NAJA

 

De Duitse TV-zender ZDF brengt iedere dag vlak voor zes uur een heerlijk roddelprogramma waarin het reilen en zeilen van "the rich and the famous" van deze wereld uitvoerig wordt belicht en van commentaar wordt voorzien. Een soort boulevardprogramma zeg maar. Een leuk onderdeel daarvan is het bekijken van wat de (vrouwelijke) sterren op de rode loper zoal dragen en daar commentaar op geven. Een geslaagde creatie krijgt een Aha, een flop krijgt een Naja.
Aan dat programma moest ik denken toen ik gisteravond de Nederlandse inzending naar het Eurovisie Songfestival in Kiev aan het werk zag.
Laat ik beginnen met het goede nieuws: de meiden zingen goed. De muziek is ruimschoots aan de veilige kant, geen boeiende vondsten ofzo maar strak en glad en ook zo gezongen. Wel een hoog Las Vegas gehalte, zou ik zeggen.
Maar dan moet ik toch verder gaan in wat somberder bewoordingen. De wereld was uitvoerig kond gedaan dat het liedje werd opgedragen aan de ernstig zieke moeder van de drie. Tearjerking natuurlijk. Snik snik. Naar mijn smaak past daar dan niet dat Las Vegas gedoe bij. Te scherp, brutaal zelfs in de presentatie, hard en fel. Dan had Portugal beter bekeken hoe je dat doet. Die wonnen dan ook terecht.
Maar even terug naar onze drie dikkerdjes. Want eerlijk is eerlijk: dikkerdjes zijn het toch. Leuke dikkerdjes, zeker, maar toch. En daar ging het mis naar mijn smaak. Eén van de meiden droeg gelukkig een donker overall-achtig pak met hoge hakken. Dat was een echte Aha bij haar figuur. Hadden ze dat alledrie maar gedaan. De andere twee zusjes droegen jurkjes die voor meisjes met een ander figuur ontworpen zijn. Immense decolletés en te korte rokjes die bij hen het tegenovergestelde deden van waar ze voor bedoeld zijn. Te weinig raffinement, teveel trailerpark. En dat helpt niet op zo'n festival.
België gaf op dat punt een gratis lesje weg. Afgezien van een intrigerende muzikale prestatie die terecht een hoge waardering kreeg was de presentatie daar een volle Aha. Ook de Belgische zangeres was een ferme dame, geen Twiggy, maar gehuld in een prachtige zwarte avondjurk die volmaakt paste bij de draagster en het lied, en die naar mijn vaste overtuiging fors voor punten heeft gezorgd. Zo doe je dat.
Ik sluit graag af met het devies van de sympathieke Portugese winnaar dat hij het festival bij het uitzwaaien meegaf: muziek is geen vuurwerk, muziek is gevoel. Dat gevoel had bij de Nederlandse inzending iets beter verpakt moeten worden.

Naja.

Knar

NATIONAAL

 

Er is iets gaande in Nederland. Iets dat me verheugt, iets dat een lang gekoesterde wens lijkt te gaan vervullen: Nederland wordt op een hartverwarmende manier een beetje nationalistisch. Oei, wat zeg ik nu? Nationalistisch? Maar dat is toch heel fout? Dat is toch heel primitief? Dat is toch heel erg Wilders?
Helaas, lieve vrienden. Het woord is besmet en beklad geraakt door een wat hysterische eurofilie, door wat onbezonnen individualisme en door een wat laag opgeleid populisme. Laat ik uitleggen wat ik bedoel, dan wordt het misschien wat duidelijker.
In de late middag van 4 mei zapte ik even langs de nationale TV-zenders tot ik terecht kwam in een gezelschap van jonge mannen die zich vrolijk maar ook wat serieus bezighielden met de nationale driekleur: hoe moet je nu eigenlijk halfstok vlaggen?
Waaaat? Halfstok vlaggen op 4 mei 2017? Ik zat meteen op de punt van mijn stoel. Maar ja hoor, ze meenden het en ze lieten doodserieus zien hoe je dat doet. Vlag pas na zes uur hijsen en voor zonsondergang weer strijken. Vlag mag nooit de grond raken. Vlag eerst in top hijsen en dan laten zakken tot halfstok. Ik wist niet wat ik zag. Toen ik in de hoofdstad kwam wonen, eind 2000 werd er in mijn buurt nog wel gevlagd op 4 en 5 mei. Er woonden toen nog veel overlevenden van de nazi-terreur en andere ouderen. Maar nu zie ik geen vlag meer. Zelf ben ik ook niet zo'n vlagger. Ik ben nog van het (ouderwetse?) individualisme. En daar ontbrak het bij deze vrolijke jonge kerels ook niet aan, zo te zien. Maar toch weer vlaggen.
Kijk ook naar de overweldigende appreciatie van het interview met de koning aan de vooravond van zijn verjaardag. Alex kan niet meer kapot. En zijn vrouw wordt maar mooier en mooier….
Kijk ook naar de foto op de sociale media, van die pizzabezorger die op 4 mei om acht uur zijn bezorgfiets aan de kant zet en rustig twee minuten stil gaat staan op het Zuiderdiep in Groningen. Pizza afgekoeld? Geen punt. Heel Nederland sluit hem in het hart.
Op deze plaats heb ik regelmatig mijn gal gespuwd over de uitverkoop van Nederland aan de niet gekozen bureaucraten in Brussel. Over het uitleveren van teveel van wat onze eigenheid uitmaakt. Over een al te geëxalteerd Europeanisme waar niemand (behalve de "markt") beter van wordt. Hoe hardnekkig bepaalde eurofiele politici ook het tegendeel beweren.
Door wat er nu gebeurt wordt ingevuld wat ik toen bedoelde: het land pakt zijn eigenheid terug, het demonstreert op een moderne en vrolijke manier dat het zichzelf bijzonder en waardevol acht, en gaat weer aandacht besteden aan de symbolen die daar vanouds bij hoorden. 

L'histoire se repète. Maar niet helemaal. Vrolijker, vrijer en meer bezonnen dan vroeger. Daar kan ik mee leven.

Ben er zelfs blij mee. 

Knar