DOSSIER

Het lijkt er op dat we met zijn allen weer eens keurig in het pak worden genaaid.
U herinnert zich vast nog wel de ijverige pogingen van een zekere Ab Klink om ons allemaal in een Elektronisch Patiënten Dossier (EPD) onder te brengen. Van uw psychosen tot en met uw ingegroeide teennagel, alles zou worden ondergebracht in een groot computerbestand dat daarna zou kunnen worden geraadpleegd door de gehele hulpverlening en omstreken. Vooral over die omstreken maakten zich nogal veel mensen bezorgd, waardoor er nogal veel mensen een briefje schreven naar Ab Klink met een tekst in de zin van "Nee, dank u wel". Dat was een lelijke streep door de rekening van het systeem, en Ab Klink kon niet veel anders dan die keutel maar weer intrekken. Niet voor lang natuurlijk want de Nederlandse Parlementaire Democratie weet met zulke ongewenste uitkomsten wel raad. Dat zagen we eerder bij het roemruchte referendum over een Grondwet voor de EU. Daar stemden wij ook tamelijk massaal tegen, samen met de Fransen, en uiteindelijk kwam die er toch, een beetje anders verpakt en vernoemd. Zo doe je dat als de belangen groot zijn. Van een kleine maar selecte elite. En zo lijkt het ook nu te gaan met het EPD. Het is nu - geheel uit zicht - ondergebracht bij een nieuwe opdrachtgever, de Vereniging van Zorgaanbieders voor Zorgcommunicatie (VZVZ), en de techniek wordt verzorgd door het Amerikaanse bedrijf CSC. Een bezoekje aan de site van de VZVZ doet je meteen duizelen van de afkortingen en van de volkomen ondoorzichtige rijstebrij van instanties, groepen, koepels, stichtingen en wat niet al, die elkaar in dit spel de bal gaan toespelen. Zo doe je dat. Je maakt het voor de patiënt, om wie het toch allemaal zou moeten draaien, zo ondoorzichtig mogelijk zodat hij het niet meer in zijn hoofd haalt om nog een keer Nee te zeggen. Gewoon omdat hij er niets meer van snapt. Maar misschien hoeft dat ook niet, dat Nee zeggen. Want er is stront aan de knikker. Het Amerikaanse computerbedrijf CSC dat alles zou optuigen valt namelijk onder de Amerikaanse Patriotwetgeving die door een zekere Bush en kornuiten is opgetuigd om onder het mom van "terrorismebestrijding" alles van iedereen te mogen weten. In Amerika. Een onderzoeker van het Instituut voor Informatierecht aan de UvA heeft nu uitgeknobbeld dat het onder de Patriotwetgeving mogelijk is dat Amerika via CSC meekijkt in ons EPD. Dat is geen complotgedachte, maar harde werkelijkheid, En nogal schrikken natuurlijk. In hetzelfde bericht lees ik dat de voorzitter van de VZVZ nu van CSC gaat eisen dat het EPD niet onder de Patriotwetgeving zal vallen. En als CSC dat niet kan garanderen gaat het allemaal niet door. Zegt de voorzitter.
Boeiend om te volgen hoe ze zich hier uit gaan redden. Want dat EPD moet er komen, dat staat nu wel vast. En CSC en alles wat ze maken zal onder de Patriotwetgeving blijven vallen. De Amerikanen maken niet even een uitzondering voor dat Piggelmee-landje bij de zee. Het gaat nu net zo lekker met hun wereldheerschappij.
Na de invoering van het EPD zal het nog maar een klein stapje zijn naar een mandaat voor de verzekerings-maatschappijen om ook het dossier in te zien.

Moet ik nog uitleggen dat "1984" dan echt is aangebroken?

