VAL

De majesteit had het balkon nog niet verlaten of de Haagse kermis barstte los. Begroting en Algemene Beschouwingen. De rituele dans die jaar na jaar de indruk moet wekken dat Nêerlands lot in Den Haag wordt bezegeld, in plaats van in de boardingrooms van de grote ondernemingen. Deze keer zat er een haar in de boter.
Balkenende en Bos - niet mijn politieke vrienden maar dat daargelaten - waren deze keer zo verstandig geweest om een begroting te maken met vooral één boodschap : even afwachten. Wat afwachten? De ontwikkelingen in de wereld. Want ondanks alle Haagse pedanterie is het nog altijd zo dat Nederland niest als de wereld verkouden is. We deinen als klein handels- en exportland noodgedwongen mee op de golven van de wereldeconomie, misschien wel meer dan enig land ter wereld, en we zijn er in de loop van honderden jaren heel gewiekst in geworden daar voor onszelf het beste uit te slepen. Maar meedeinen doen we.
Zo ook nu. Er zijn vermoedens van herstel, er wordt weer licht gezien. Even afwachten dus, maar omdat het zo gênant is om dat hardop te zeggen waren er twintig (twintig!) werkgroepen van hoge ambtenaren verzonnen die alles zouden gaan uitzoeken. Succes verzekerd : als je rustig wilt afwachten moet je ambtenaren voor je aan het werk zetten.
Slim bedacht maar niet ongevaarlijk. Dat bleek.
Door een afwachtende houding aan te nemen en daar niet open voor uit te komen zette het kabinet voor zichzelf een val open die door de oppositie niet kon worden gemist. “Volksverlakkerij” bazuinde Kant van de SP, “ongeïnspireerd” betoogde Alexander. Zelfs de gezagsgetrouwe SGP vond het allemaal “onder de maat”. De afwachtende toon van de begroting werd triomfantelijk uitgevent als gebrek aan daadkracht. Vooral de premier kreeg er van langs en de verdenking dat hij binnenkort stilletjes naar Brussel wil vertrekken hielp ook al niet. Met een motie van wantrouwen klapte VVD-leider Rutte de val definitief dicht. Tot zichtbare ontsteltenis van kabinet en coalitie. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Van Rutte overigens een meesterzet omdat de altijd voor een grap zorgende Wilders daarna met zijn obligate motie van wantrouwen geen poot meer had om op te staan.
Kortom, een vermakelijk potje Statego. Je wilt iets goed doen, verkoopt het verkeerd, en je wordt afgerekend niet op je goede bedoelingen maar op je verkeerde verkoopstrategie. Voer voor politicologen.
Rutte’s motie zal het niet halen, ook al sloot de SP zich ter elfder ure nog bij de delinquenten aan.
Maar hoe moet het nu verder? Worden we nog geregeerd?

Ja hoor, gewoon vanuit de boardingrooms. Business as usual.

Knar

ONWIL

Mijn tante is drieëntachtig en gaat verhuizen. Ze woonde een belangrijk deel van haar leven alleen in een monumentaal Jugenstil-huis in één van de betere wijken van een provinciehoofdstad, en voor zo’n huis is ook in tijden van crisis nog volop belangstelling. Dus de kogel was snel door de kerk en tante vertrekt naar een comfortabel appartement in het groen. Dat is dat. Omdat tante nogal kranig is (en altijd geweest is) leidt ze het project persoonlijk met vaste hand maar zorgt er voor dat ze iedere dag “ook nog iets anders doet, anders denk je alleen maar daar aan”.
Al doende gaat er natuurlijk heel wat door haar handen, er moet veel weg want het appartement is kleiner dan haar stadspaleis. Vanmiddag belde ze me op omdat ze zulke mooie “schrijfsels” had gevonden. Nu noemt ze wat ik hier doe ook schrijfsels en sommige vindt ze mooi, dus schrijfsels is niet altijd denigrerend bedoeld.
De schrijfsels waar het nu over ging waren condoleantiebrieven van vrome broeders, na het overlijden van haar oma, mijn overgrootmoeder, in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Oma was bij tante in huis overleden, vandaar dat de post bij haar was aangekomen, en ze had de brieven bewaard.
Wie wat bewaart die heeft wat, zegt men. Maar wat ze nu terugvond maakte haar niet blij. De vrome broeders hadden haar indertijd in hun brieven omstandig uitgelegd waar oma nu was , en ook dat oma’s geest daar vol verwachting zat te wachten op de gezegende dag dat haar lichaam bij de Wederopstanding des Vlezes weer bij haar ziel zou worden gevoegd. Het geloof der vaderen. In die tijd nog wijd verbreid in ons goede vaderland, tegenwoordig alleen nog te vinden op de wat armere zandgronden.
Tante heeft zich een leven lang ingespannen om zich van die dingen los te maken, en omdat wij inmiddels beiden bij de afvallige tak van de familie horen wilde ze haar ongenoegen wel met mij delen.
Na vijftig jaar stak haar nog steeds de onzin van de femelende broeders, maar boven alles de onwil die ze in die kringen altijd ondervonden had als zìj eens over haar eigen - meer verlichte - ideeën wilde praten. Een onwil die in streng orthodoxe kringen wordt gezien als een dure plicht tegenover de onaantastbaar geachte heilige teksten. Een onwil die de onbespreekbaarheid van ideeën hoger acht dan het onderhouden van contact tussen mensen. Een onwil die families scheurt en mensen eenzaam maakt.

En dat alles tot meerdere zaligheid van de ziel…..?

