VAKANTIE
Zo, mijn eerste zomervakantie zit er op. Ik zeg eerste want als vrije pensionado weet je maar nooit hoe de bal rolt en of je in dit zomerseizoen niet zomaar nog een keer in een oord belandt waar het verblijf zo prettig is dat het als vakantie kan worden aangemerkt.
Omdat het Grote Reizen er vanwege mijn lichamelijke makke een beetje af is had ik gekozen voor twee weken in een huis in het oosten van het Vaderland, alwaar ik in een mooi stuk bos in alle rust mij zou kunnen verdiepen in Konstantin Paustowski (Verhaal ven een Leven) en Jane Austen (Emma). Beide zijn dikke pillen die toch, opgeborgen in een e-reader, niet meer ruimte innemen dan een A5-notitieblokje. Jaja, we gaan met onze digitale tijd mee.
Voor het overige had ik daar alleen mijn GSM dus een beetje kluizenaarsbestaan was het wel. Ik heb daar geen moeite mee, integendeel, soms denk ik dat ik in aanleg een beetje antropofoob ben. Maar daarover misschien later meer.
Halverwege mijn retraite kwam mijn zoon een nachtje logeren met zijn dochters. Zijn zoon (10) kwam niet mee want die had een te volle agenda. De meiden zijn zeven en negen en zagen onmiddellijk na aankomst in bos en huis talloze bronnen van langdurig vermaak. In een grote dennenboom voor het huis hing een lang klimtouw waar de oudste als een ratje in naar boven klom (ze is klein en sterk) en dat de jongste - bungelend op de onderste knoop - gebruikte als schommel (ze is groot en elegant). Achter het huis had de vriendelijke verhuurder speciaal voor de kinderen een echte schommel en een touwladder opgehangen maar die bleven onaangeroerd want te ver verwijderd van het sociale gebeuren aan de voorkant van het huis: papa en opa werkten op de veranda een "landingsbiertje" naar binnen en genoten relaxt van alles waarvan te genieten valt op zo'n mooie zomeravond. Daar moet je bij zijn.
Na een korte conferentie, de één gezeten op de knoop en de ander geleund tegen de boom, werd besloten dat er stokjes uit het bos zouden worden gezocht die van een scherpe punt moesten worden voorzien waarna ze mogelijk als pijlen bij de jacht zouden kunnen worden gebruikt. "Opa, heb je een scherp mes?" Ai, daar werd even al opa's opvoederstalent aangesproken. Een scherp mes is nodig voor het spel maar gevaarlijk voor al het andere. Het compromis werd gevonden in een voor kleine meisjes goed hanteerbaar en redelijk scherp aardappelschilmesje en door opa uitgevaardigde voorschriften over hoe en waar en wel en niet. In no time lag er op tafel een stapel puntige stokjes en in het gazon een tapijt van wit blinkende houtsnippers. Zou de huisbaas dat leuk vinden? Morgen maar even opruimen.
Inmiddels had opa een stapel pannenkoeken gefabriceerd die door de hongerige dames in hoog tempo werd weggewerkt (tot tevredenheid van opa bleef er één liggen) en na een met gejuich ontvangen Mousse au Chocolat begon de avondceremonie die eindigde in twee glunderende koppies die uit hun slaapzakken te voorschijn staken en duidelijk maakten dat ze dit intermezzo in het boshuis van opa wel konden waarderen. Tien minuten later was het stil.
Waarna voor de heren nog enige biertjes op de veranda.
Knar
Omdat het Grote Reizen er vanwege mijn lichamelijke makke een beetje af is had ik gekozen voor twee weken in een huis in het oosten van het Vaderland, alwaar ik in een mooi stuk bos in alle rust mij zou kunnen verdiepen in Konstantin Paustowski (Verhaal ven een Leven) en Jane Austen (Emma). Beide zijn dikke pillen die toch, opgeborgen in een e-reader, niet meer ruimte innemen dan een A5-notitieblokje. Jaja, we gaan met onze digitale tijd mee.
Voor het overige had ik daar alleen mijn GSM dus een beetje kluizenaarsbestaan was het wel. Ik heb daar geen moeite mee, integendeel, soms denk ik dat ik in aanleg een beetje antropofoob ben. Maar daarover misschien later meer.
Halverwege mijn retraite kwam mijn zoon een nachtje logeren met zijn dochters. Zijn zoon (10) kwam niet mee want die had een te volle agenda. De meiden zijn zeven en negen en zagen onmiddellijk na aankomst in bos en huis talloze bronnen van langdurig vermaak. In een grote dennenboom voor het huis hing een lang klimtouw waar de oudste als een ratje in naar boven klom (ze is klein en sterk) en dat de jongste - bungelend op de onderste knoop - gebruikte als schommel (ze is groot en elegant). Achter het huis had de vriendelijke verhuurder speciaal voor de kinderen een echte schommel en een touwladder opgehangen maar die bleven onaangeroerd want te ver verwijderd van het sociale gebeuren aan de voorkant van het huis: papa en opa werkten op de veranda een "landingsbiertje" naar binnen en genoten relaxt van alles waarvan te genieten valt op zo'n mooie zomeravond. Daar moet je bij zijn.
Na een korte conferentie, de één gezeten op de knoop en de ander geleund tegen de boom, werd besloten dat er stokjes uit het bos zouden worden gezocht die van een scherpe punt moesten worden voorzien waarna ze mogelijk als pijlen bij de jacht zouden kunnen worden gebruikt. "Opa, heb je een scherp mes?" Ai, daar werd even al opa's opvoederstalent aangesproken. Een scherp mes is nodig voor het spel maar gevaarlijk voor al het andere. Het compromis werd gevonden in een voor kleine meisjes goed hanteerbaar en redelijk scherp aardappelschilmesje en door opa uitgevaardigde voorschriften over hoe en waar en wel en niet. In no time lag er op tafel een stapel puntige stokjes en in het gazon een tapijt van wit blinkende houtsnippers. Zou de huisbaas dat leuk vinden? Morgen maar even opruimen.
Inmiddels had opa een stapel pannenkoeken gefabriceerd die door de hongerige dames in hoog tempo werd weggewerkt (tot tevredenheid van opa bleef er één liggen) en na een met gejuich ontvangen Mousse au Chocolat begon de avondceremonie die eindigde in twee glunderende koppies die uit hun slaapzakken te voorschijn staken en duidelijk maakten dat ze dit intermezzo in het boshuis van opa wel konden waarderen. Tien minuten later was het stil.
Waarna voor de heren nog enige biertjes op de veranda.
Knar
