ROLLETJES

Na mijn vorige column over het aanvragen van vervoer op Schiphol hebben mijn trouwe lezertjes natuurlijk recht op een verhaaltje over hoe dat is afgelopen. Wel, het is goed afgelopen. Wat zeg ik? Het is geweldig afgelopen.
Een goede vriend reed me naar Schiphol en zette me af bij vertrekhal Eén. Binnen vond ik al snel de balie van het bedrijfje dat het vervoer van "Behinderte" op Schiphol verzorgt. Een aardige dame nam m'n formulier in ontvangst en dirigeerde me naar een stoeltjesrijtje speciaal voor ouderen en andere gehandicapten. Ik voelde me meteen thuis. Na half vijf zou ik worden opgehaald. Het verblijf op zo'n stoeltjesrijtje is geen straf want heel Schiphol paradeert aan je voorbij, inclusief blauwe wolken van KLM-stewardessen die niet zijn aangenomen omdat ze er zo naar uitzien. Even na half vijf meldde zich een montere werkstudent bij mij met een rolstoel, en of ik maar plaats wilde nemen, dan gingen we rijden. Zo gezegd zo gedaan, koffertje tussen de voeten en een beetje zielig kijken want dat hoort er natuurlijk wel bij. Men moet zijn lot met enige gelatenheid dragen en dat mag te zien zijn. Al snel kwam een enorme rij van mensen in zicht, die zich bleken te verdringen voor die éne controlepost die was geopend voor de passagiers voor de "Schengenlanden". Dat zijn de landen die in 1985 het Verdrag van Schengen hebben getekend waardoor binnen de Europese Unie vrij vervoer van goederen, mensen en diensten mogelijk werd. Geen paspoortcontrole dus, maar wel bagagecontrole. En daarvoor stonden al die mensen te wachten. Ik schat dat de slingerende rij wel vijftig meter lang was. Maar voor ik het wist bevond ik mij in een smal pad tussen die rijen, waar mijn wakkere reisleider mij al pardon roepend over voortduwde tot ik pontificaal helemaal vooraan in de rij stond, pal tegenover een vriendelijk glimlachende controleur die mij beleefd vroeg mijn bagage op de rollen te zetten en mijn jasje, riem en alle andere losse spullen in het daarvoor bestemde bakje te deponeren. Daarna mocht ik door het poortje lopen, er klonk geen piepje, de controleur achter de poort zei "dank u wel meneer", ik zei "graag gedaan meneer" en ik mocht alles weer aantrekken. En weer in de rolstoel gaan zitten. Verbluft liet ik me verder duwen, nu door het Walhalla van het winkelgebied "achter de douane". Het optisch perspectief van een rolstoelgebruiker is lager dan dat van een rechtop lopende mens waardoor de opulente weelde van die wereld nog verpletterender is dan anders. Iedere gedachte aan "crisis" wordt daar smalend buiten de orde verklaard. Intussen week het winkelend publiek voor mijn rollende stoeltje als de Schelfzee voor het volk Israël. Prachtig om te zien. Halverwege ontdekte mijn montere duwer een elektrokarretje dat daar niet staan mocht, maar dat ons nu goed van pas kwam voor de rest van de rit. Of ik maar zo vriendelijk wilde zijn om even over te stappen. Natuurlijk wilde ik dat en roefff, daar ging het weer, door lange gangen naar de verre pier waarvandaan mijn vliegtuig zou vertrekken. Zo dicht mogelijk bij de gate zette vriend werkstudent mij af, en na mijn hartelijke dank minzaam in ontvangst te hebben genomen stoof hij er weer vandoor met zijn karretje. Dikke pret natuurlijk voor die boys, maar dat terzijde.
De rest van de reis verliep even gesmeerd, het verblijf ter plaatse was heerlijk en ook de terugreis was een succes. Al met al een memorabele en hoogst prettige ervaring.

Het ging letterlijk en figuurlijk op rolletjes.

