STAKKERS

Ocherm, de stakkers in Amsterdam gaan weer eens vreselijk de bietenbrug op.  Ze waren bezig met de renovatie van de metrotunnel op het traject Oostlijn maar ze hebben voor de zoveelste keer ruzie gekregen met de aannemer. Daardoor ligt het werk stil en moet de tunnel volgend jaar opnieuw de hele zomer dicht om het werk af te maken. Met de aannemer worden inmiddels de laatste achterhoedegevechten geleverd. In de gemeenteraad is het bericht met ontzetting ontvangen.
Iedereen die het reilen en zeilen van de hoofdstad maar een beetje volgt is allang tot de conclusie gekomen dat Amsterdam de slechtst bestuurde stad van Nederland is - met stip. Maar bij al die toeschouwers leeft toch altijd nog het normaal-menselijke sprankje hoop dat zo'n stad leert van haar fouten en dat het toch wel ooit eens een beetje beter zal gaan. Vergeet het. In Amsterdam niet. Amsterdam zal tot het einde der tijden strompelend, struikelend en geld verspillend van de ene puinhoop naar de andere dweilen. Onze roeiclub is onlangs fraai verbouwd onder leiding van een comité van toegewijde leden. Met een paar weken tijdsoverschrijding (winterkou) en minder dan tien procent overschrijding van het budget (mooiere keuken). Waarvoor hulde. De running-gag was natuurlijk meteen: verhuren aan de stad, dat comité. Die stad zat toen net tot aan de nek in de Noord-Zuidlijn-misère en de Zwarte Piet ging vlotjes van hand tot hand. Tot overmaat van ramp sloegen ze zich in die tijd in die andere grote stad die eindigt op "dam" net het stof van de handen na de vlekkeloze oplevering van het nieuwe Centraal Station met bijkomende giga-werken. Op tijd en zonder noemenswaardige budgetoverschreidingen.
Het Kan Dus Wel!
Amsterdam, het kan dus wel.
Maar als Amsterdam achthonderdduizend inwoners telt bestaat de stad ook uit achthonderdduizend koninkrijkjes, keizerrijkjes, graafschapjes en baronietjes, van allerlei smaak en kleur, maar allemaal volstrekt soeverein en allemaal even arrogant. Of arroganter.
Op het niveau van het persoonlijke, het particuliere, is dat wel leuk. In Amsterdam kun je wel lachen. Dat merk je als je op z'n Amsterdams eens een geintje maakt met de verkoopsters van de HEMA in Ommen. De vissenogen die je dan aanstaren doen je meteen beseffen: o nee, ik ben niet thuis. Maar verder…..
Afijn, kom volgende zomer niet te vaak naar de stad. Ga naar Ommen. Want hier zijn ze dan bezig de oostelijke metrobuis te renoveren. Als ze tenminste niet weer ruzie krijgen met de aannemer......

De stakkers.

