NAJA
De Duitse TV-zender ZDF brengt iedere dag vlak voor zes uur een heerlijk roddelprogramma waarin het reilen en zeilen van "the rich and the famous" van deze wereld uitvoerig wordt belicht en van commentaar wordt voorzien. Een soort boulevardprogramma zeg maar. Een leuk onderdeel daarvan is het bekijken van wat de (vrouwelijke) sterren op de rode loper zoal dragen en daar commentaar op geven. Een geslaagde creatie krijgt een Aha, een flop krijgt een Naja.
Aan dat programma moest ik denken toen ik gisteravond de Nederlandse inzending naar het Eurovisie Songfestival in Kiev aan het werk zag.
Laat ik beginnen met het goede nieuws: de meiden zingen goed. De muziek is ruimschoots aan de veilige kant, geen boeiende vondsten ofzo maar strak en glad en ook zo gezongen. Wel een hoog Las Vegas gehalte, zou ik zeggen.
Maar dan moet ik toch verder gaan in wat somberder bewoordingen. De wereld was uitvoerig kond gedaan dat het liedje werd opgedragen aan de ernstig zieke moeder van de drie. Tearjerking natuurlijk. Snik snik. Naar mijn smaak past daar dan niet dat Las Vegas gedoe bij. Te scherp, brutaal zelfs in de presentatie, hard en fel. Dan had Portugal beter bekeken hoe je dat doet. Die wonnen dan ook terecht.
Maar even terug naar onze drie dikkerdjes. Want eerlijk is eerlijk: dikkerdjes zijn het toch. Leuke dikkerdjes, zeker, maar toch. En daar ging het mis naar mijn smaak. Eén van de meiden droeg gelukkig een donker overall-achtig pak met hoge hakken. Dat was een echte Aha bij haar figuur. Hadden ze dat alledrie maar gedaan. De andere twee zusjes droegen jurkjes die voor meisjes met een ander figuur ontworpen zijn. Immense decolletés en te korte rokjes die bij hen het tegenovergestelde deden van waar ze voor bedoeld zijn. Te weinig raffinement, teveel trailerpark. En dat helpt niet op zo'n festival.
België gaf op dat punt een gratis lesje weg. Afgezien van een intrigerende muzikale prestatie die terecht een hoge waardering kreeg was de presentatie daar een volle Aha. Ook de Belgische zangeres was een ferme dame, geen Twiggy, maar gehuld in een prachtige zwarte avondjurk die volmaakt paste bij de draagster en het lied, en die naar mijn vaste overtuiging fors voor punten heeft gezorgd. Zo doe je dat.
Ik sluit graag af met het devies van de sympathieke Portugese winnaar dat hij het festival bij het uitzwaaien meegaf: muziek is geen vuurwerk, muziek is gevoel. Dat gevoel had bij de Nederlandse inzending iets beter verpakt moeten worden.
Naja.
Knar