skip to main |
skip to sidebar
De kogel is door de kerk: mijn auto is verkocht en er komt geen andere. Een moment om na zesenveertig jaar automobilistenschap even bij stil te staan. Ik was een grage en gretige automobilist, heb veel leuke en fijne auto's gehad en heb er fantastische ritten en tochten mee gemaakt. Zomaar even een kleine anekdote: ik zat in een bestuur en daarvoor moest ik ongeveer elke maand van mijn woonplaats naar een dorp rijden zo'n dertig kilometer verderop. Een collega-bestuurslid woonde bij mij in de buurt en ze reed altijd met me mee. Een aardige sensitieve vrouw. Toen mijn tijd was gekomen om dat bestuur te verlaten (ik had er geen zin meer in) sprak iedereen mij ten afscheid even toe. Zij ook. Ze zei dat ze het jammer vond dat ik vertrok omdat mijn inbreng altijd interessant was geweest maar vooral "omdat ik zulke fijne auto's had". Ik had in die tijd eerst een Alfa Romeo 75 en daarna een Peugeot 605. Beide op hun eigen manier inderdaad fijne auto's. Sweet memories. En daar zal ik het mee moeten doen. Waarom? Wel dat komt zo.
Al weer een jaar of zes gaat het niet zo goed met mijn ogen. Het linkeroog viel eerst uit door een inwendige bloeding en de laatste tijd gaat ook het rechteroog achteruit. Recent heeft mijn oogarts me daarom aangeraden te stoppen met autorijden.
Daar kan ik mee leven want nu kan ik alles in alle rust regelen en zal ik niet door een agent of een keuringsarts gedwongen uit mijn auto worden geduwd. Dat alles nu al (twee dagen na het verdict van de dokter) is geregeld wil ik nadrukkelijk zien als een "Blessing in Disguise". De "Disguise" is dat de auto al weken in de garage staat nadat hij mij een jaar lang heeft getreiterd met storingen die niet te vinden waren. De "Blessing" is dat hij nu in de garage staat van de chef waarvan ik hem ooit heb gekocht. Die een beetje in zijn trots was gekrenkt doordat "zijn" auto mij zo in de steek had gelaten, die het als zijn eer ziet om het ding weer aan de praat te krijgen, maar die ook bereid was een goede prijs te betalen als dat niet zou lukken. Ik wilde er geen groot geld meer insteken en hij wilde hem wel hebben. We zijn beiden door de tijd ingehaald want nu màg ik hem niet eens meer terugnemen, of hij hem nu aan de praat krijgt of niet. En hij betaalt zonder morren die mooie prijs. Klaar.
Ik moet stoppen met autorijden en ben met deze afloop toch heel gelukkig.
Wat is de mens toch een wonderlijk dier.
Het is al weer bijna vergeten maar op drieëntwintig maart dit jaar, een mooie zonnige dag, stortte in de Franse Alpen een vliegtuig neer van German Wings, onderweg van Barcelona naar Düsseldorf. Zo' n doodordinair vluchtje van nog geen twee uur, waarmee zoveel Europeanen vandaag de dag van hot naar her vliegen, Kosten een paar tientjes. Zelf maak ik ook graag gebruik van dat soort vluchtjes. Na een periode van verwarring werd allengs duidelijker dat het de co-piloot was geweest die het vliegtuig met al zijn inzittenden moedwillig naar de donder had gejaagd, nadat hij de captain had buitengesloten toen die even een plasje was wezen doen. Verschrikkelijk. De wrakstukken lagen in bijna ontoegankelijk terrein, door vakantiegangers vaak geprezen om zijn paradijselijke schoonheid maar nu een oord van gruwel. Als je goed tussen de regels door las kon je daaruit opmaken dat geen enkel lichaam intact was aangetroffen. Dat kan ook niet bij zo'n moedwillige knal tegen keiharde rotsen.
Alle honderdvijftig inzittenden van het vliegtuig kwamen om, de meesten afkomstig uit Duitsland en Spanje. Op vrijdag zeventien april was er een plechtige rouwdienst in de Dom van Keulen, bijgewoond door de Duitse president, de hele Duitse regering, Spaanse autoriteiten, nabestaanden en andere genodigden. Buiten stonden een paar duizend mensen naar de grote schermen te kijken. Zowel de Lutherse als de Rooms-Katholieke aartsbisschop van Keulen gingen voor in de dienst. Op de trappen van het altaar brandden honderdvijftig kaarsen. Voor alle inzittenden een kaars. Voor allemaal? Ook voor die ene? Ja, ook voor die ene. De aartsbisschop van Keulen vond "dat ieder leven een gebed behoeft".