Knar

STIL

Onlangs meende ik maar weer eens een lange reis te moeten maken. Nu is lang in dit land altijd relatief, want na precies twee uur rijden was ik waar ik wezen wilde: in Vlissingen, het uiterste puntje van wat je nog Nederland zou kunnen noemen. In Vlissingen woont een bejaarde tante en die verjaarde die dag dus wilde ik haar met een bezoekje vereren. Als je lang ergens niet komt kan er veel veranderd zijn. Zo ook in Vlissingen. Tante woonde inmiddels in een makkelijk te onderhouden flat en de boulevard was serieus opgeknapt. Ik was een uur te vroeg, dus reed ik naar die boulevard, parkeerde op die boulevard (plek zat), kocht een parkeerticket (€ 1,50 voor een heel uur) en zette mij aan een tafeltje op een zonovergoten terras (plek zat). Let wel, het was zaterdagmiddag één uur en prachtig weer. Probeer dan eens je auto voor € 1,50 per uur te stallen op de boulevards van Noordwijk of Scheveningen. In Vlissingen wel. Nadat ik mijn bestelling had geplaatst ging ik uitkijken over de zee. Dat kon makkelijk want slechts zo nu en dan passeerde een auto, of een motorfiets. Of wat wandelaars. Het grootste deel van de tijd echter was mijn zicht op de grote plas volkomen vrij. En stil! Wat een stilte daar.
Tante stelde mijn bezoek zeer op prijs, ik hoorde veel over kommer en kwel, en na een paar uurtjes vertrok ik naar vrienden in de binnenstad van Middelburg. Zo nu en dan zag ik een auto. Verder reed ik er alleen. Ook in de stad. Aangekomen rond half vijf bij de vrienden bleek dat ik tot acht uur die avond moest parkeren op hun bezoekerskaart. Dat is niet gratis, dat kostte € 0,75 voor de hele periode. Ik zweer het, niet meer! En stìl daar! We kletsten gezellig bij, dronken een goed glas, aten een voedzaam maal en gingen toen nog even de stad in voor een zitje op een terras. Dat bleek iets te veel gevraagd, de wind was wat te nippy, en het werd een vanouds bekend bruin café. Op weg daar naar toe op de fiets: stilte. Feeëriek verlichte monumenten, kerkpleinen, straatjes en de Markt. In het café een gezellige sfeer, iedereen met iedereen aan de praat, heel zachte muziek. En na een uurtje weer terug op de fiets, weer door die nu nog stillere stad, een hele hemel met sterren achteloos boven ons hoofd. Na een verrukkelijke nachtrust -stilte- en na een rijke brunch dan maar weer eens op pad voor de terugweg. Van vroeger wist ik nog een plekje aan de noordelijke dijk van Noord Beveland waar je bij laag water wilde oesters van de stenen kunt plukken. Het was laag water dus dwars over Walcheren naar de Veerse Dam, even zoeken naar de afslag van het goede weggetje en ja hoor, in dertig jaar niets veranderd! Met een tas vol oesters ging ik huiswaarts. Door de stilte van dat betoverende Zeeland. De oesters, rauw maar ook gegratineerd met kruiden en kaas, smaakten nog nooit zo lekker als die avond thuis.

Maar het was niet meer zo stil.

Knar

AFSTAND

In Europa staat Nederland er meer en meer gekleurd op. Het Nee tegen de Europese Grondwet van 1 juni 2005 zit vele europarlementariërs nog lelijk dwars in de keel, en nu is er weer die tamtam over de heilloze Polensite van De Blonde Leider en zijn trawanten. Niet alleen de Europese Commissie maar ook het Europese Parlement loopt massaal te hoop tegen de haatsite en maakt premier Rutte duidelijk dat hij er afstand van moet nemen, willen hij en zijn land in Europa nog geloofwaardig blijven. De redenering is simpel: juist Europa kan het niet hebben dat in één van de "moederlanden" van de beweging een haatcampagne wordt gevoerd tegen (bepaalde inwoners van) één van de jonge leden. En dan niet door een stelletje obscure types, maar openlijk door een politieke-beweging-met-kamerzetels waar de regering van dit moederland op steunt. Misschien moeten we de obscuurheid van de types nog eens in Straatsburg gaan uitleggen. Maar dat terzijde.
En Rutte maar volhouden dat hij er geen afstand van wil nemen want dat het gaat om een uiting van een politieke partij en dat het geen regeringsbeleid is. Leertechnisch gezien een redenering van het zuiverste liberale water. Want principieel ontkennend dat het in het openbare leven om moraal zou kunnen gaan. Voor orthodoxe liberalen is moraal, of noem het ethica, iets voor in het gezin, de kerk, het ziekenhuis desnoods, maar zeker niet voor het openbare leven. In het openbare leven gaat het om verlies en winst, bij voorkeur uit te drukken in geld. Eenvoudige regels waar Rutte zich strikt aan houdt.
Maar hij heeft een probleem. En dat is dat Europa weliswaar begonnen is als een Kolen-en Staalgemeenschap, dus als een club met financiële belangen, maar dat Europa ook vanaf het begin altijd heeft gediend voor een onomkeerbare toenadering van de Europese landen tot elkaar, met als doel : Nooit Meer Oorlog. Als dat geen ethiek is weet ik het niet meer. Wat Rutte doet is ouderwets-orthodox, achterhaald, past niet meer in de geest van het Europa van nu. Wat Rutte doet is zijn land een stuk terugzetten op de ladder van appreciatie, en dat is schadelijk.
Over schadelijk gesproken, zijn vrienden de ondernemers beginnen nu ook al te klagen dat hun Poolse contacten stroever en stroever gaan lopen. Gaat hij hen ook afhouden met het verhaaltje dat het geen regeringsbeleid is? Ik vrees dat hij daar niet meer mee wegkomt.

