MH17

Vandaag zullen op Eindhoven Airport weer twee grote transportvliegtuigen landen, met opnieuw vierenzeventig kisten met de stoffelijke overschotten van passagiers van MH17.
Eveneens vandaag verschijnt in Moskou een ongelofelijk dappere Russische krant, de Novaya Gazeta (Nieuw Dagblad) met voorop een paginagrote foto van de eindeloze stoet rouwwagens op de snelweg, en daarboven in het Nederlands en in het Russisch:”Vergeef ons, Nederland”. Op de site van de krant kun je ook de verdere inhoud bekijken. Foto’s van de duizenden mensen langs de wegen, van een huilende koningin, van de dragers die zorgvuldig de zoveelste kist in een zwarte wagen schuiven, en van wrakstukken op een veld in Oost-Oekraïne. Dat alles omringd met lappen tekst, helaas in het cyrillische schrift, dat ik niet lezen kan.
De waterlanders komen me deze dagen nogal snel, en ook nu. Daar zijn dus ook de Goeden, die lijden onder wat er is gedaan. We mogen dus niet spreken van ”de Russen”; we zeggen niet Rusland als we Poetin zeggen, de dronken gorilla’s worden dus ook in eigen kring verafschuwd. Misschien komt het de media en de politiek niet zo goed uit dat ze er zijn, daar aan de andere kant, want sensatie maak je er niet mee, maar wij gewone mensen mogen troost putten uit het feit, dat ze er zijn, de Goeden daar.
Laat ik overigens niet de indruk wekken dat ik in deze kwestie af wil geven op de politiek. Ik heb er nog al eens een handje van om het Haagse visvijvertje rijkelijk te bestrooien met mijn verontwaardiging, maar dit hier is andere koek. Als Time Magazine voor 2014 nog zoekt naar een Man van het Jaar mogen ze wat mij betreft Frans Timmermans meteen op het schild hijsen. Met zijn rede in de Veiligheidsraad als glorieus hoogtepunt heeft hij in razend tempo een waaier van acties ontplooid waarmee hij vriend en vijand verstomd deed staan.
MH17 heeft alles veranderd. In eigen land is het instellen van een Dag van Nationale Rouw - ondanks aanvankelijke scepsis bij het kabinet - een schot in de roos gebleken. Het land heeft behoefte aan deze toestand van collectief verdriet, en weet zich voorbeeldig te redden als het verkeer op de snelweg even stil gaat staan…..
Nederland heeft zich als land tussen de andere landen een nieuwe positie verworven: ’t is een klein landje maar ze kunnen daar wat. Anderson Cooper, vooraanstaand anchorman van CNN-News twitterde :”God Bless the Netherlands for how they are welcoming these people on the first part of their journey home”.
De gorilla’s van Poetin staan er lelijk op, veel lelijker dan ze ooit hadden gehoopt. Poetin zelf heeft zich lelijk in de vingers gesneden met het uitlenen van z’n dure speelgoed aan een zooitje randdebielen die een beetje tè ”trigger-happy” bleken te zijn en geen militaire Antonov konden onderscheiden van een Boeing van Malaysia Airlines.
En wij mogen weten dat in dat grote land van de Russische Beer dappere mensen zijn met een dappere krant, die ons durven zeggen:”Vergeef ons, Nederland”. Laten we bij al ons verdriet vooral ook hen niet vergeten.

Zij horen bij de Goeden.

Knar

PENSIOEN

Vandaag kwam er een briefje van een van mijn pensioengevers. Eigenlijk een overbodig briefje met daarop de stand van zaken van mijn pensioen per 31 december 2013. Big deal. Alsof ik dat al niet kende.
Maar dat onnozele briefje zette ineens weer een verschijnsel in gang dat zich de laatste jaren wel vaker bij mij aandient: een griezelig scherpe herbeleving van momenten die veertig of meer jaren oud zijn. In dit geval beleefde ik een moment waarop ik ongeveer negentien jaar oud ben, in Eindhoven aan mijn eerste baan begonnen ben bij een grote gloeilampenfabriek, en in de papieren die ik daarvan thuisgestuurd krijg iets lees over pensioen. De griezelig scherpe herbeleving is de gedachte die ik op dat moment had: wat idioot dat ze nu al praten over pensioen. Ik zie de kleur geel van de enveloppe, de lijntjes van de tabel waar dat woord in stond, de rafelige letters want het ding was een stencil, en ik voel de vervreemding bij het woord pensioen. Dat is niet van mijn wereld. Dat is een onbekend iets ergens in een verre toekomst die ik misschien wel niet zal beleven. Er kan in die zee van tijd nog zoveel gebeuren.
Een flits later zit ik er middenin. De zee van tijd is voorbij, ik ben met pensioen, ik heb overleefd. De tijd die verliep tussen die jongen met dat briefje en de man achter zijn toetsenbord is even niet meer dan een punt. Een oneindig kleine ruimte die op zichzelf weer oneindig vele belevingsmomenten bevat. Die alle vroeg of laat zich ook kunnen openvouwen tot een griezelig scherpe herbeleving.
Onze herinnering kan ons grote rijkdommen schenken. Iedereen boven de vijftig die wel eens twijfelt aan zin en inhoud van het leven (en wie heeft dat niet?) kan ik het kunstje aanbevelen. De volle herbeleving van levensmomenten, hoe onaanzienlijk misschien ook, brengt je bij het besef dat je zoveel hebt gedaan, zoveel bent geweest, zoveel hebt betekend ook, voor jezelf en voor anderen op die momenten. Brengt je ook bij het besef dat het niet terecht is om te hard te mopperen op jezelf als je denkt dat je leven ”verkeerd” is gegaan. Want de herbeleving van levensmomenten laat je ook onverhuld zien wat je wel en wat je niet kon weten op de momenten dat je keuzes maakte die later belangrijk bleken te zijn. Dat kan je het inzicht geven dat je wat milder over jezelf mag denken omdat je nog zoveel niet wist of kon weten toen je die beslissing moest nemen. Door je te herinneren wat je deed en wie je was kan je leven er voller gaan uitzien dan zoals je het nu ziet.
Een oud-Hollands spreekwoord zegt:”Zelfkennis is het begin van alle wijsheid”.

Hebben we het daar niet over?

Knar