Knar

OFFICIEEL

 

Aanstaande vrijdag ga ik met een vliegtuig even op bezoek bij mijn dochter en schoonzoon in het buitenland. Het is binnen Europa dus niet zo lang vliegen. Maar wel van Schiphol. En Schiphol is eigenlijk een maatje te groot voor dat soort intra-continentale vluchtjes. Terug kom ik dan ook via Rotterdam Airport en dat past veel beter bij dit vluchtje. Maar afijn, heen via Schiphol. Op Schiphol moet je soms vreselijk lang lopen om bij je vliegtuig te komen. En lopen is mijn fort niet meer sinds ik een lastige aandoening heb die maakt dat mijn voeten eigenlijk altijd pijn doen. Maar Schiphol heeft daar wat voor. Een vriend die veel meer vliegt dan ik had al vaak gezien dat slecht ter been zijnde  lieden zich op Schiphol triomfantelijk naar de gate van hun keuze laten rijden op een elektrische lorrie die niks kost. Wat zij kunnen kan ik ook  dacht ik, en zowaar, ik vond op het internet een aanmeldingsformulier en stuurde dat ingevuld naar de maatschappij die het lokale vervoer op Schiphol verzorgt. Simpel: ik wil opgehaald worden bij het Meetingpoint in de centrale hal, en ter plekke zal ik wel zeggen naar welke gate het moet, want dat kan ik pas op Schiphol gewaar worden.
Kwam er een mailtje terug dat ik hartelijk werd bedankt enzo maar of ik dan eerst even daar en daar naar toe wilde gaan en dan naar hun balie komen en dan konden zij mij vandaar…Enorm ver lopen voordat ik op zo'n lorrie zou zitten.
Jamaar...ik kan slecht lopen, dames en heren!
Teruggemaild dat ik de instapkaart al digitaal naar me toe had gehaald, niks had in te checken en dat ik me wel kon laten afzetten bij een ingang vlak bij hun balie. O, dat was ook goed, hun balie zat in vertrekhal twee tegenover balierij acht. Even kijken op de plattegrond van Schiphol (kan allemaal!). Hè? Balierij acht is in vertrekhal één en niet in twee. Toch maar even bellen.
 "Ge0iqergjpetiuhdofiq0erilqjsdbmetCindy". Een hoog en kwiek meidenstemmetje meldt zich en vertelt me dat ik met Cindy spreek. Van de rest versta ik niets maar dat hoeft ook niet want ik zit goed. Ik leg Cindy mijn dilemma voor en Cindy legt mij vrolijk uit dat vertrekhal één en twee eigenlijk in elkaar overlopen en dat ik eigenlijk wel gelijk heb maar dat zij altijd twee zeggen. Want hun desk ligt eigenlijk tussen balierij acht en negen. Het gesprekje krijgt al snel keuvelallures en dat is niet ongezellig. Ik weet wat ik weten wil en we gaan als vrienden uiteen.
Mijn ontdekking is (wederom) dat achter alle officieel aandoende formulieren met invulvakken en strenge taal altijd wel een Cindy zit die vol enthousiasme en op een toon alsof ze met haar vriendinnen shopt in de Kalvertoren je uit wil leggen hoe het allemaal in werkelijkheid zit. Niet zelden weet je dan meer dan je met alle formulieren van de wereld te weten kunt komen.

Hoera voor de Cindy's van deze wereld.

Knar

HEER

 

Bij het losse nieuws vandaag een interessant berichtje uit Groot Brittannië. De Britse troonopvolger, nu prins Charles, is al sinds 1337 ook graaf van Cornwall. Door de toenmalige koning Edward III zo geregeld als inkomstenbron voor zijn zoon, de kroonprins. Het nieuws was dat niet geclaimde erfenissen in dat graafschap automatisch vervallen aan de graaf, dat wil zeggen de kroonprins. In de rest van het land vervallen die aan de Staat, maar niet in Cornwall. Dat levert Charles ieder jaar een flinke som geld op, die hij echter consequent in een liefdadigheidsfonds stort waarvan lokaal mooie dingen worden gedaan. Tot zover alles OK.
Maar de graaf / prins ontvangt vanwege zijn eigendoms-rechten ook nog steeds zo'n slordige tweeëntwintig miljoen euro per jaar aan pachten en huren uit dat graafschap, dat 530 vierkante kilometer groot is. Ongeveer zo groot als Oostelijk Flevoland. 
En dan gaat er bij mij een lichtje branden. Omdat dit zo prachtig illustreert wat er bij ons in het begin van de Tachtigjarige Oorlog is gebeurd, zo rond 1567. Willem graaf van Nassau, prins van Oranje bezat vanwege vererving grote gebieden in de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden. Veel groter dan Oostelijk Flevoland, reken daar maar op, en genoot navenante inkomsten. Relatief waren die gebieden echt niet armer dan Cornwall nu, dus Willem moet er warmpjes bij gezeten hebben. Hij was niet voor niets stadhouder van Holland en Zeeland namens de koning, en één van de invloedrijkste edelen aan het hof van Karel V in Brussel.
Nadat in 1566 hier de opstand was uitgebroken koos Willem niet onverkort de kant van de koning maar vroeg begrip voor de argumenten van de opstandelingen. Dat kwam hem in 1567 op de doodstraf te staan, toen de hertog van Alva hier namens de koning een beruchte rechtbank had opgericht. Belangrijke edelen werden onthoofd, maar Willem trok zich net op tijd met zijn hele hebben en houden terug op het voorvaderlijke slot de Dillenburg in Duitsland. De doodstraf kon hij ontlopen maar de verbeurdverklaring van al zijn goederen niet. Van het ene moment op het andere had hij geen cent meer. Dat moet een klap geweest zijn.
Als soeverein prins was hij gerechtigd om de wapenen op te nemen tegen de hertog die hem dat had geflikt, en zo begon de Tachtigjarige Oorlog. Willem was geen handig militair en bracht het er slecht vanaf. Zijn zoons Maurits en Frederik Hendrik maakten de klus af en heroverden en passant de bezittingen van hun vader, zodat ongeveer vijftig jaar na Willems dood de zaak gerepareerd was en het Huis van Oranje weer ruim in de spullen zat.
Vader des Vaderlands? Willem van Oranje heeft onmiskenbaar een belangrijke keuze gemaakt, voor de vrijheid. Maar zijn inzet was ook grotendeels - zoals van een toenmalige prins verwacht mocht worden - een nobele poging om terug te krijgen wat van hem was.

