KAART

Iedere dag even kijken in de brievenbus. Het is de tijd van de wenskaarten en het is elk jaar weer een verrassing wie er nog steeds een kaart stuurt, wie er niet meer een kaart stuurt, welke kaarten van nieuwe afzenders zijn en wie er is overgegaan op het versturen van de beste wensen per e-mail, al of niet voorzien van een mooie foto. Dat laatste doe ik zelf al een paar jaar, het bevalt me goed en ik heb altijd wel een aardige winterfoto voorhanden om een kerstkaart van te maken. Dit jaar stuurde ik een foto van een dik besneeuwd bos. Was even de global warming vergeten…..
En dan ineens tussen de kerstkaarten een andere kaart. Geen vrolijke kerst en goed nieuwjaar, maar het stille portret van een lieve vriendin die gisteren is gestorven. Ik moest me even vasthouden.
Ik had er rekening mee moeten houden, ze was al jaren ongeneeslijk ziek, maar ze zette ons allemaal op het verkeerde been. Zo dapper, vriendelijk en blijmoedig heb ik nog nooit iemand zo'n last zien dragen. Ze kon ook nog tamelijk veel, op 11 november dronken we nog heel genoeglijk in de stad een kop koffie, dat deden we wel vaker, en bij die gelegenheid vertelde ze dat ze in nauw overleg met haar oncoloog had besloten om nu te stoppen met de chemo en de ziekte zijn loop te laten nemen. Voor het einde had ze een goede regeling getroffen.
En daar zit je dan met je gezonde lijf, een paar hinderlijke makke maar toch: gezond. Niet doodziek zoals zij. We hebben het maar gewoon over het leven gehad, ze had heel veel ondernomen, was daar heel trots op en heel blij mee, en toen we afscheid namen zei ze dat het heel aangenaam was geweest. Ik sprak met haar af dat ik ons contact nu verder van haar zou laten afhangen, zij had nu een grote klus te doen en ik wilde daar niet bij in de weg lopen. Dat vond ze goed. En daar ging ze op haar fiets, over de Amsterdamse gracht. Ze is nu voor altijd weggegaan.
Op haar kaart schrijft ze:

Als je ontwaakt bij het ochtendgloren
ben ik het zonlicht op het rijpe koren.

Ik ben de zachte lenteregen,
ik ben de wind die het riet doet bewegen.

 

Dag lieve Annelies, ik zal  aan je denken als het riet beweegt.

Knar

AFSCHUW

 

De NRC komt vandaag met een artikel over de Utrechtse Al Fitrahmoskee. Een moskee in de wijk Overvecht die een broeinest lijkt te zijn van de diep-fundamentalistische Islam, waar de imam de gelovigen leert "afschuw" te hebben van de ongelovigen. Dat zijn wij, de gewone Nederlanders. De gelovigen van de moskee "proberen te voorkomen dat hun kinderen op de basisschool naar muziek luisteren, films te zien krijgen of meedoen aan cultuureducatie, omdat dit niet zou mogen van hun geloof. Schoolbesturen wordt gevraagd lesinhoud te wijzigen. Minister Asscher (Sociale Zaken, PvdA) en burgemeester Jan van Zanen maken zich zorgen over de invloed van de fundamentalistische moskee in de Utrechtse wijk Overvecht".
Tot zover de krant.
L' histoire çe repète. Zestig jaar geleden woonde ik met mijn ouders, broertjes en zusjes een aantal jaren in een dorp in Noord-Friesland. In dat dorp waren twee lagere scholen, een openbare en een christelijk-nationale. Wij gingen school op de laatste. Het speelplein van die school werd begrensd door een dikke heg van haagbeuk. Achter die heg liep een voet/fietspad dat van de rand van het dorp naar het centrum voerde. Iedere dag werd dat pad gebruikt door een paar kinderen die de openbare school bezochten die aan de andere kant van het centrum lag. Het was de tijd van "het tuinpad van mijn vader".
Als wij vanaf ons schoolplein die kinderen in de gaten kregen stormden wij en masse naar die heg en schreeuwden zo hard we konden:"Openbare poep, openbare poep". Daar konden die afvalligen het dan weer mee doen. Nooit zijn we daarvoor op school bestraft en ook thuis was daar geen commentaar op. En er was toen ook bepaald geen minister die zijn afschuw uitsprak over wat wij als kinderen thuis, in de kerk en op school geleerd kregen. Zestig jaar geleden in een dorp op het Friese platteland. Een beetje vergelijkbaar met de toestand daar in Utrecht, vind u niet?
Laten we ons dus niet al te zelfgenoegzaam wentelen in onze verontwaardiging en afschuw, het was nog maar ruim twee generaties geleden dagelijkse werkelijkheid voor tenminste een deel van de Nederlandse bevolking. Waardoor is dat in de laatste zestig jaar veranderd? Ik denk dat door een sterk gegroeide persoonlijke welvaart en door het steeds beter bereikbaar worden van kansen voor iedereen het denken gematigder is geworden en de afhankelijkheid van een "leer" is afgenomen. Zelf denken is meer en meer in de plaats gekomen van voor-je-laten-denken. Die weg zullen onze meer of minder gewaardeerde islamitische medelanders ook moeten leren gaan. Ons kostte het zestig jaar.

