MAMSELLE

Mijn jongste kleindochter - nu vier- leeft met haar ouders in Frankrijk. In dat deel van het land waar nu de mussen dood van het dak vallen van de hitte. Haar ouders moeten een beetje lachen om onze alarmfasen en spoorwegproblemen. "Mietjes" roepen ze ons toe. Verder gaan ze hun goddelijke gang want ze wonen er al een tijd, willen niet meer weg en doen hun dingen zoveel mogelijk 's ochtends vroeg en later op de dag als het wat koeler is. Mijn kleindochter is letterlijk een geboren Française, netjes ter wereld gekomen in een kraamkliniek zoals alle Franse kindertjes, omgeven door hoogwaardige medische zorg, zoals alle Franse kindertjes. En niet alleen de kindertjes. Het zal Macron nog heel wat moeite kosten om dat peperdure systeem wat af te romen. De Fransen zijn met hart en ziel  verknocht aan hun rechten die ze in een roerige geschiedenis hun diverse overheden hebben ontfutseld. De prima -voor hen goedkope- gezondheidszorg is daar één van. Maar we dwalen af.
Mijn kleindochter bekleedde al voor ze geboren was een uitzonderlijke positie want in de Spaanse familie van papa is ze het eerste meisje in twee generaties. Papa heeft alleen broers en die hebben uitsluitend zoontjes. Hij niet, hij heeft een dochter. Die inmiddels de Spaanse neven om haar vingertje windt waar ze bij staan. Want ze is vloeiend drietalig. Ze praat Spaans met papa, met abuella (haar Spaanse oma), met ooms, tantes en neven van de Spaanse familie, ze spreekt vloeiend Nederlands met mama, met mij en met de rest van haar Nederlandse familie en ze spreekt vloeiend (en prachtig) Frans met de juf, de vriendjes en vriendinnetjes en met iedereen die maar met haar wil praten daar in Frankrijk.
En die zijn er zeker. Ze is nu bijna één jaar op het schooltje maar heeft in die tijd al twee "amoureux" gehad die ze overigens beiden ook al weer aan de kant heeft gezet. De eerste omdat hij er niet net als zij van overtuigd was dat je aan twee handen tien vingers hebt, en de tweede - zeer recent - omdat ze besloten had om niet verder door het leven te gaan met een man die een bril draagt. In zaken van het geloof en het uiterlijk is ze streng en kieskeurig. Beide besluiten werden aan papa en mama medegedeeld 's 'avonds bij het diner, als een soort debriefing na zware gevechten in vijandelijk gebied.
Maar ze kan ook heel lief zijn. Op zondagmorgen hebben wij altijd even contact via Skype. Dat is leuk, dan zie je elkaar toch even ondanks de afstand. Bij een van die gelegenheden nam ze mij even apart en zei dat ze graag met mij een boekje wilde lezen maar dat ik niet bij hun was. Waarna ze me een tijdje spijtig aankeek. Dat liet opa zich natuurlijk geen twee keer zeggen en na enig overleg met mama zat opa de volgende zondag voor de webcam met een voorleesboek dat zij daar ook hebben en in no time werden er digitaal over het continent door opa twee verhaaltjes van Dikkie Dik afgeleverd terwijl mama daar de bladzijden omsloeg. Dat was in de roos, en alleen na twee verhaaltjes was ze bereid de claim van meer te laten vallen als we maar wel de volgende keer…. En zo ging het een paar maanden. Nu niet meer. Ze groeit.

Ze wordt al een echte "mamselle".

Knar

NIEUWS

 
Waarom gaat de tijd zo snel als je ouder wordt? Die vraag stelde ik mijzelf al geruime tijd en ik probeerde er ook een antwoord op te vinden. En gisteren kwam ik daarover een nieuw verhaal tegen, ik weet niet eens meer waar. Het verhaal zei dat de hoeveelheid nieuwe tijd per dag steeds kleiner wordt ten opzichte van de vele tijd die je al achter de rug hebt als je ouder wordt. De nieuwe dag word een steeds kleiner deel van de tijd die je al gehad hebt en daarom lijkt de tijd steeds sneller te gaan.
Dat van dat nieuwe en dat oude is natuurlijk rekenkundig wel waar, maar ik denk niet dat we als ouder wordende senioren de hele dag zitten te rekenen om uit te vinden dat de nieuwe dag ….enz. Ik vind het een wat vergezochte verklaring.
Dan vind ik mijn eigen antwoord eigenlijk logischer. Ik denk dat het schijnbaar sneller verstrijken van de tijd bij het ouder worden iets te maken heeft met het feit dat je steeds minder echt nieuwe dingen beleeft in de tijd. Bij het ouder worden is steeds meer van wat je beleeft er al een keer geweest. Zelfs de meest bijzondere dingen - op de dood na - zijn er vaak toch al een keer geweest en zijn dus geen nieuws meer. En voor het beleven van de tijdsduur van dingen is kennelijk de nieuwswaarde van wat in die tijd gebeurt van belang. En ja, die nieuwswaarde is bij het ouder worden steeds geringer. Zou dat de reden zijn waarom welgedane ouderen nog van die enorme reizen maken? Om nog iets heel nieuws te beleven waardoor ze weer een beetje tijd winnen? Het zou kunnen. Zelf ben ik niet meer in de gelegenheid om grote reizen te maken - heb er ook nooit zoveel zin in gehad - maar omdat ik tegenwoordig erg veel tijd heb lees ik enorm veel. Dat gaat gelukkig nog goed. De halve Russische Bibliotheek van van Oorschot zit al in mijn e-reader en ik verslind ze allemaal. En ik moet zeggen, de tijd die ik er nu mee heb doorgebracht voelt tamelijk volumineus aan. Daar duikt een zekere vertraging op die volgens mij alles te maken heeft met het feit dat zo intensief boeken lezen voor mij sinds misschien wel veertig jaar heel nieuw is. Voor het eerst in lange tijd heeft het jaar weer tamelijk veel "body", want ik heb veel en lang nieuwe dingen gedaan. Het hele gedoe rondom mijn slechtziendheid - second opinion met nieuwe uitkomsten, met een wit stokje lopen in drukke winkelgebieden en in het OV, klooien met brillen en voorhangers van de juiste kleur, lid zijn van de blindjesclub en daar mijn stem laten horen - helpt ook mee om me de tijd beter te realiseren en er een zekere duur van te ervaren. Ik kan het iedere senior aanraden. Nee, niet om slechtziend te worden.

Maar om nog eens iets echt nieuws te gaan doen. 

Knar