Knar

WARM

Misschien komt het door de klimaatverandering maar we hebben nu al een paar jaar achter elkaar prachtige en lange zomers in Nederland. Zo ergens in mei begint de zon te schijnen en diep in september kan het tuinmeubilair nog steeds niet naar binnen. Vandaag was het ook weer zo’n dag. Even een weekje wat minder, beetje storm en regen dat je denkt : het is nu toch echt wel over, maar dan komt er weer een zuidelijk briesje en hoppekee, vijfentwintig graden of het niks is.
Deze nog krasse Frührentner weet daar wel raad mee. De fietsdrager op de trekhaak, fiets erop, tasje mee met een appel, petje, flesje water, zonnebril en fietskaart, en daar gaan we weer. De duinen bij Schoorl waren deze keer mijn doel. Al een heel seizoen gebruik ik bij het fietsen het onovertroffen knooppuntensysteem. Een sluwe uitvinding die uit België naar ons is overgewaaid en bezig is de rest van - beschaafd - Europa te veroveren. Op een kaart of op het internet zie je een routenetwerk waarvan de knooppunten nummers hebben. Je stelt zelf je route samen (landschappelijk schoon gegarandeerd), je zet de cijfertjes in de goede volgorde op een briefje, en je rijdt ze netjes achter elkaar af. Onderweg vindt je bordjes met pijltjes naar de knooppunten. Een kind kan de was doen. Ik heb zo al heel wat fraaie tochten door Nederland gemaakt.
Het lekkere is dat je gewoon op de fiets kunt blijven zitten en van het landschap kunt genieten. De navigatie vraagt amper aandacht.
Zo deed ik dus vandaag de duinen bij Schoorl. Nee, van de bosbrand niks gezien of geroken. Zeker alweer aangegroeid. Het weer was mediterraan, Franse toestanden. Majestueuze flarden witte tule in een kobaltblauwe lucht, een warme wind om m’n oren, duinvalleien die doodstil van verbazing liggen te blaken in de zon. Net nieuwe banden op m’n fiets, de voorrem fijnzinnig afgesteld en de koplamp weer prima in orde. Niet dat ik daar nu wat aan heb maar het versterkt wel de sensatie van perfectie. Ik ruis over de schelpenpaadjes en barst bijna uit elkaar van geluk over dit late cadeautje. In Schoorl mag ik een sorbet van mezelf, en daarna fiets ik nog even welgemoed het laatste stukje naar Bergen. Daar baan ik mij een weg door een horde even krasse Frührentner, die het er ook van nemen. Hoezo crisis? Wat zijn we rijk!
Alsof het niet op kan op de terugweg een loepzuivere reggae op de autoradio. Even lekker hard zetten. Zo valt deze fantastische middag precies in het muzikale lijstje waarin hij thuis hoort.

Leve de global warming….!

Knar

OOK

In het gezin van mijn zoon zijn twee kinderen. Een jongetje van 2 ½ en een meisje van zeventien maanden. Jaja, kort op elkaar, vindt u ook niet? In het leven zijn weinig dingen zeker maar één ding vormt daarop een uitzondering : kinderen doen het altijd anders dan hun ouders.
Mijn kleinzoon heeft iets filosofisch. Laatst voerden we een telefoongesprek naar aanleiding van mijn verjaardag. Samen met zijn vader zong hij uit volle borst een verjaardagslied en feliciteerde mij braaf en voorgezegd met mijn verjaardag. Daarna vond hij het tijd voor de vrije oefeningen en riep :”Opa, ik ben hìer”.
Ik ben dan even stil, u ook?

Hij heeft ook andere, meer aardse kanten. Zo is hij erg verknocht aan het recht op persoonlijk eigendom. Regelmatig graait hij zijn speelgoed naar zich toe en roept dan :”Van mij”. Niet zelden als juist zijn zus zich opmaakt om zich op voornoemde speelgoederen te storten. In het begin zat ze dan wat bête naar het gênante tafereel te kijken, maar nu heeft ze daarvoor een speciale pose ontwikkeld. Ze duwt haar knuistjes in haar ogen, trekt een vies gezicht en maakt huilgeluiden. Ondertussen gluurt ze tussen haar knuistjes door of er van ouderlijke zijde wordt ingegrepen en zoja, is ze er als de kippen bij om zich het begeerde speeltje toe te eigenen. Nooit zag ik snellere stemmingswisselingen…

Niet uit eigen waarneming maar uit betrouwbare bron verneem ik dat de schermutselingen soms ook ernstiger vormen aannemen. Als mijn kleinzoon er echt genoeg van heeft gooit hij z’n zus ondersteboven en gaat er bovenop zitten. Dan is het huilen ècht. Maar ook op dat wangedrag schijnt ze een antwoord gevonden te hebben. Zij slaat hem nu. Bijten komt nog….

In haar taalontwikkeling speelt de strijd om het bestaan ook een rol van betekenis. Kort na “papa” en “mama” leerde ze “ook” zeggen. Wat haar broer kreeg wilde zij ook. Door consequent “ook” te roepen als er iets wordt uitgedeeld of wordt aangevangen vergeet niemand dat zij er ook is en ze krijgt tot nu toe vrij soepeltjes wat ze wil. Niet in de laatste plaats omdat ze - aangeboren - een echt meisje is dat heel innemend met haar wimpers kan wapperen.
De tweede het kind van de rekening? Ik dacht het niet. Ik zie eerder een kind mèt de rekening (zwaaien).

En zo zie ik het graag.

Knar