BLIND

Als alles gaat zoals verwacht word ik blind. M'n linkeroog is al in 2009 verloren gegaan door een gemene bloeding in het netvlies, en het andere oog, waarmee ik me nog aardig redden kon, is nu snel aan het vervallen door een soort van glaucoom waar niets aan te doen is. Ik heb al een witte stok met rode bandjes gekocht voor buiten, en thuis sla ik de glazen van de tafel omdat ik ze stomweg niet meer kan onderscheiden van de achtergrond. Tot zover de techniek.
Langzaam blind worden na een leven van scherp zien is een opmerkelijk proces. Op zich een studie waard. Allereerst zijn daar de mensen die het ongetwijfeld goed bedoelen als ze zeggen:"Nou, laten we hopen dat het niet verder gaat" of "laten we hopen dat er goede hulpmiddelen voor je zijn". Lieve mensen, het gaat verder en goede hulpmiddelen zijn geen troost. Ze zijn hoe dan ook lapwerk en ze vergen het dubbele van het werk dat het leven een normaal mens kost. Probeer eens een vliegreis te maken als je slecht ziet. Als een luchthaven voor jou niets anders is dan een gekmakende verzameling stangen, lichte en donkere vlakken, lampen, spiegels, mensen die kris kras om je heen bewegen, en jij ziet het allemaal niet goed. Capice?
Een ander fenomeen is dat de wereld kleiner wordt. Je gaat je winkels zo dicht mogelijk bij je huis zoeken. Dat loopt lekker makkelijk. Je mijdt zoveel mogelijk grote stations en treinen die vaak op het laatste moment niet blijken te rijden, en daar sta je dan met het briefje in je binnenzak waar jouw reisplan op staat. De auto is ook al anderhalf jaar weg nadat ik een paar keer een lelijke schade had gereden omdat ik het paaltje of de slagboom echt niet had gezien. Wel moest ik aan mijn oogarts vragen of ik nog wel langer auto kon rijden, in plaats van andersom. Maar dat is de moderne geneeskunde, zullen we maar zeggen: de dokters zijn door Schippers zo heftig gekoeioneerd dat de patiënten niet op al te veel coulance meer moeten rekenen. Die moeten tegenwoordig in de spreekkamers hun eigen zaakjes maar regelen. Heel hartverwarmend is dan weer de toegenegenheid van de mensen van de patiëntenvereniging. Misschien heb ik het met de Oogvereniging goed getroffen maar tot nu toe niets dan lof. Aardig, lief soms, heel deskundig en graag en snel bereid tot ondersteuning als dat nodig is. Je zou er bijna blind voor willen worden. Grapje.
Als je stevig 65+ bent zoals ik en je wordt slechtziend of blind na een leven van scherp zien (ik vloog in dienst als navigator op verkenningsvliegtuigen) is dat hard en soms heel moeilijk. Dan kun je twee dingen doen: of je gaat treurend en mokkend de duisternis in of je realiseert je dat het uiteindelijk toch maar (nogal ingrijpend) aan de buitenkant zit en je probeert jezelf voor de zoveelste keer opnieuw uit te vinden. En bij alle ellende en soms wanhoop die het geeft, ik denk toch dat dat laatste voor een nieuwsgierig mens als ik alleen al daarom misschien het beste is.

We zullen zien.

Knar

KRETA

 

Bij de landing op Schiphol, nu bijna een week geleden scheen de zon. Net als de tien dagen dat wij op Kreta waren. Het was hier wel tien graden kouder maar wij vonden het heel sympathiek dat hij ons nog even wilde vergezellen.
Voordat we gingen had mijn dochter mij gewaarschuwd: papa, Kreta is heftig. En ze had gelijk. Kreta is heftig. Het licht is wit en heftig, het is er heftig heet, het landschap is dor, scherp en heftig, het verkeer is (heel) heftig en het eten is heftig in oneetbaarheid. De mensen zijn er op dit moment heftig in hun moedeloosheid. De behandeling die ze van de rijke Noorderlingen hebben gekregen na de bankencrisis heeft hun trots heftig gekrenkt en dat is overal voelbaar. Ze zijn niet hatelijk tegen ons, daarvoor zijn de Kretenzers te vriendelijk, maar ze zijn jaloers op wat wij hebben en zij niet (meer). Daar is iets helemaal mis gegaan, meneer Dijsselbloem. Bij een klein incidentje kregen we onmiddellijk te horen: jullie zijn toeristen, jullie zijn goed verzekerd. En dat was waar. De mannen zijn er heftig macho, ze scheuren zonder helm op hun motorscooters door het verkeer en dan heb je bij een val zomaar een gat in je kop. Maar je gaat dan niet naar een dokter want dat doet een macho niet. Kreta is heftig.
Maar Kreta is ook beeldschoon. Het is even zoeken maar dan kun je stranden vinden recht uit het boekje. Een baaitje waarin een bootje drijft waar je onderdoor kunt kijken, een lauwe zee waarin je eindeloos kunt rondspartelen, op het strand een rij zonnebedden-met-parasol waar je voor een appel en een ei een dag kunt bivakkeren en boven op de rots een terrasje met bamboe zonnedak waar je wat kunt drinken. Ga daar niet eten, dat bederft je de pret. Maak liever thuis een "Pan Bagnat de Cannes", en peuzel die op terwijl je beneden ligt te zonnen. Van twee werelden het beste.
Kreta is bezaaid met resten uit de oudheid, nog van voor de Griekse beschaving op het vasteland. Wij konden ze om bepaalde redenen niet bezoeken (te veel lopen) maar wel werd ons duidelijk dat het altijd gaat om
- paleizen waar steevast een koning heeft gewoond
- daar omheen een stad met talloze inwoners
- ruïnes waar altijd wel één of twee "heilige ruimtes" blijken te zijn geweest
- een troonzaal als het een wat grotere ruimte betreft
- een "plein" bij een nog grotere ruimte, waar steevast het beroemde stierspringen werd beoefend waarbij jonge atleten op kunstige wijze over de stier van dienst springen. Daarvan zijn in de regio weliswaar afbeeldingen  bewaard gebleven maar over de betekenis zijn de geleerden het nog geheel niet eens.

Het doet wat onwaarschijnlijk aan allemaal en het verhaal van de reuze-tsunami die Knossos zou hebben verwoest bij de uitbarsting van Santorini, en daarmee het einde van de Minoïsche beschaving zou hebben veroorzaakt is ook een beetje dun als blijkt dat  aan de zuidkant van Kreta - achter de bergen - ook grote Minoïsche steden hebben gelegen waar de tsunami vrijwel zeker niet heeft kunnen komen. Gelukkig zijn er ook nog andere ondergangsverhalen.
Kortom: Kreta is een belevenis van belang, je komt er altijd met gemengde gevoelens vandaan als je goed hebt rondgekeken, maar het mengsel is zeer de moeite waard.

Dag Kreta, tot ooit.

Knar