Toch een beetje afstand, meneer Rutte?

Knar

MIST

De werkelijkheid is vaak veel leuker dan je kunt verzinnen. Neem nou vandaag. De Prins van Oranje wil, in vol ornaat aan boord van het patrouilleschip "Holland" van de Koninklijke Marine, naar Londen varen om de Engelsen een felbegeerd cadeautje te gaan brengen. Maar het is daar zo mistig dat de havenautoriteiten van Londen hem verbieden verder de Theems op te varen. Leuk? Ja!
Wat is het geval? De prins heeft bij zich aan boord een stuk van de achtersteven van de Royal Charles, het vlaggenschip van de Royal Navy dat in 1667 tijdens de beroemde Tocht naar Chatham door Michiel de Ruyter en zijn kapiteins als oorlogsbuit werd geroofd en meegenomen naar het vaderland. De nederlaag tegen de Hollanders op die vreselijke dag in Chatham was zo vernietigend voor de Engelse vloot en voor het Engelse moreel dat de Royal Navy tot op de dag van vandaag de twaalfde juni - de dag van de roof van de Royal Charles- als een dag van rouw in ere houdt. De tocht naar Chatham vond plaats tijdens de Tweede Engelse Oorlog van 1665 tot 1667 en is bij de meeste Nederlanders die nog ordentelijk geschiedenis hebben gehad op school vooral bekend omdat Michiel de Ruyter bij die gelegenheid een zware ketting zou hebben kapot gevaren die voor de haven van Chatham was gespannen. Chatham was toen voor de Engelsen wat Den Helder nu voor ons is: de thuishaven van de marinevloot. Dat verhaal van die ketting is overigens niet helemaal waar. De ketting was gespannen op een diepte van ongeveer twee meter zeventig (negen voet) en een licht marineschip voer er als eerste overheen. Daarna werd de ketting aan de wal losgemaakt en konden ook de zware kruisers doorvaren. Michiel de Ruyter was die dag ziek en kwam pas de volgende dag eens kijken. Maar de nederlaag van de Engelsen was er niet minder om, de Hollanders staken bijna hun hele marinevloot in brand en gingen er dus vandoor met de Royal Charles. De versieringen van de achtersteven waren tot voor kort te zien in het Rijksmuseum in Amsterdam en zijn dus nu onderweg - als cadeau bij het diamanten regeringsjubileum van de Queen - naar Londen, driehonderdvijfenveertig jaar na dato. En dan ineens die mist? Ik heb even gekeken op de meteosatelliet en met veel verbeelding zou je een beetje mist kunnen ontwaren in de monding van de Theems. Maar met moderne navigatiemiddelen is dat een peulenschil. Nee, ik vrees dat er wat anders speelt. Die tocht van het patrouilleschip "Holland" (what's in a name….) over de Theems naar Londen, met aan boord een triomfantelijke, fraai geüniformeerde en hoog gedecoreerde Prins van Oranje, die genadiglijk de achtersteven komt uitlenen van wat eens de Trots van Albion was, dat KAN natuurlijk niet! Dus is er mist, dikke mist en moeten die Hollanders maar ergens onderweg afmeren en hun stuk hout daar maar neerzetten. En zo geschiedt.

Geef toe, dat verzin je niet.