Dan word ik even stil. En denk aan dat geval dat we zelf een aantal jaren geleden hadden in ons eigen land. Op Koninginnedag tweeduizendnegen reed Karst T. zich in zijn zwarte Suzuki te barsten tegen de naald in Apeldoorn, nadat hij zes mensen in het publiek had geschept en morsdood had gereden. Ook zo'n zwarte ziel die het allemaal niets meer uitmaakte en die ten onder wilde gaan in een baaierd van dood en geweld. Op acht mei daarna hield de gemeente Apeldoorn een herdenkingsbijeenkomst voor de slachtoffers. In de zaal brandden toen zes grote kaarsen. Vreemd, er waren toch zeven doden? Nog diezelfde avond wist mevrouw Jacobine Geel, toentertijd het fraaist getuigde vlaggenschip van modern kerkelijk Nederland het bij Pouw en Witteman haarfijn uit te leggen. Dat er geen zeven maar zes kaarsen hadden gebrand was gedaan "uit piëteit met die mensen daar" wiens verwanten waren omgekomen door "een idiote daad". In de woorden van mevrouw Geel : onbegrijpelijk, en onbegrepen-tot-het-laatst. Oordeel geveld, geen kaars.
Apeldoorn, toch een heel christelijke plaats. Heel gereformeerd zelfs. "Zo fien as gemaal'n poppestront" zou mijn moeder zaliger gezegd hebben. Daar zou de genade Gods de mensen toch andere gedachten hebben moeten influisteren? De genade Gods is kennelijk ook niet meer wat hij geweest is.
Vindt u het goed dat ik mevrouw Geel en de Apeldoornse kilte achter me laat en me ga warmen aan de nederigheid van de Keulse bisschop?
Die voor de co-piloot ook een kaars liet branden.
In een on-line nieuwsrubriek las ik een artikel over de onderhandelingen tussen "het Westen" en Iran over de atoomproblematiek. In dat artikel ging het over "de botsing der culturen". Nu denk ik dat daar een waar woord is gesproken. Wij in het Westen denken nogal eens snel dat we iedereen in de wereld op onze manier onze rationaliteit kunnen opleggen. Maar steeds vaker blijkt dat het andere deel van de wereld daar heel andere gedachten over heeft en die gedachten ook meer en meer wenst vast te houden. Een deel van de hele jihad-problematiek komt daar naar mijn vaste overtuiging op neer.
Maar niet alleen in de grote politiek speelt dat verschijnsel een rol. Ook in de hoofdstad van dit land, waar ik mijn domicilie heb en waar men naar hartenlust vertegen-woordigers van vele niet-westerse culturen kan ontmoeten kan het verschijnsel van de Botsing der Culturen worden waargenomen. Meestal zijn het kleine botsinkjes maar aan de aard van het verschijnsel doet het niet af.
Vanochtend was het weer zo ver.
Mijn auto vertoont al een jaar ellendige kuren waarvan het opsporen moeizaam gaat en veel geld kost. Vandaag is misschien de Grote Fout gevonden en gaat een essentieel onderdeel opgestuurd worden naar een specialistisch bedrijf voor een test en mogelijk revisie. Op hoop van zegen. Ik rijd nu even een leenauto van de garage. Voor mijn eigen auto heb ik in mijn straat een parkeervergunning en de mogelijkheid bestaat om de leenauto daar tijdelijk op over te schrijven. Maar dat gaat zo maar niet Nee nee. Het bedrijf CITION BV, aan wie de gemeente Amsterdam met vooruitziende blik de hele rimram van het parkeren heeft overgedragen heeft daarvoor een digitaal formulier op zijn site waarmee je die mutatie kunt aanvragen. Maar er moeten allerlei papieren meegeleverd worden. Een kind aangeven is veel makkelijker. Toch had ik mij zo goed en zo kwaad als het ging door de digitale rijstebrijberg heengewerkt en de boel opgestuurd. Met als resultaat na tien minuten een snoeihard NEEN van een mevrouw met een Hindoestaans-Surinaamse achternaam, Belangrijk om te weten is dat CITION BV voor zover ik heb kunnen nagaan vrijwel helemaal bestaat uit medewerkers met een allochtone achtergrond. Achter de balies van CITION BV komt je de hele wereld tegen.
Ik werd afgewezen omdat er (neuzel neuzel neuzel) iets niet klopte. Toen dacht ik aan de botsing der culturen. Dus nam ik alles bij elkaar wat ik dacht nodig te hebben en toog lijfelijk naar het wijkkantoor van CITION BV. Gelukkig niet ver weg. Daar werd ik geholpen door een medewerker met weer geheel andere allochtone roots, maar die wel erg vriendelijk was en ook tot de conclusie kwam dat er een bepaald papier van de auto niet in orde was, Maar die mij heel coulant de gelegenheid gaf om even de garage te bellen en uiteindelijk zelf lachend en grappen makend de zaak met de garage voor mij regelde. "Is het nu in orde?". "Ja meneer, een prettige dag". "U ook, dank u". En fluitend fietste ik naar huis.
Wij witten maken computerformulieren waarmee we niet-witten opzadelen om er mee te werken. Past dat in hun cultuur? Dat vragen wij ons niet af, hooghartig als we nog steeds zijn. De planter in ons is nog lang niet dood. Maar nu we ook macht geven aan de niet-witten kunnen we ons maar beter eens afvragen of we onze zaakjes niet veel beter en sneller kunnen regelen door "er even naar toe te gaan". Contact is in veel andere culturen nog steeds heel belangrijk.
En niet onaangenaam.
