MAMSELLE
Mijn jongste kleindochter - nu vier- leeft met haar ouders in Frankrijk. In dat deel van het land waar nu de mussen dood van het dak vallen van de hitte. Haar ouders moeten een beetje lachen om onze alarmfasen en spoorwegproblemen. "Mietjes" roepen ze ons toe. Verder gaan ze hun goddelijke gang want ze wonen er al een tijd, willen niet meer weg en doen hun dingen zoveel mogelijk 's ochtends vroeg en later op de dag als het wat koeler is. Mijn kleindochter is letterlijk een geboren Française, netjes ter wereld gekomen in een kraamkliniek zoals alle Franse kindertjes, omgeven door hoogwaardige medische zorg, zoals alle Franse kindertjes. En niet alleen de kindertjes. Het zal Macron nog heel wat moeite kosten om dat peperdure systeem wat af te romen. De Fransen zijn met hart en ziel verknocht aan hun rechten die ze in een roerige geschiedenis hun diverse overheden hebben ontfutseld. De prima -voor hen goedkope- gezondheidszorg is daar één van. Maar we dwalen af.
Mijn kleindochter bekleedde al voor ze geboren was een uitzonderlijke positie want in de Spaanse familie van papa is ze het eerste meisje in twee generaties. Papa heeft alleen broers en die hebben uitsluitend zoontjes. Hij niet, hij heeft een dochter. Die inmiddels de Spaanse neven om haar vingertje windt waar ze bij staan. Want ze is vloeiend drietalig. Ze praat Spaans met papa, met abuella (haar Spaanse oma), met ooms, tantes en neven van de Spaanse familie, ze spreekt vloeiend Nederlands met mama, met mij en met de rest van haar Nederlandse familie en ze spreekt vloeiend (en prachtig) Frans met de juf, de vriendjes en vriendinnetjes en met iedereen die maar met haar wil praten daar in Frankrijk.
En die zijn er zeker. Ze is nu bijna één jaar op het schooltje maar heeft in die tijd al twee "amoureux" gehad die ze overigens beiden ook al weer aan de kant heeft gezet. De eerste omdat hij er niet net als zij van overtuigd was dat je aan twee handen tien vingers hebt, en de tweede - zeer recent - omdat ze besloten had om niet verder door het leven te gaan met een man die een bril draagt. In zaken van het geloof en het uiterlijk is ze streng en kieskeurig. Beide besluiten werden aan papa en mama medegedeeld 's 'avonds bij het diner, als een soort debriefing na zware gevechten in vijandelijk gebied.
Maar ze kan ook heel lief zijn. Op zondagmorgen hebben wij altijd even contact via Skype. Dat is leuk, dan zie je elkaar toch even ondanks de afstand. Bij een van die gelegenheden nam ze mij even apart en zei dat ze graag met mij een boekje wilde lezen maar dat ik niet bij hun was. Waarna ze me een tijdje spijtig aankeek. Dat liet opa zich natuurlijk geen twee keer zeggen en na enig overleg met mama zat opa de volgende zondag voor de webcam met een voorleesboek dat zij daar ook hebben en in no time werden er digitaal over het continent door opa twee verhaaltjes van Dikkie Dik afgeleverd terwijl mama daar de bladzijden omsloeg. Dat was in de roos, en alleen na twee verhaaltjes was ze bereid de claim van meer te laten vallen als we maar wel de volgende keer…. En zo ging het een paar maanden. Nu niet meer. Ze groeit.
Ze wordt al een echte "mamselle".
Knar