Knar

OP VLIE

Net terug van een midweekje Vlieland. Een huisje achter de eerste duinenrij, fietsen mee op de boot en weg waren we. Letterlijk weg, want als je begin maart naar Vlieland gaat, net na de schoolvakanties, dan ben je weg. Weg naar een andere wereld. Voor wie Vlieland kent: ik fietste soms door een Dorpsstraat die leeg was zover je kon zien. En in de Dorpsstraat van Oostervlieland kun je ver zien hoor! Dan zie ik het schilderij van Ferdinand Hart Nibrig dat hij in 1902 schilderde van diezelfde lege Dorpsstraat op Oostervlieland, en waar nog maar zo heerlijk weinig is veranderd. Buiten het seizoen.
Dan ben je al gauw ook een soort eilander. Als je je maar een beetje onopvallend kleedt en hoi zegt tegen iedereen die je tegenkomt. En een praatje maakt met de caissières in de twee supermarkten die het eiland rijk is en die opvallend goed gesorteerd zijn. Voor in het seizoen, zeggen ze erbij…Nu vervelen ze zich een beetje, nemen een lange middagpauze en gaan vroeg dicht.
Vlieland is een kleine eigengereide jungle van bos, duinen, heide, zand en water in alle soorten en woestheden. Op Vlieland zijn na een pittige winter fietspaden kapotgevroren zodat je fiets steigert als een wild beest wanneer je terugrijdt door de duinen van het Posthuys naar het dorp. En je pikt dat, want je bent in de jungle. Na een dag van koude regens en wind, als de lucht helder is geworden en de maan vol, ga je 's avonds laat nog even je warme huis uit om het duin op te klimmen, bijgelicht door die waanzinnige maan die je schaduw scherp voor je uittekent op het pad. Ademloos aanschouw je die jungle. Vóór je de duistere Noordzee met witte rollers op het strand, links, rechts en achter je de gestolde zee van duinen, feeëriek belicht door de witte maan, hier en daar het gele licht van een huisje en op het Vuurboetsduin de vuurtoren die met rustige regelmaat zijn bundels over het eiland zwaait. Vanuit de verte antwoordt de Brandaris, stoere kompaan in het Oosten waar Terschelling moet liggen. Een hemel vol sterren boven je hoofd. Een moment om niet te vergeten, een wereld van weg zijn, een nacht als een opera.

Op Vlie.

Knar

SIRE

 

De Stichting Ideële Reclame SIRE maakt zich op het ogenblik met TV-spotjes druk over schreeuwende vaders en moeders langs de lijn bij jeugdsportwedstrijden. We zien tierende moeders, scheldende vaders en bedremmelde hummels in een voetbalshirt of met een hockeystick. Inderdaad beschamend en abject. Die arme kinderen. De clou van de spot is, dat op de achtergrond iemand de overspannen ouder aanroept en vraagt :"Hé, hoe was je week?" Waarmee de suggestie gewekt wil zijn dat een rottige week op het werk ertoe kan leiden dat ouders hun eigen kinderen op zaterdag voor rotte vis uitmaken terwijl die schatjes d'r ook niks aan kunnen doen. Ten overvloede legt SIRE dan nog uit : "Laat maandag tot en met vrijdag op zaterdag thuis".
Ik vind het een spotje met een raar luchtje, een beetje een dubbele moraal. Kindertjes uitkafferen bij hun zaterdagse sportwedstrijdje is uit den boze, vanzelfsprekend, maar dat de ouders van maandag tot en met vrijdag op hun werk zo worden gekoeioneerd dat het ze zaterdag tot hier zit is blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld. Als ze het maar thuis laten. Klopt toch niet? Of wel dan? Ouders zijn toch ook maar mensen en daar mag de Stichting Ideële Reclame toch ook wel een beetje begrip voor hebben, net als voor de kinderen? SIRE heeft zich  met het opzetten van deze Januskop naar mijn mening in een lastig parket gewurmd. Eigenlijk kunnen ze hiermee alleen nog wegkomen als ze in de volgende campagne een spotje uitzenden van een baas die z'n werknemers uitkaffert tot iemand roept :"Hé, hoe stonden je aandelen?" Vorm van ketenbeheer en doorzicht geven, zou ik zeggen, maar dan een vorm van doorzicht die duidelijk maakt waar de ellende op het sportveld vaak werkelijk begint.
Maar ja, dat ligt gevoeluuug, dat is niet zo eenvouduuug, onze samenleving zit nu eenmaal zo in elkaaar, we hebben er toch ook veel profijt vaaan, in andere landen is het veel erguuur. weet je dan een alternatieief, blablabla…..
Ja, langzamerhand weet ik wel een alternatief. Niet zo moeilijk eigenlijk, al lang bekend, van d' ouwe trant.

