CHAT

Een paar dagen geleden verscheen er in mijn mailbox, gelukkig in de map Ongewenste Reclame, een heel smerige phishingmail die moest lijken op een bericht van KPN. Hoe de smeerlappen aan mijn gegevens komen weet ik niet maar mijn relatie met KPN werd op heel waarheidsgetrouwe wijze uit de doeken gedaan. Het ging er uiteindelijk om dat er nog een bedrag van € 52,23 open zou staan. Of ik dat maar even via "onderstaande link" wilde storten. Alleen enkele debiele taalfoutjes maakten duidelijk dat hier een paar platte boefjes aan het werk waren geweest.
Omdat de brief zo echt leek, compleet met KPN logo en ondertekening van een directeur, wilde ik het exemplaar even toezenden aan de Klantenservice van KPN. Wat is er makkelijker dan een valse mail even per mail door te zenden aan zo'n instantie? Ik dacht nog een mailadres te hebben van KPN Klantenservice maar al snel kreeg ik een berichtje van de postmaster dat de mail niet kon worden afgeleverd. Dan maar even op de site zoeken of ik een foutje had gemaakt. Op de internetsite van KPN was in geen velden of wegen een e-mail adres te vinden van KPN Klantenservice. Nu ben ik niet zo gauw voor één gat gevangen, ik had ook nog wel een telefoonnummer van KPN Klantenservice. De verbinding werd gemaakt maar natuurlijk waren "al onze medewerkers in gesprek". De wachttijd werd mij vergald door een afgrijselijk soort lawaai dat alleen bij mensen onder de 32 jaar waarschijnlijk als muziek doorgaat. Ik ben ongeveer 40 jaar ouder en ook verder geheel anders geöriënteerd wat muziek betreft. De weg naar mijn nobele doel werd mij allengs zwaarder gemaakt. Uiteindelijk kreeg ik dan toch een mevrouw van vlees en bloed aan de telefoon. Ik legde haar uit dat ik een gemene phishingmail had ontvangen die moest lijken op een bericht van KPN, en dat ik die ter kennisname graag even wilde doorzenden aan de KPN Klantenservice. Of zij mij het mailadres kon geven. "Dat hebben wij niet" sprak de mevrouw opgewekt."Hoe moet ik dan mijn berichtje naar u toesturen? " vroeg ik argeloos?. "Dat kunt u doen door met ons te chatten" legde de mevrouw uit. Nu is chatten voor mij een aardig Engels woord voor ouwehoeren en dat was het laatste wat ik met mijn actie voorhad. Ik wilde gewoon even een mailtje doorsturen. Dat legde ik ook uit aan de mevrouw. Ja, dat begreep ze wel maar dan moest ik toch op de site van KPN naar Chatten gaan, daar op klikken, dan kreeg ik contact met een medewerker van KPN, en als ik dan uitlegde dat ik een mail wilde versturen zou die medewerker mij uitleggen hoe ik dat moest doen."Ja maar mevrouw" bracht ik in het midden" dat is toch veel ingewikkelder dan gewoon even een mailtje doorsturen?" De mevrouw bleef heel vriendelijk en legde uit dat daar veel misbruik van werd gemaakt. Ik kon zo snel niet bedenken hoe dat misbruik er dan uit zou zien maar ik begreep wel dat ik al lang en breed in het verdachtenbankje stond. Daarom zei ik:"Nou, dan zie ik er maar vanaf mevrouw. Dank u voor de informatie" en ik verbrak de verbinding.
Ik vind het niet zo prettig als ik na 40 jaar trouwe klant geweest te zijn door mijn telecombedrijf een anti-misbruik-labyrint wordt ingestuurd als ik met een goede bedoeling kom aanzetten.

Bedankt KPN, voor het vertrouwen.

