STUWMEER

 

 

Zoals u weet is het slecht gesteld met mijn zicht. Zoals u ook al weet beleef ik dat bij tijd en wijle als een onversneden avontuur. Vooral nu ik sinds enige tijd bij mijn reizen en tochtjes een witte stok gebruik die ik al naar behoefte in - of uit kan schuiven. Ingeschoven past hij in een binnenzak, uitgeschoven en voor mij heen en weer gezwaaid terwijl ik voorwaarts ga is het de aanleiding tot belevenissen waarvan ik het bestaan niet kende. Maar wel waardeer.
Afgelopen vrijdag wilde ik even met de bus naar een aanpalend dorp omdat ik daar een topslager heb zitten bij wie ik eens in de paar weken mijn vleesvoorraad aanvul. En vooral nu we ineens echt winter hebben is dat een lust: klapstuk, zelfgemaakte erwtensoep, grove rookworst, tussenribkarbonades (speciaal door hem op attent gemaakt, worden niet zo snel droog bij het bakken) enzovoort. Ooit kreeg ik van hem bij zo'n ravitaillering een sluitbaar koeltasje dat ik nu iedere keer meeneem en dat de slagersvrouw dan voor mij vol stopt waarna ze kordaat het ritssluitinkje dichtdoet.
Maar ik dwaal af, eigenlijk wilde ik iets anders vertellen.
Op de heenreis zat ik bij mijn bushalte waar twee verschillende bussen kort na elkaar stoppen. De tweede moet ik hebben. Toen de eerste er aankwam zat ik in de abri en deed of ik hem niet zag. Maar hij remde toch af en was pas na veel kijken en gebaren weer tot verder rijden te bewegen. Ik vond dat gênant en besloot toch eens te vragen welk gebaar ik zou moeten maken om hem te beduiden dat hij kon doorrijden. Bij vertrek uit het dorp, na de slager, had de bus even wat tijd over voordat hij weer zou vertrekken. Dus ik naar voren en aan de chauffeur mijn verhaal gedaan. "Oh meneer, als wij zo'n stok zien stoppen wij altijd, ook als u niet beweegt. Het kan toch zijn dat u ons niet goed hebt gezien?" En wat ik ook beweerde, ik diende mij neer te leggen bij deze glasharde logica. Zwaaien helpt niet, alleen die stok weghouden, dat misschien wel.
De volgende dag was ik 's avonds na een treinreis nog weer even wat aan het scharrelen bij een bushalte die verplaatst was en onmiddellijk staat er een jongeman aan mijn zijde: hebt u hulp nodig meneer? Nee hoor, bedankt, ik zie al dat ik hier goed sta. En weg was hij, hollend om zijn eigen bus te halen.
Ik sta paf. In dit volk schuilt een onderaards stuwmeer aan aardigheid en behulpzaamheid dat bij het minste vertoon van enige hulpbehoevendheid een stroom van behulpzaamheid op gang brengt waarvan ik het bestaan niet kende.
Ik weet niet wat er allemaal nog gaat komen, maar voorlopig zeg ik:

Mensen bedankt.

Knar

 

 

SOCIAAL

 

