skip to main |
skip to sidebar
Niet de tijd dat veel mensen op vakantie gaan. November. Daarom moet je op vakantie gaan in november. Waar je naar toe gaat hangt van je smaak af. Ik ging wel eens naar de Canarische Eilanden. Was leuk in november. Zon en drieëntwintig graden. Hier was het grijs en vijf. Nu ging ik ook naar de eilanden. Niet de Canarische, maar de Wadden. Niet naar allemaal, naar één. Maandag heen vrijdag terug. Midweekje heet dat. Vaste routine: fiets op de auto, naar de haven, auto parkeren, fiets er af, tas er op, naar de kroeg op de kaai. Daar erwtensoep met roggebrood en katenspek eten, dan met de fiets op de boot, stil plekkie zoeken en lezen. Anderhalf uur lezen. De boot ronkt rustig. Zo nu en dan naar buiten kijken waar het mistig is en grijs. Heerlijk, november.
Op het eiland: fietsend van de boot (belangrijk!), sleutel halen en door het bos naar de andere kant waar het huisje staat. Tas binnen zetten en gauw terug naar het dorp anders zijn de winkels dicht, in november. Boodschappen doen, terug naar het huisje, tas uitpakken, bed opmaken, kachel hoog, schoenen uit en lezen.
Vijf dagen, vier nachten, drie boeken, enkele fietstochtjes tegen de wind en duinbeklimmingen in de maneschijn later is het voorbij. Ik moet terug.
Niets is er gebeurd, het is doodstil geweest, het heeft gewaaid en een beetje geregend. Soms scheen de zon en vaak scheen de maan. Het was koud, ’s nachts vooral. Ik reed alleen door het bos, ik stond alleen op het duin, ik was alleen in de Dorpsstraat, ik zat alleen in het café, ik las alleen mijn boek. Ik was alleen op het eiland dat ook alleen was. Alleen in de wijde zee, al eeuwen en eeuwen. Dat merk je, dat zo’n eiland gewend is om alleen te zijn. Zo’n eiland herkent je, als je alleen bent. Het praat een beetje tegen je. Dan ben je in dialoog. Met een alleenig eiland in de wijde zee. In november. Als je daar alleen bent.
Dan ben je daar niet meer alleen.
Sinterklaas is vanmiddag met een hele zwerm Zwarte Pieten vreedzaam aangekomen in de stad Groningen. Prachtige beelden van een licht mistige provinciehoofdstad, duizenden mensen op de kaaien en een majestueuze stoomboot varend door de rimpelloze grachtjes van de oude binnenstad. Zo hoort het.
In het o zo bijdehante Amsterdam protesteerden op dat moment op het Beursplein enkele honderden mensen tegen Zwarte Piet. ”De demonstranten dragen spandoeken en luisteren naar toespraken. Ze protesteren tegen uitsluiting, racistische karikaturen en het bagatelliseren van de gevoelens van een 'minderheid'. ” Aldus het nieuws.
Nu moeten we die Amsterdamse protesten met enige korrels zout nemen. In Amsterdam is het een oud volksgebruik om dan wanneer er even niets te kankeren valt iets te verzinnen zodat er weer iets te kankeren valt. Een soort folklore zeg maar, zoals even verderop toeristen in Volendammer pakjes worden gehesen, de vis veel te duur wordt betaald en er heel diep in de suikerpot wordt gekeken. Ook folklore.
Protest dus. Tegen Zwarte Piet. Voornamelijk uit Zuid-Oostelijke hoek. Wel te begrijpen als je geboeid bent weggevoerd uit Ghana, driehonderd jaar slaaf bent geweest in Suriname en dan in de Bijlmer terechtkomt. Dan is er wel wat te klagen. Hoewel….de betreffende populatie in de hoofdstad nog redelijk op de wenken wordt bediend. Eerst kwam er het slavernijmonument en nu ruimte voor het Zwarte Pietprotest. En zelfs enige sympathie voor de zaak van de zijde van de hoofdstedelijke bestuurders.
