisteren moet zijn zieltje danig hebben beschadigd.
Het is per slot een boekentasje.
Gisteren was het vrijdag en mijn kaas was op dus tijd voor het reisje naar de markt. Nu de klant sinds kort geen gratis plastic tasje meer krijgt bij de boodschappen - wat ik een goede maatregel vind - neem ik braaf een tasje mee van huis. Ik bewaar daarvoor speciaal een heel stoer tasje met de naam van een beroemde boekwinkel uit de binnenstad, zodat het iedereen duidelijk mag zijn dat hier een man gaat die zijn letteren kent. Met een AH-tasje kan iedereen lopen.
Het weer was goed, het was droog en zo nu en dan probeerde zelfs de zon door het wolkendek te prikken. U ziet, ik ben al helemaal besmet met het dwaze meteorologentaaltje van tegenwoordig waarbij de zon tot vriend van ons volk wordt verklaard die ten onzen gerieve probeert gaatjes in het wolkendek te prikken. Hij moest eens weten. Maar dat terzijde.
Naar de bushalte dus. De bus was er nog niet dus zette ik mij even op het roestvrijstalen bankje dat in de nieuwe abri's is aangebracht voor de niet zo goed ter been zijnde busreiziger. Heel comfortabel. Maar ai, wat koud. Ik dacht aan het tasje en in no time zat ik veel prettiger met dat tasje onder me als isolatie. Het werkte. Er kwam nog een reiziger aan, wij groetten elkaar beleefd en daar was de bus. Een knielbus, waardoor je bijna horizontaal van de stoep in de bus kunt stappen. Ook al zo comfortabel. Direct links was een plekje en ploef daar zat ik. De deur ging dicht en de bus kwam op gang.
O jee, m'n tasje!
In het bushokje had ik nog gedacht "straks tasje niet vergeten". En ja hoor. Tegenwoordig wijt ik dat maar aan de vorderende leeftijd en ga dan maar wat schaapachtig zitten lachen. Die domme ik toch. Dan maar een tasje kopen bij de kaashandelaar. Niet meer aan denken. Op de markt ging alles van een leien dakje. Ik kreeg voor de kaas zelfs een tasje mee waar ik niet voor hoefde te betalen. Kleine dingen die de dag verlichten. De bus terug liet ook al niet lang op zich wachten, het was niet te druk en mijn plaatsje direct links van de ingang was opnieuw vrij. Welgemoed en tevreden liet ik mij terugvoeren naar mijn woning.
Na het bedanken van de chauffeuse en het uitstappen uit de bus schoot me ineens dat tasje weer te binnen. Toch eens kijken of het er nog ligt, maar nergens op rekenen. In deze stad van jatten en joepen zou dat een wonder zijn. Even de weg oversteken, stukje teruglopen en wat zie ik: het door mijn zitvlees deerlijk geplette tasje, nog keurig op zijn plaats op het bankje, helemaal alleen in de abri, wachtend op een liefdevolle heropname in mijn huishouden. Dat heb ik gedaan, hem liefdevol weer opgenomen in mijn huishouden, en de eerste maanden hoeft hij niet weer mee als isoleerkussentje. Ik zal bijzondere aandacht aan hem schenken want de verlating van gisteren moet zijn zieltje danig hebben beschadigd.
Het is per slot een boekentasje.
Knar