Het is gebeurd. Voor de eerste keer heb ik een "jongere" ontmoet die me in niet mis te verstane termen uitlegde dat sociaal-democratie helemaal niks was en dat die ons alleen maar ellende heeft gebracht. De jongeman in kwestie is een ronduit aardige vent die probeert me in te wijden in de geheimen van de site van onze vereniging. Ik snap er tot nu toe niet veel van maar dat terzijde. Fascinerender vind ik dat ik eindelijk iemand ben tegengekomen die me duidelijk maakte wat ik al jaren vermoedde maar waar ik de hand niet op kon leggen: in de afgelopen twee of drie decennia is Nêerlands jeugd (en helaas niet zij alleen) vergiftigd geraakt met een pakket aan leugens over de sociaal-democratie waar de honden geen brood van lusten. En nu geloven ze allemaal dat ze in de liberale hemel zijn. Vandaar de mij altijd verbazende hoge poll's van de rechts-liberalen van de VVD in Nederland. Het zendingswerk is goed gedaan. En het meest navrante is nog wel dat de sociaal-democraten zelf de hoofdschuldige zijn aan dit drama. Via "de derde weg" en het "afschudden van de ideologische veren" probeerde met name Wim Kok in de jaren na de val van de Sovjetunie het vege lijf te redden en als oud-socialist salonfähig te blijven bij zijn nieuwe vrienden in de boardrooms van de grote financiële instellingen. De beschamende vertoning zal niemand zijn ontgaan die in of kort na de babyboom geboren is en de politiek een beetje volgde. Zijn partij liet hij achter in grote verwarring en de mensen in het land in grote woede. Bedankt Wim, goe gedoan joggie! De zendelingen van blauw konden intussen hun neoliberale credo uitventen, het eerst en het schadelijkst aan de kinderen die toen op school zaten. Mijn zoon studeerde International Business aan de universiteit van Maastricht en ik heb hem zelfs nooit over Marx gehoord. Lijkt me voor een academicus in dat vakgebied toch een "kennisachterstand" van belang.
Dus dan nu maar even mijn tegengeluid. En dat is na de verbijsterende overwinning van Trump al heel makkelijk: voor die woedende massa's die nu een Wilders en een Trump op het schild hijsen was er vroeger de sociaal-democratie. Die kort na de oorlog de Algemene Ouderdoms Wet (AOW) in het leven riep (Willem Drees) waardoor Nederlandse ouderen tot op de dag van vandaag een gegarandeerde boterham-met-wat-er-op hebben, en daarmee glorieus afsteken tegen ouderen in de ons omringende "Europese" landen. Voor hoeveel ouderen die het allemaal niet zo voor de wind ging is dat in zeventig jaar niet een zucht van verlichting geweest? Een loepzuiver product van de sociaal-democratie dames en heren. Zeker, er was en er is tuig dat de kans schoon ziet om misbruik van zo'n regeling te maken. Maar dat is een "fact of life" waar de gedachte op zich niet minder van wordt. Hoeveel tuig heeft er niet misbruik gemaakt van de vrije-markt-gedachte en daarmee hele naties aan de rand van de afgrond gebracht? Dat heeft de sociaal-democratie nooit gepresteerd, want wat er ook gekankerd wordt, het ging Nederland absoluut niet slecht in de jaren dat de sociaal-democratie een rol speelde in Den Haag. En het misbruik kwam vooral van rechts, van de geachte heren grootindustriëlen die bijvoorbeeld in de WAO een probaat middel zagen - zij het dat het misbruik was - om overtollige werknemers op kosten van de gemeenschap af te serveren. Niks van bekend? Niet gehad op school zeker.
De golf van woede waarop types als Trump en ver achter hem Wilders zo profijtelijk kunnen surfen wordt veroorzaakt door de gewone mensen die in de steek gelaten zijn door de partij die ooit de sociaal-democratie hoog in het vaandel had. Maar die nu het volk vermaakt met koddige "lijsttrekkersdebatten" waarvan ze serieus denken dat iemand daar nog in gelooft. Maar met die koddige vertoning zijn alleen de "leiders" ongeloofwaardig, niet de gedachte zelf. Want een systeem waarin weer eens de mens centraal wordt gesteld is hoognodig, en zoals het altijd gaat: de golf van de kritiek rommelt al in de verte, en rolt over een poosje ruisend het strand op. Geen oude Sociaal-Democratie meer, want oude vormen herhalen zich niet, maar wel een beweging vanuit dezelfde gedachte.

De mens centraal.

Knar

ZWART

Zes november 2016, een zwarte dag voor de wereld. Donald Trump wint de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika. Zojuist keek ik - na enige uren van treurnis en walging - toch maar even naar een video van zijn Victory-speech. En daar stond ineens weer George W. Bush. Hetzelfde steenharde masker van "voor mij gaat het alleen om mij." Dat voorspelbare brabbeltaal producerende masker zonder een zweem van geest, zonder een zweem van passie, met alleen dat trekje van "had je wat?" van de onverbeterlijke straatvechter. "Vroeger is voorbij" schrijft Bart Sturtewagen vandaag in de Belgische krant de Standaard. En hij slaat de spijker op zijn kop. Anders dan het beschaafde deel der mensheid decennialang heeft gedacht hebben de ideeën van de Verlichting niet iedereen bereikt, niet iedereen gemotiveerd en niet gezorgd voor een redelijke wereld waarin rechtvaardigheid een groot goed is. Dat was vroeger. Maar vroeger is voorbij. Terwijl een goed opgeleide elite in het Westen zich wentelde in zelf- genoegzaamheid groeide de woede bij de massa's die de boot van de redelijkheid misten, die hun kansen zagen afnemen en die aan de verkeerde kant van de tweedeling terecht kwamen. Voor hen was democratische redelijkheid een gotspe, voor hen verduisterde het perspectief en voor hen gingen steeds meer deuren dicht. Zij zijn het die al een tijd Wilders hoog in de peilingen houden en zij zijn het die zich vertegenwoordigd voelen door de schreeuwerige charlatan die nu de presidentsverkiezingen  in de Verenigde Staten heeft gewonnen. Het is niet politiek correct maar de vergelijking met de Duitse verkiezingen van 5 maart 1933 dringt zich onweerhoudbaar op. Ook toen werd een brutale schreeuwer op het schild gehesen, ook toen was er onzeglijk veel woede bij de massa's die dat mogelijk maakten en ook toen moesten we - zoals later bleek - bang zijn voor de gevolgen. Ook toen was vroeger voorgoed voorbij.
Een brutale macho in het Witte Huis en eenzelfde type in het Kremlin?

Een zwarte dag voor de wereld.

Knar