Knar

LEEG

Het was de hele week al een beetje rommelen met de afvoer. Als ik bij het aanrecht mijn handen waste hoorde ik achter mij de afvoer van de afwasmachine bloeb bloeb bloeb zeggen. Ik weet dat er dan iets mis is. Maar ik weet ook dat ik het soms kan oplossen door een zeepblokje van de afwasmachine in de afvoer van de wasbak te leggen en er dan heet water over te laten lopen. Er zijn geen gemenere vetoplossers dan die afwasblokjes. Maar ook dat hielp deze keer niet. Het was ernstig. Toen ik vanavond bij het aanrecht mijn handen waste hoorde ik bloeb bloeb bloeb op een heel andere plek. Nu was het het wasbakje in de wc dat zich melde. Het probleem nam onbeheersbare vormen aan. Toen ik in de badkamer ging kijken stond daar de douchebak halfvol met vreselijk stinkend rioolwater. Het huis was in nood.
Het was zondagavond zeven uur en ik maakte mij gereed om de avond door te brengen met een boek en een kopje thee. Daar zou niets van komen. Ik moest aan het werk.
Gelukkig had ik enige ervaring met dit soort problemen en al snel was duidelijk dat de verstopping van de douche-afvoer het ernstigste knelpunt was. Eerst met handschoenen en daarna zonder handschoenen peuterde ik de doorprikveer in de afvoerleiding van de douche. De eerste meter ging vlot. Daarna niet meer. In zo'n geval moet de veer met een zwengeltje aan de achterkant in draaiing worden gebracht zodat hij aan de voorkant in de leiding zichzelf naar voren vreet. Maar deze veer is 10 m lang en als hij in bochten ligt gaat hij vreselijk kronkelen als hij wordt rondgedraaid. Dan helpt het niet. Dus maar weer afdraaien en toch maar weer met de hand proberen de veer weer verder te duwen. Als de blokkerende massa zacht is werkt dat soms wel. Hier ook. Ik kreeg hem weer een halve meter verder. Toch nog maar eens draaien. Ik koos een standpunt zo ver van de douche dat de hele veer recht lag. Toen maar weer draaien. En ja hoor, ik hoorde ook het voorste eind van de veer draaien in de pijp. Dat is muziek voor de amateur-loodgieter. Na enige tijd maar weer eens naar voren en maar weer duwen. De veer was vrij en ik kon hem een meter verder krijgen. Weer een obstructie. Toch kwamen we verder. Nog een keer draaien, nog een keer duwen en ineens begon het water rondom de hand waarmee ik op de vloer steunde pijlsnel te zakken. Even later was de vloer van de douche droog. De afvoer was vrij.
Dat plotseling wegzakken van het water is het Moment van het Ware Loodgietersgeluk. Een orgasme is zelden beter en biedt nooit groter voldoening.

Maar ik was wel net zo leeg.

Knar

STAP

Sinds enige tijd leef ik in een ander land. Ik leef in het land waar men blind wordt. Het moet een ander land zijn waarin ik nu leef, want uit het land waarin ik vroeger leefde verneem ik taal noch teken. Althans niets over wat in mijn nieuwe land zo belangrijk is: blind worden. Ik hoor uit het land waarin ik vroeger leefde nog wel eens"Hoe gaat het?" Maar dat is een vraag die in mijn nieuwe land helemaal niet relevant is. Hoe zou het gaan als je blind wordt? Ik zeg dan dus maar "Gaat wel", want dat is het antwoord dat in mijn oude land gebruikelijk is. In mijn nieuwe land zou iemand die echt belangstelling heeft vragen:"Hoe is dat nou eigenlijk om langzaam blind te worden?" Op zo'n vraag zou ik een uitgebreid antwoord kunnen geven, En zo'n vraag zou intelligent zijn en mij het prettige gevoel geven dat er zinnig over mij wordt nagedacht. Maar die vraag hoor ik niet. Dus moet het wel zo zijn dat ik in een ander land leef.
Ik moest er even aan wennen, aan dat idee dat ik buiten mijn weten was verhuisd naar een ander land. Maar nu de bewijzen zich opstapelen dat het werkelijk zo is begin ik aan het idee te wennen. Voorlopig ben ik er nog alleen, ik ben er niet in geslaagd lotgenoten te vinden. Maar dat komt vast nog wel. Het eerste wat ik ze zal vragen is natuurlijk:" wonen jullie ook in een ander land?" Ik ben heel benieuwd wat het antwoord zal zijn. En ik heb het sterke vermoeden dat wanneer ze nee zeggen, en wanneer ze zeggen "wij wonen niet in een ander land" dat ze dan heel verdrietig zullen zijn. Want in het oude land wonen en langzaam blind worden maakt heel verdrietig. Omdat dan de anderen allemaal in een ander land blijken te zijn gaan wonen. Zodat je alleen achterblijft in het oude land. En dàt is eenzaam!
Nee, ik denk dat ik eigenlijk wel blij ben met mijn nieuwe land. Het voelt een beetje zoals in de 19e eeuw de settlers zich hebben moeten voelen die de wijdte en de leegte van het Wilde Westen introkken. Alles te winnen en niets te verliezen. Klein en stochastisch gaan leven. Geen grote verwachtingen hebben, geen ingewikkelde plannen maken, leven bij de dag en reageren op wat je tegenkomt. Ik doe dat nu een poosje en dat bevalt me.
Een oud Chinees spreekwoord zegt:"Een reis van duizend mijlen begint met de eerste stap".

Een eerste stap is gezet.

Knar