VAL
De majesteit had het balkon nog niet verlaten of de Haagse kermis barstte los. Begroting en Algemene Beschouwingen. De rituele dans die jaar na jaar de indruk moet wekken dat Nêerlands lot in Den Haag wordt bezegeld, in plaats van in de boardingrooms van de grote ondernemingen. Deze keer zat er een haar in de boter.
Balkenende en Bos - niet mijn politieke vrienden maar dat daargelaten - waren deze keer zo verstandig geweest om een begroting te maken met vooral één boodschap : even afwachten. Wat afwachten? De ontwikkelingen in de wereld. Want ondanks alle Haagse pedanterie is het nog altijd zo dat Nederland niest als de wereld verkouden is. We deinen als klein handels- en exportland noodgedwongen mee op de golven van de wereldeconomie, misschien wel meer dan enig land ter wereld, en we zijn er in de loop van honderden jaren heel gewiekst in geworden daar voor onszelf het beste uit te slepen. Maar meedeinen doen we.
Zo ook nu. Er zijn vermoedens van herstel, er wordt weer licht gezien. Even afwachten dus, maar omdat het zo gênant is om dat hardop te zeggen waren er twintig (twintig!) werkgroepen van hoge ambtenaren verzonnen die alles zouden gaan uitzoeken. Succes verzekerd : als je rustig wilt afwachten moet je ambtenaren voor je aan het werk zetten.
Slim bedacht maar niet ongevaarlijk. Dat bleek.
Door een afwachtende houding aan te nemen en daar niet open voor uit te komen zette het kabinet voor zichzelf een val open die door de oppositie niet kon worden gemist. “Volksverlakkerij” bazuinde Kant van de SP, “ongeïnspireerd” betoogde Alexander. Zelfs de gezagsgetrouwe SGP vond het allemaal “onder de maat”. De afwachtende toon van de begroting werd triomfantelijk uitgevent als gebrek aan daadkracht. Vooral de premier kreeg er van langs en de verdenking dat hij binnenkort stilletjes naar Brussel wil vertrekken hielp ook al niet. Met een motie van wantrouwen klapte VVD-leider Rutte de val definitief dicht. Tot zichtbare ontsteltenis van kabinet en coalitie. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Van Rutte overigens een meesterzet omdat de altijd voor een grap zorgende Wilders daarna met zijn obligate motie van wantrouwen geen poot meer had om op te staan.
Kortom, een vermakelijk potje Statego. Je wilt iets goed doen, verkoopt het verkeerd, en je wordt afgerekend niet op je goede bedoelingen maar op je verkeerde verkoopstrategie. Voer voor politicologen.
Rutte’s motie zal het niet halen, ook al sloot de SP zich ter elfder ure nog bij de delinquenten aan.
Maar hoe moet het nu verder? Worden we nog geregeerd?
Ja hoor, gewoon vanuit de boardingrooms. Business as usual.
Balkenende en Bos - niet mijn politieke vrienden maar dat daargelaten - waren deze keer zo verstandig geweest om een begroting te maken met vooral één boodschap : even afwachten. Wat afwachten? De ontwikkelingen in de wereld. Want ondanks alle Haagse pedanterie is het nog altijd zo dat Nederland niest als de wereld verkouden is. We deinen als klein handels- en exportland noodgedwongen mee op de golven van de wereldeconomie, misschien wel meer dan enig land ter wereld, en we zijn er in de loop van honderden jaren heel gewiekst in geworden daar voor onszelf het beste uit te slepen. Maar meedeinen doen we.
Zo ook nu. Er zijn vermoedens van herstel, er wordt weer licht gezien. Even afwachten dus, maar omdat het zo gênant is om dat hardop te zeggen waren er twintig (twintig!) werkgroepen van hoge ambtenaren verzonnen die alles zouden gaan uitzoeken. Succes verzekerd : als je rustig wilt afwachten moet je ambtenaren voor je aan het werk zetten.
Slim bedacht maar niet ongevaarlijk. Dat bleek.
Door een afwachtende houding aan te nemen en daar niet open voor uit te komen zette het kabinet voor zichzelf een val open die door de oppositie niet kon worden gemist. “Volksverlakkerij” bazuinde Kant van de SP, “ongeïnspireerd” betoogde Alexander. Zelfs de gezagsgetrouwe SGP vond het allemaal “onder de maat”. De afwachtende toon van de begroting werd triomfantelijk uitgevent als gebrek aan daadkracht. Vooral de premier kreeg er van langs en de verdenking dat hij binnenkort stilletjes naar Brussel wil vertrekken hielp ook al niet. Met een motie van wantrouwen klapte VVD-leider Rutte de val definitief dicht. Tot zichtbare ontsteltenis van kabinet en coalitie. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Van Rutte overigens een meesterzet omdat de altijd voor een grap zorgende Wilders daarna met zijn obligate motie van wantrouwen geen poot meer had om op te staan.
Kortom, een vermakelijk potje Statego. Je wilt iets goed doen, verkoopt het verkeerd, en je wordt afgerekend niet op je goede bedoelingen maar op je verkeerde verkoopstrategie. Voer voor politicologen.
Rutte’s motie zal het niet halen, ook al sloot de SP zich ter elfder ure nog bij de delinquenten aan.
Maar hoe moet het nu verder? Worden we nog geregeerd?
Ja hoor, gewoon vanuit de boardingrooms. Business as usual.
Knar