Dikke Ik
Over het algemeen probeer ik columns over politiek op deze plaats een beetje te beperken. Je kunt in Nederland anders wel aan de gang blijven. Maar vandaag moet het toch even, de aanleiding is helaas te dringend.
Op de voorjaarsbijeenkomst van zijn partij heeft namelijk de minister- president in zijn rol als leider van die partij de virtuele toga aangetrokken en heeft als voorganger van de Rechtse Kerk zijn gelovigen nog weer eens goed voorgehouden welk Nederland hij wil. En welk Nederland dus ook zijn gelovigen moeten willen.
De minister-president wil een samenleving waarin "de waarden van hardwerkend Nederland centraal staan".
Iedereen die een klein beetje thuis is in de moderne geschiedenis van West Europa - en dat zijn er gelukkig voor de minster-president in dit land steeds minder - krijgt onmiddelijk een licht fascistoïde luchtje in de neusgaten. "Arbeit macht frei" nietwaar? Onze nog jonge minister-president wil het liever niet geweten hebben dat generaties voor hem juist lang en bitter hebben gestreden voor een samenleving waarin ook andere waarden dan die van "een hardwerkend Nederland" van belang zouden zijn. Onze nog jonge minister-president wil maar liever niet geweten hebben dat het de oervaders van zijn vermeende liberalisme waren die in de negentiende eeuw vooraan stonden bij het verlichten van het lot van "hard werkend Nederland" en die de eerste sociale maatregelen in dit land invoerden. Zeer tot heil en verlichting van "hardwerkend Nederland". Maar dat waren dan ook Liberalen. Dat is onze nog jonge minister-president niet. Hij is een dominee met een heilsleer, met wetjes en gebodjes, en een morele boodschap. "Zo wil ik het hebben, en anders niet". Liberaal? Geen sprake van. Orthodox en dogmatisch. En sneu.
Want op dezelfde ochtend dat ik zijn heilsboodschap aantref op de digitale media tref ik ook een bericht aan uit de Volkskrant waarin melding wordt gemaakt van een geheime afspraak die zijn Belastingdienst al jaren heeft met het postbedrijf Post.nl. Om het bedrijf minder belasting te laten betalen mag het de pakketbezorgers die voor het bedrijf werken beschouwen als zzp-ers (dus zelfstandigen), Bij andere bedrijven mag dat niet want daar moeten zzp-ers meer dan één opdrachtgever hebben. Door de truc (geheim!) hoeven belastingen en premies niet door het bedrijf te worden afgedragen. Scheelt zo'n slordige vijftien miljoen per jaar,
Dat is wat onze nog jonge minster-president kennelijk verstaat onder "de mentaliteit van hardwerkend Nederland".
Wij waren een redelijk beschaafd land. Wij zijn dat in steeds mindere mate. Gebruik maken van wettelijke regelingen die een vangnet vormen bij malheur is in de mond van de minister-president nu plotseling de Dikke-Ik-mentaliteit. Beetje gezocht, vind u niet? Net zo gezocht als de dwaze uitspraak van een zekere Margaret Thatcher die beweerde dat "there is no such thing as society".
Over Dikke Ik gesproken.
Knar