Allemaal een beetje eerlijker zijn. Zou geweldig helpen, niet alleen op het sportveld.

Knar

JAMAIS SEUL

 

Generatiegenoten maar ook wel jongere mensen herinneren zich nog de Franse zanger van Grieks-Joodse afkomst Georges Moustaki, die in 1969 internationaal doorbrak met zijn plaat "Le Métèque", en die ook in Nederland daarna het hart van menig francofiel sneller deed kloppen. En francofiel waren we in die tijd. In een Eend naar Parijs rijden, langs de Seine slenteren en rode wijn drinken op een terras aan de Boulevard St. Michiel (Boul'Mich voor kenners) was toen een pelgrimstocht die je gemaakt moest hebben. Alleen als je dat een keer had gedaan telde je mee. Georges Moustaki is nu achtenzeventig en of hij nog zingt weet ik niet maar nooit meer zal ik het chanson vergeten waarin hij zingt "Non, je ne suis jamais seul, avec ma solitude".
Filosofisch, poëtisch, romantisch maar in ieder geval prachtig. Mensen die lang op hun eenzaamheid hebben kunnen oefenen moeten het op de lange duur vaak toegeven: nee, ik ben nooit alleen, met mijn eenzaamheid. "Eenzaamheid" is eigenlijk niet de goede vertaling van het Franse "solitude". "Eenzaamheid" vertaalt de Fransman vaak met "isolement", terwijl "solitude" eigenlijk "het alleen zijn" betekent. Maar dat zijn drie woorden die het tezamen in een lyrische tekst verdomd slecht doen. Vandaar. Maar u begrijpt wat ik bedoel.
Mits voldoende lang beoefend wordt het alleen-zijn een ding, een gevoel, een geesteshouding die heel bewust beleefd kan worden en die op tijd van duur zelfs een prettige sensatie kan zijn. Een soort vriend, en één die er altijd is en altijd luistert. Dat is de solitude die Moustaki bedoelt en met wie je inderdaad nooit alleen bent. 
Het is het alleen-zijn van de treurnis voorbij, het alleen-zijn in aandacht en concentratie, het alleen-zijn van monniken en nonnen, en van die vele vele éénpersoonshuishoudens waaruit tegenwoordig een grote stad voor soms de helft bestaat. Het alleen-zijn van je gang kunnen gaan, het alleen-zijn van het goede gesprek met jezelf, het alleen-zijn van een bos tulpen voor in jouw huis, het alleen-zijn van vroeg naar bed met een kruik en een lekker boek, het alleen-zijn met je poes of je hond, het alleen-zijn van grote kunstenaars, kortom het eeuwige alleen-zijn.

Waarin je nooit eenzaam bent. Met je alleen-zijn.