Maar nu even serieus. Zwarte Piet zou discriminerend zijn. Zou de opbouw van een nieuw zelfbewustzijn bij de zwarte medemens frustreren. Dan is mijn redenering als volgt: waarom dan een protest tegen een zwarte Piet en niet een protest tegen een witte Klaas? De werkelijk zelfbewuste zwarte medemens maakt geen onderscheid. Zoals ook de witte medemens op het hart wordt gebonden geen onderscheid te maken. De werkelijk zelfbewuste zwarte medemens begrijpt dat in het hele Sinterklaasverhaal de Zwarte Piet een minstens zo belangrijke zo niet belangrijker rol speelt dan de Witte Klaas. Hij weet de weg, hij leidt de oude man met schimmel en al over de daken, hij kent alle kinderen, hij weet wie welk cadeautje moet hebben, hij neemt zonodig disciplinaire maatregelen tegen stouterds, tot aan deportatie naar Spanje aan toe, in de zak. Daar komt die ouwe niet aan te pas, dat doet allemaal Zwarte Piet. Nou dan.
Niet Sinterklaas maar Zwarte Piet is de belangrijkste, de leider. Sinterklaas wordt gediscrimineerd doordat hij wit moet zijn. De sukkel, de underdog.
Dat moet afgelopen zijn. Protesten tegen een witte Klaas! Sinterklaas ook zwart.
Dat is pas echte emancipatie.
In Almelo is vorige week het proces begonnen tegen de beruchte en door de media al dubbel en dwars veroordeelde ex-neuroloog Ernst Jansen Steur. Boze maar redelijk betrouwbare tongen beweren dat hij gewoon Ernst Jansen heet en dat die tweede naam een fantasietje van hemzelf is. Naam van z’n moeder ofzo. In ieder geval niet officieel want een naamsverandering krijg je zomaar niet. In Trouw van vanochtend zijn lokale ”slachtoffers" van de man aan het woord en één van hen zegt verontwaardigd: ”Hij is nog steeds arrogant”. Dat trof me, en daarover wil ik even wat kwijt.
Wie regelmatig te maken heeft met medisch specialisten weet dat een niet-arrogante specialist een hoge uitzondering is. Persoonlijk heb ik nog wel eens mazzel als dokter in de gaten krijgt dat ik ook niet helemaal van de straat ben, hem of haar prikkelend bestook met medische termen en laat zien dat ik redelijk goed begrijp waar het over gaat. Stom geluk, ik heb op school goed opgelet en later op de universiteit wat rondgeavontuurd in het grensgebied van geneeskunde en techniek. Maar ook dan is het nog linke soep. Laatst zei er nog weer eens één:”Gevaarlijk gevaarlijk, als je denkt er wat van te weten.” Gevaarlijk voor wie, denk ik dan. Voor jou of voor mij?
Arrogant dus. Allemaal. Van heel erg tot matig. Steur heel erg dus. ”Ik ben de professor” schijnt zijn steevaste stoplap geweest te zijn als er weer eens een benarde patiënt tegen hem in het geweer kwam. Van zijn ”zorg” kon een zaak gemaakt worden en daarom staat hij nu voor de rechter. Maar laten we ons geen illusies maken. Zijn zaak is het topje van een ijsberg waarvan de andere negentig procent veilig onder water zit. Persoonlijk heb ik een redelijk ernstige beschadiging opgelopen door nogal voortvarend maar weinig doordacht optreden van een specialist-in-opleiding, en na een openhartig gesprek bij de betreffende instelling was me duidelijk dat verder procederen geen enkele zin zou hebben. Er waren duizend uitvluchten voorhanden waarmee de zaak zou kunnen worden geseponeerd en als er al serieus aandacht aan zou worden geschonken zou ik jaren verder en vele duizenden euri lichter zijn voordat er een uitspraak zou zijn. Om maar te zwijgen van de permanente stress en de slapeloze nachten. Ik kan er mee leven dus doe ik dat maar.
Arrogant. Ja, maar we moeten ook weten dat ze expres zo worden opgeleid. Dokter moet macht en overwicht uitstralen. Dokter mag nooit laten zien dat hij/zij het ook niet weet. Wat wel vaak zo is. Als hij/zij dat laat zien is hij/zij verloren. Wie zou dan nog geloven dat dokter gelijk heeft? Arrogantie is voor de dokter net zoiets als een scherpe schaaf voor de timmerman. Onmisbaar.
Steur had de pech dat hij teveel overdreef. Hij overdreef z’n naam, hij overdreef z’n arrogantie en hij overdreef zijn koppigheid toen hij wilde volhouden dat hij gelijk had terwijl er een lijk was. Dat maakte hem aangeschoten wild en de media zijn als de meute bij een vossenjacht: gewond wild is verloren. De rechter in Almelo mag het afmaken. Gaat hij dat doen? Ik wacht het af. Een collega-deskundige van Steur, van de VU in Amsterdam noemde hem kort voor de rechtszaak nog een "invoelende en integere" neuroloog.
Brothers in arms.