Knar

MEMORIES

Enigszins onverwacht raakte ik vanavond verzeild bij het TV programma Memories. Ene Anita Witzier brengt na veel vijven en zessen oude gelieven bij elkaar, die elkaar soms tientallen jaren geleden uit het oog zijn verloren. Maar die nog altijd aan elkaar denken met nieuwsgierigheid, tedere gevoelens of ronduit spijt. De emoties spatten van het scherm, maar mooie televisie is het wel. Van alles is er te zien. Middelbare vrouwen die nog als twee druppels water lijken op hun meisjesportret, hanige jongelingen die zijn vervallen tot mummelende baasjes, arme studentjes die nu rijke patsers zijn, en ga zo maar door. Het decor is ook doorgaans in orde. Niet zelden gaat het om paartjes die elkaar in een ver buitenland leerden kennen, verliefd werden  maar door het einde van een vakantie of een au-pair-contract wreed werden gescheiden en die na terugkomst in het vaderland de zaken ineens heel anders bezagen. Of om stelletjes waarvan de man als gastarbeider tijdelijk in ons land werkte en al doende het hart stal van één onzer schonen. Ook boeiend zijn de ten hemel schreiende rotstreken die vaders of moeders uithaalden om ervoor te zorgen dat de gelieven elkaar nooit maar dan ook nooit meer zagen of spraken. Geen leugen of lasterpraat te vuil of te vuig voor dat doel. Niet zelden moeten de voormalige gelieven voor de camera van Witzier tot de ontdekking komen hoe ze bedrogen en belazerd zijn door hun liefhebbende pa en/of moe. Ik zei het al: emotie alom.
Maar het programma heeft ook een heel prettige kant, vooral voor de wat oudere kijker die zelf zo nu en dan al eens over de schouder kijkt naar wat er in zijn of haar spoor aan niet afgemaakte liefdesperikelen is blijven liggen. Voor sommigen niet noemenswaard, bij anderen zoveel dat het spoor zelf amper meer is te zien. Vooral in het laatste geval kan men zich daar dan wel eens gedachten over maken en men kan denken dat het in het eigen particuliere leven toch wel een zooitje is op dat gebied. Versaag niet, kijk naar Memories. En je zult zien dat je niet de enige bent. Je bent met velen en wat mooier is: je deed het zo slecht nog niet.
Memories brengt je thuis, bij al diegenen die ook fors hebben zitten kloten met de liefde, die een half of een heel leven weemoedig bleven denken: had ik maar, was ik maar, of zou ik toch niet? Die weemoed - "die des avonds komt wanneer men slapen gaat" (vrij naar Elsschot) -  hebben en hadden anderen ook, en erger. Wees getroost, Memories bewijst dat het in de liefde altijd nog gekker kan, en dat we wat dat betreft met zijn allen in wankele bootjes zitten.

Schommelend tot het einde onzer dagen.

Knar

GELIJK

Uit kringen van mijn lezers bereikte mij de opmerking dat ik al weer heel lang niets over politiek heb geschreven terwijl ik vroeger daar zo lekker over te keer kon gaan en dat ze niet begrijpen waarom ik daar nu zo opvallend over zwijg.
Eerlijk gezegd begrijp ik dat zelf ook niet zo goed. Natuurlijk is er in Nederland de laatste maanden op politiek terrein veel gebeurd, maar ik kan niet zo goed in beeld krijgen wat er nu ècht is gebeurd en hoe ik het precies moet duiden. Niettemin doe ik een poging.
Om te beginnen heeft de partij van de Blonde Leider bij de verkiezingen een stevige aframmeling gekregen. Dat is in mijn optiek verheugend maar niet heel verrassend. In Nederland is er onder het volk te weinig diep gewortelde wrok om - zoals in Vlaanderen en in het vooroorlogse Duitsland - zo'n haatbeweging een bloeiend bestaan te garanderen. Dan zijn er de sociaal-democraten, die een verrassende wederopstanding te zien gaven. Althans bij de verkiezingen. Maar het is gejat. Van de echte socialisten hier te lande, onder aanvoering van de mij nog steeds sympathieke schoolmeester Emiel Roemer. Geheel argeloos toonde hij in de aanloop naar de verkiezingen waar het een socialist werkelijk om moet gaan. Zijn populariteit schoot als een raket omhoog. Totdat de "oude" socialisten zijn slogans onbeschaamd annexeerden en gingen etaleren als de hunne. Het hunkerende volk wendde abrupt de steven en gedaan was het met Emiel. Hij mocht blij zijn dat zijn fractie ongeschonden uit de strijd kwam. Maar ook niet één zetel erbij.
De sociaal-democraten waren intussen zo groot geworden dat ze met mede-winnaar VVD een formatie mochten gaan proberen. In absolute radiostilte - op zich een huzarenstukje - werd in korte tijd een regeerprogram in elkaar geschroefd en op straat gebracht. Waar onmiddelijk de pleuris uitbrak. Foutje, bedaankt. Terug het hok in en nog een keer rekenen. Een nieuwe verdeling van de pijn, nog steeds pijnlijk, maar met schijnbaar meer draagvlak. Nu is de boot van wal en steekt in zee.
Maar de schuit verspreidt een vettige, stinkende walm van misleiding en bedrog. Met veel misbaar en mooie woorden wordt namelijk door alle partijen verhult dat het gewone volk de gaten zal gaan dichten die een stel malafide bankiers in onze rijke economieën hebben geslagen. En zal moeten opdraaien voor een begrotingstekort dat in wezen weinig om het lijf heeft maar dat de grote beleggers wat nerveus maakt en dus als een catastrofaal onheil wordt voorgesteld. Wie een beetje is ingevoerd ziet hier de klassieke Keynes-von Hayek controverse weer opdoemen en ziet dat "links" hier zijn traditionele voorkeur voor Keynes (overheidsinvesteringen in tijden van recessie) feestelijk aan het verraden is omwille van het pluche. Het trucje om dan maar te gaan juichen over de vermeende "nivellering", een stokoud hobbelpaard van de rooien, is natuurlijk zo doorzichtig als glas. Zelfs Roemer wordt daar niet meer blij van.