Knar

VIA

't Is of de duvel er mee speelt. Ik ben nogal alert - en soms een beetje boos - de laatste tijd op internetsites waarvoor je je moet "registreren" en op alles wat die internetsites dan met die informatie kunnen doen. Ik ben daarin niet de enige, langzaam komt er een geur van weerstand en irritatie opzetten die nog wel eens voor spannende tijden zou kunnen zorgen. De Franse Revolutie begon ook zo….
Afijn, ik had net m'n computer een beetje veranderd zodat hij 's ochtends na mijn herrijzen niet direct meer komt met de mailbox (want daarin gebeurt 's nachts nooit wat) maar met het nieuws. Kwestie van een nieuwssite vastplakken in je opstartprogramma en klaar is kees. Jaja, we zijn hier niet helemaal van de straat….
In ieder geval, vanochtend werkte het systeem voor de eerste keer zo en terwijl ik de slaap nog uit m'n ogen wreef botste ik op nieuwe cijfers van het CPB dat ons voorspelt dat het begrotingstekort van de regering in 2013 wel 4 ½ procent zal zijn. Nou nou. Handig opzetje van Rutte, die één dezer dagen wil gaan beginnen aan een nieuwe ronde bezuinigingsbesprekingen. Dan is de toon maar vast gezet, nietwaar? Iemand anders had ook niet stil gezeten, want pal daaronder stond in vette letters dat de winst van Ahold over 2011 één miljard euro is. Probleem opgelost, denk ik dan als eenvoudig burger. Toch?
Maar waar ik eigenlijk naar toe wil is een ander nieuwsitem. We kunnen vanaf nu op het internet melden als we ergens een gevaarlijke of onoverzichtelijke verkeerssituatie zijn tegengekomen. Bij VIA.nl. Mooi initiatief denk ik dan in m'n onschuld. Ik erger me al lang aan een bepaalde idiote kruising bij een winkelcentrum waar ik vaak kom en ik zag m'n kans schoon om dat maar eens te gaan melden. Ik klik op de knop van VIA.nl en er opent zich een fraaie pagina, hoofdzakelijk gesteld in kalmerend lichtblauw, waarop me wordt uitgelegd hoe het allemaal werkt en waarvoor het is. De eerste teleurstelling: VIA.nl is eigenlijk alleen maar een kaartenbak waarin de verhaaltjes van ons burgers over gevaarlijke situaties worden opgeslagen en waar overheden gebruik van KUNNEN maken. Nu heb ik zelf een ruim verleden bij de overheid en ik weet dus uit ervaring dat overheden dat NOOIT doen. "Werk zat, laat maar." De tweede teleurstelling bij VIA.nl is, dat ik me moet registreren voordat ik m'n ei kwijt kan. Iedereen die me de laatste tijd hier gevolgd heeft weet, dat nu bij mij een zekering erg warm begint te worden. Ik ruik onraad en ga maar eens rustig de Algemene Voorwaarden en het Privacybeleid van deze club lezen. Daar ontdek ik dat VIA.nl een ordinaire BV is in Vught, die handel lijkt te drijven in de gegevens die argeloze burgers, geregistreerd en wel, haar toespelen. De derde teleurstelling - maar nu eigenlijk alleen nog maar een eye-opener - kom ik tegen als ik lees dat:

"VIA.nl (gebruik maakt van) Google Analytics om bij te houden hoe bezoekers de website gebruiken. De aldus verkregen informatie wordt, met inbegrip van het IP-adres, overgebracht naar en door Google opgeslagen op servers in de Verenigde Staten. (….). Google kan deze informatie aan derden verschaffen indien Google hiertoe wettelijk wordt verplicht, of voor zover deze derden de informatie namens Google verwerken. VIA.nl heeft hier geen invloed op."

Bingo, carte blanche voor Big Brother. Zo werkt het dus. Je richt een kulfirma op die met een hartverwarmend verhaaltje burgers verleidt om zich te registreren, je smijt hun verhaaltjes in een hoek, stuurt de registratiegegevens - inclusief het IP-adres godbetert- naar Google en die "kan deze informatie aan derden verschaffen."
Bij dit soort dingen ben ik altijd zo traag als kouwe stroop. Ik ben nog opgevoed met begrippen als eerlijkheid en fatsoen maar nu dringt langzaam tot me door dat er eigenlijk zoveel van dat soort sites zijn op het internet, kulsites eigenlijk die nergens over gaan, maar waarvan ik de Algemene Voorwaarden en het Privacybeleid nu ook maar eens moet gaan lezen. Er zou zich wel eens een wereld voor me kunnen openen.

Weet u nog een gevaarlijke kruising? Schrijf een brief aan de gemeente, met alleen uw naam, adres en woonplaats.

 Knar