CITAAT

"In Europa zijn we terecht trots op onze zeer bekwame en productieve werknemers. Deze mannen en vrouwen hebben onze welvaart gecreëerd en onze landen opgebouwd. Ze vormen het enorme reservoir aan menselijk kapitaal waarop de kurk van onze welvaart drijft. Zij konden dit doen, omdat ze werkten in redelijke zekerheid.
Het vaste contract bood ze de mogelijkheid om vooruit te kijken. Dit heeft in grote mate bijgedragen aan onze huidige welvaart. Het leverde een stabiele arbeidsmarkt op, waarin werd geïnvesteerd in mens en materiaal. Maar helaas staat dit model onder steeds grotere druk. Flexibele arbeid, (schijn-)zelfstandigheid en nul-urencontracten rukken op. Onzekerheid is nu troef. "

Bij voorbaat vraag ik excuus aan mijn trouwe lezertjes voor het feit dat ik deze column begin met een vrij uitvoerig citaat. Dat bent u niet van mij gewend en het is ook niet mijn voornemen om daar op grote schaal mee door te gaan. Maar deze keer was de gelegenheid te mooi om hem voorbij te laten gaan. In de digitale Trouw van vanochtend las ik namelijk wat hierboven staat. Het is van Agnes Jongerius, u weet nog wel, die vakbondsvrouw van een maatje groter die ineens verdwenen was en nu opduikt als Europarlementariër van de Partij van de Arbeid. Haar eigen welvaart heeft ze inmiddels ruimschoots gecreëerd zo te zien.
Voor de goede orde: die bekwame en productieve werknemers waar ze het over heeft, dat waren en zijn u en ik. Vooral de wat ouderen onder ons kunnen zich dit helemaal aantrekken. Maar ook de wat ouderen onder ons, u en ik, wisten dat er een ramp ging gebeuren toen Jongerius en haar schunnig draaierige Partij van de Arbeid al die verdomde nul-urencontracten, flexbanen en (schijn) zelfstandigheid lieten ontstaan. Wij stonden er bij en keken er (woedend) naar. Ik heb er in de afgelopen jaren menig verontwaardigd columpje aan gewijd. Maar het pluche zat zo lekker en de PvdA huilde opgetogen mee met de wolven in het bos van de werkgelegenheid.
Maar nu is het binnenkort verkiezing. En nu staat de meehuilerspartij er slecht voor. Dus moest Samson, het gezicht van de "slechte" PvdA via een lijsttrekkers-verkiezingstruc het veld ruimen, de nieuwe mocht mooie dingen gaan zeggen tegen de mensen, dingen die in de jaren hiervoor door diezelfde nieuwe als minister stelselmatig kapot en verminkt waren gemaakt, en Jongerius mag nu vanuit haar eersteklas Euro-coupé er een geredigeerd schepje bovenop doen. "Mensen, jullie zijn toch dom? Jullie weten toch niet meer wat een schurkjes we waren? Kijk eens wat we nu voor jullie hebben. Nieuw speelgoed. Lijkt precies op wat we kapot maakten. Zijn wij nu niet aardig?" De polls wijzen inmiddels uit dat de Nederlandse kiezer niet dom is en niet vergeetachtig en dat alle draaikonterij van Oud Roze niet meer helpt. De club staat nog steeds geruststellend laag. Ik zou maar eens nadenken over euthanasie als ik hen was. Van de Partij dan. Want dat mag bij ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Iedereen ziet dat lijden. Alleen de patiënt zelf nog niet.

Toch dement?