Zullen we nog even wat geduld hebben?

Knar

KERSTBOOM

Sinterklaas is amper het land uit of daar verschijnen ze: de grote kerstbomen op de pleinen van onze grote en kleine steden. Met hoogwerkers is men in opdracht van het gemeentebestuur bezig er lampjes en slingers in te hangen, alles "wheatherproof" natuurlijk en als ze klaar zijn is dat een prachtig gezicht. Op mijn computer heb ik een aantal URL-adressen van webcams in binnensteden en daarop zie ik ze één voor één verschijnen. Die van Haarlem doet het al, die van Gouda is nog in optuiging.
Mooi dat we dat doen. Mooi dat we in onze steden na Sinterklaas op een centrale plek een kerstboom oprichten die we verlichten en waar me met onze vrienden en vriendinnen, kinderen en kleinkinderen naar gaan kijken. "Kijk, het is weer Kerst". Als je de Haarlemse boom zo ziet staan schitteren tegen het profiel van de oude Bavo zou je bijna denken dat het vrede is. En eerlijk is eerlijk: het is ook vrede. Bij ons. Bij ons staan die bomen er terecht. Wij leven met elkaar op een klein stukje aarde waar het probleem-van-de-dag is of de Teevendeal nu wel of niet netjes was. Nou, vanmiddag heeft meneer Oosting van de onderzoekscommissie gezegd dat het niet netjes was. Teeven is al afgetreden dus einde oefening. Waarschijnlijk.
Ik bedoel maar: terwijl honderdduizenden mensen met alles wat ze konden meeslepen en vaak met kinderen aan de hand en op de arm wanhopig proberen Europa binnen te komen om tenminste een beetje veilig te zijn en wij langzaam maar zeker de poorten lijken te gaan sluiten - sommigen menen dat dat nu echt moet - richten we in onze oude binnensteden een grote kerstboom op en hangen er lichtjes in om het vrede op aarde te laten zijn. Raar? Hypocriet? Een schande?
Nee ik vind van niet. Ik kan de discussie heel kort houden door er op te wijzen dat het juist die kerstbomen oprichtende vredigheid is die ons deel van de wereld zo onweerstaanbaar aantrekkelijk maakt voor mensen die dagelijks leven in een baaierd van geweld, gevaar, moord en doodslag waar wij in de verste verte geen voorstelling van hebben. Hun vlucht naar ons is het beste bewijs dat wij terecht in onze oude binnensteden de verlichte boom oprichten. Wij zeggen daarmee dat het bij ons (relatief gezien) een geweldige vrede op aarde is en dat ze het goed hebben gezien om hier naar toe te willen. Draai het eens om. Stel jezelf in hun plaats (als je je daarbij iets kunt voorstellen). Zou je dan niet hetzelfde doen? Ook naar de landen gaan waar ze zó weinig zorgen hebben dat ze rond de kerst in hun oude binnensteden verlichte bomen oprichten om er in alle vrede met vrienden, kinderen en kleinkinderen naar te gaan kijken?
Die bomen niet oprichten, dat zou pas hypocriet zijn. Terwijl we het vreselijk goed hebben net doen of dat niet zo is. Om hen niet te kwetsen. Om hen niet te kwetsen?

We zouden ze niet erger kunnen kwetsen.

Knar