We weten nu dat dat niet weinig was.

Knar

OPSTAND

 

Aan het Europese drama voegt president van Rompuy vandaag een nieuw hoofdstuk toe. Hij komt met een plan dat hij over twee weken tijdens een top van regeringsleiders zal voorleggen: "eurolanden moeten per contract vastleggen dat ze de economische aanwijzingen van de Europese Commissie zullen volgen en op termijn moeten die landen een gezamenlijke begroting krijgen".
Ik las het bericht vanochtend op de digitale voorpagina van Trouw, en het viel me op hoeveel mensen op het bericht reageerden met goed doortimmerd maar afwijzend commentaar. Doorgaans heb ik het niet zo op die reageer-kolommen want het is de wijkplaats van dat deel van Nederland dat vijftig jaar geleden over een groot gazon wandelde, begeleid door mensen in het wit, diep in de bossen en met een hoog hek er omheen. In dit geval niet. In dit geval commentaar dat nadrukkelijk en unisono de euroterreur aan de kaak stelt die in Griekenland de taxichauffeur, de leraar en de kapper tot wanhoop drijven en erger. Die Spanje een crisis oplegt die een net gevormde wetenschappelijke elite het land uitdrijft om er nooit meer terug te keren. In dit geval smalend commentaar op "het redden van de banken en niet van de mensen", op het volstrekte gemis aan democratische legalisatie dat voor al die Europese oekazes geldt. In dit geval vileine verwijzingen naar het referendum van 2005, waarin zowel Frankrijk als Nederland het instellen van een Europese Grondwet afwezen. Frankrijk en Nederland, zo ongeveer de Founding Fathers van Europa! Geen gering signaal. Dat door gekuip en geknoei achterlangs krachteloos werd gemaakt zodat die grondwet er toch kwam, maar dan onder een andere naam. En zonder referendum. Ook Balkenende vond dat toen niet meer nodig.
Het is doodzonde - maar in het kader van de "gewenste ontwikkelingen" heel begrijpelijk - dat het vak Vaderlandse Geschiedenis in het lager en voortgezet onderwijs al lang niet meer bestaat. Anders had iedere Nederlander kunnen weten, dat wat er nu gebeurt eerder is voorgevallen, en dat de opstand die toen volgde de oorsprong is geweest van de eerste democratische republiek van de wereld: de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Nederland in staatkundige oervorm, zeg maar. Ook toen wilde een niet-democratisch centraal gezag (dat van de Spaanse Habsburgers met een zetel in Brussel) haar landen financieel aan de leiband leggen om het geld elders voor "reddingsoperaties" te gebruiken. De welvarende gewesten aan de Noordzee pikten dat niet en gingen zich verzetten met als gevolg de Tachtigjarige Oorlog. Die luidde het definitieve verval in van de Spaanse Habsburgers, die in zestienachtenveertig uiteindelijk de vrede moesten tekenen met de opstandige republiek. Die inmiddels schathemelrijk was geworden van en door die oorlog.
De situatie is nu vast gecompliceerder, maar niettemin is de overeenkomst verrassend en lijkt de logica van de dingen te kunnen leiden tot eenzelfde uitkomst.

De commentaren in Trouw ruiken al een beetje naar opstand.

Knar