Knar

SCHOENEN

Het was al weer jaren geleden dat ik voor het laatst in een schoenwinkel was geweest om schoenen te kopen. Allerlei andere zaken hadden mijn aandacht meer opgeslorpt dan de zorg voor voldoende diversiteit in mijn schoeisel en omdat lopen mijn sterkste kant niet meer is (ook al niet) liet ik het ook maar een beetje zo. Ik had altijd wel iets om aan te trekken maar dat iets begon er langzamerhand wel een beetje sjabby uit te zien. Omdat een mens doorgaans wat vrolijker wordt van nieuwe kleren - ook schoenen - en ik aan het einde(?) van deze grijze winter wel wat vrolijkheid kon gebruiken ging ik nu toch maar eens op pad. Gelukkig heb ik voor mijn kleren en voor mijn schoenen twee vaste winkels waar ik prettig geholpen wordt, waar ze mijn type outfit in overdaad hebben en waar ik dan ook steevast naar toe kachel als het weer eens zover is. De laatste keer kon ik nog met mijn auto naar de schoenwinkel. nu werd het de bus. Gelukkig een lijn waarvan er vlakbij mijn huis een halte is en eveneens vlak bij de schoenwinkel dus veel loopwerk zat er niet aan.
Het fijne van gepensioneerd zijn is dat je zelf de tijd kunt kiezen dat je iets onderneemt en dus verscheen ik in de schoenwinkel toen er verder niemand was. De aardige mevrouw was er wel nog steeds en ook nu was ze erg aardig. Voor ik het wist had ze me in een paar keurige opvolgers geholpen van de nu wel erg armzalig afstekende vormloze klompjes die mijn oude schoenen waren geworden. Zelfde merk, zelfde comfortregeling, betere steun en minder pijn. Die dan maar. En nu ik hier toch ben, ik wil eigenlijk ook wel een paar zwarte schoenen voor de gelegenheden dat men graag een paar zwarte schoenen draagt. Ja, een beetje zo tussen chic en casual, licht gekleed. Ook daarvoor had ze in een wip een oplossing, heel licht, erg zwart en eveneens van alle comfort voorzien. Die dan ook maar. Mevrouw noemde met enige schroom het bedrag dat ik moest betalen maar ik verzekerde haar dat ik het er niet voor kon maken, een wijs woord van mijn vader die erg op de penning was maar soms ineens de redelijkheid zelve als hij inzag "dat hij het er niet voor maken kon". Mevrouw moest daar om lachen en was al wat minder beschroomd. Na afrekenen liet ze me keurig uit en ik voelde me zeer voldaan met deze daad van zelfverheffing. Voor de bus moest ik nu tot mijn spijt wat verder lopen dan ik had gedacht, de halte waar ik was uitgestapt had niet een equivalent aan de overkant voor het instappen. Maar Amsterdam zou Amsterdam niet zij als er niet vlakbij alweer een bushalte was. Waar ik wel kon instappen. In no time was ik weer thuis. De nieuwe "opvolgers" trok ik meteen aan en de nieuwe zwarten bleven nog even in de doos. Eerst de nieuwe loopschoenen maar eens even inlopen, de luxepaarden kwamen later aan bod. Dat was de volgende dag. Toen ik ze nog eens goed bekeek. Eigenlijk vond ik ze een beetje raar. Teveel een mengvorm van netjes (gaatjes op het bovenblad) en casual ( een nogal dikke kunststof zool). Beetje hybride, en hybride kan zijn voordelen hebben maar bij schoenen….? Ik ga terug, ik ga ze ruilen, bedacht ik. De bon had ik nog, en daar gingen we weer. De aardige mevrouw was opnieuw erg aardig, begreep wat mijn bezwaar was en had me al snel in schoenen waar ik echt weg van was. Geraffineerd netjes (mooi glad voorblad) en toch niet te. Even passen. Prima. Er komt wel twintig euro bij, meneer. Geen probleem mevrouw, ik ben nu toch bezig. En daar ging ik weer. Naar de wat verdere bushalte. Thuis nog eens even passen. Mooie schoenen zeg. Duits, daß sieht mann. Goh, waren zie in de winkel nu ook zo wijd? Ik heb zoveel ruimte. Ik denk dat ze te groot zijn. Hè, vervelend. Wat zal ik doen? Weer terug gaan of het maar zo laten? Ja maar als je nou steeds denkt dat ze te groot zijn en je weet het niet zeker…. Mevrouw, ik denk toch dat ze wat te groot zijn. Hebt u ze ook een half maatje kleiner? Niet in zwart meneer, maar wel in bruin, komt u gerust nog even passen, zei de aardige mevrouw aan de telefoon. Dus ik weer in de bus. Weer een lege winkel maar een andere - ook aardige - mevrouw. De bruine schoenen stonden al klaar. Even proberen. Geen schijn van kans dat ik daar in kwam. Phoej, wat een opluchting! Altijd even terugkomen meneer, als u er niet zeker van bent. Ik begrijp het mevrouw, ben blij dat ik dat ook maar even gedaan heb. Dag mevrouw.

Wat is een mens zonder zijn zekerheden..…?

Knar