WEG

Mevrouw Deutekom is weg.
Ze woonde er al toen ik lang geleden hier kwam wonen. Een paar huizen verderop, en toen ik haar voor het eerst tegenkwam zei ze dat ik maar eens een kop koffie moest komen drinken. Ze was toen al oud vond ik, en ze klaagde er over dat ze zo slecht zag. Misschien een beetje zoals ik nu? Ze praatte prettig Amsterdams, en toen ik haar een paar jaar later op 4 mei in de Nieuwe Kerk zag zitten bij de Dodenherdenking rees het vermoeden dat ze wel eens één van die roemruchte Amsterdamse vrouwen zou kunnen zijn die òf weduwe zijn van een omgekomen verzetsstrijder of misschien wel zelf als koerierster in het verzet hebben gezeten. Of Joden hebben verborgen. Ze had er wel de leeftijd voor. Het fijne ben ik hooit aan de weet gekomen want ze ging meer en meer een teruggetrokken leven leiden, waarschijnlijk vanwege haar handicap. Ik begin dat steeds beter te begrijpen.
Ze had een prachtige tuin en prachtige kinderen, die met een bewonderenswaardige hondentrouw voor haar en voor haar tuin zorgden. Altijd stond er de fiets van haar dochter, een lieve vrouw die vlakbij woont, of de auto van haar zoon, een potige senior die ook goed voor moeder zorgde. Een voorbeeldige participatiesamenleving op postzegel-formaat.
Soms sprak ik de dochter en dan informeerde ik hoe het met moeder ging. "Ze gaat wel achteruit" kreeg ik dan steevast te horen, maar dat hoorde ik al heel lang. Mevrouw Deutekom was dus een taaie, die in een heel lang glijtraject langzaam minder werd. Totdat ze vorige week overleed. Er was geen kaartje voor de buren maar de buren zorgden wel dat ze het wisten. Ik weet zoiets dan altijd als laatste maar daar ben ik aan gewend. Ik hoor het in ieder geval.
Na haar dood bleef het stil. Totdat enkele dagen later - ik stond net heel onhandig te klooien bij de vuilcontainer om de laatste overbodige resten van mijn schuurinhoud te ruimen - er een zwarte lijkwagen de straat in draaide. Als een haas maakte ik dat ik uit beeld kwam. Dat was te compromitterend, ik in overall met een hoop rommel aan mijn voeten en vlak daarnaast de lijkwagen die het stoffelijk overschot van mevrouw Deutekom kwam halen. Misschien zat er symboliek in, daar zal ik nog eens over nadenken.
Mevrouw Deutekom is waarschijnlijk eind vorige week begraven.
Gisteren en eergisteren was er veel kabaal in haar huis. Diezelfde trouwe kinderen maakten de woning leeg. Uiteindelijk lag er een ontluisterende hoop rotzooi op de stoeprand. Een leven lag op straat.
Vanochtend kwam de gemeente en nam alles mee.
Mevrouw Deutekom is weg.

Binnenkort moet ik toch eens met mijn kinderen praten. 

Knar