Mijn lezers hadden gelijk. Over de politiek is heel wat te zeggen, deze dagen.

Knar

TIM

 

Recent is er in het Kleine Landje bij de Zee een reuze ophef ontstaan over de zelfgekozen dood van een jongeman van twintig jaar die in de afscheidsbrief aan zijn ouders verklaarde zich zijn hele leven gepest, vernederd en afgewezen te hebben gevoeld. De ouders, kennelijk verontwaardigd over wat hun Tim is aangedaan hebben dat deel van de afscheidsbrief opgenomen in de rouwadvertentie in de krant, de media kregen er lucht van en de rel was geboren. Drommen evenzeer verontwaar-digden gaven lucht aan hun medeleven, hun afschuw, hun woede op de pesters, hun goede raad over hoe-het-anders-moet, enzovoort. Alles vanzelfsprekend via de "sociale media", de geglobaliseerde leuterbank die ons allen zo ruim en zo sluw de gelegenheid geeft ons te "profileren". Bij al die reacties natuurlijk ook  negatieve, slechte, geniepige en afschuwelijke exemplaren. Degene die het meest in het oog sprong was een heel ingewikkelde. Hoofdredacteur Robert van Brandwijk van dagblad Metro plaatste in zijn blad een column die zogenaamd geschreven was door ene Mariska Orbán-de Haas van het Katholiek Nieuwsblad, bekend van haar conservatieve standpunten. Zogenaamd onder haar naam werd gesteld dat de moeder te weinig had gedaan om haar zoon af te helpen van zijn homoseksualiteit, en dat zelfmoord zondig is. Het gevolg was dat de niets-vermoedende mevrouw Orbán moest onderduiken vanwege doodsbedreigingen aan haar adres. De media waren inmiddels rood aangelopen van sensatielust, de escalatie was compleet.
En dan is het altijd maar het beste om tenminste de vraag te stellen: wat leren wij hier? Wij leren hier veel, als wij willen.
In de eerste plaats dat het vreemd is dat een jongeman zich het leven beneemt met als argument dat hij zijn hele leven is gepest etc. terwijl de ouders en de verdere omgeving van de jongen zeggen van niets te weten. Van niets. Dat zet het eerste grote vraagteken bij deze zaak. Gegeven dat feit is het vervolgens vreemd dat de ouders, ongetwijfeld in hun woede en vertwijfeling, de hyper-particuliere afscheidsbrief van hun zoon met zijn hyper-particuliere argument gebruiken voor een hyper-openbare daad van vergelding. Zoiets van "zie je nu wat er van komt?" Waarvan komt? Niemand, ook de ouders zelf niet, wist iets af van dat pesten. Is het niet veeleer zo dat hier een gevoelige jongeman tragisch is vastgelopen in de onmacht om zich te weren tegen een omgeving die hem in zijn ogen vijandig gezind was? Zou toch kunnen nietwaar?
En als dat dan allemaal is gebeurd komen de wolven uit hun holen, begint de opklopmachine die media heet op volle toeren te draaien, gaat de ene hoofdredacteur een column schrijven onder de naam van een andere- hem niet welgevallige - hoofdredacteur, gromt het grauw doods-bedreigingen aan het adres van de verkeerde hoofdredacteur, die dan gaat onderduiken, waar de ouders van Tim dan geschokt over zijn, wat door de opklopmachine weer gretig wordt rondgespetterd, waarna…..
En Tim? Is zijn nagedachtenis hiermee geëerd? Wordt er op zijn school, in zijn dorp, in ons land, in de wereld nu niet meer gepest? Zijn zijn ouders blij en opgelucht over wat ze hebben gedaan? Ik vrees van niet. Blijkbaar zijn er grenzen aan wat je -geëmotioneerd of niet - zomaar op straat kunt gooien. Meestal gaan alleen de honden er mee lopen.

Ben benieuwd of ik nou bedreigd word.

Knar