WINGEWEST

 
Een vriendin van mij had het laatst over een “neoliberaal wingewest” toen ze wilde aangeven hoe onze maatschappij aan het verworden is. Mijn lezers weten dat ik op deze pagina’s al vaak de stormbal heb gehesen als het ging om de zoveelste neoliberale truc, maar deze kernachtige samenvatting van de problematiek vond ik wel een hele mooie. Te mooi om u te onthouden.
Dat ze volkomen gelijk heeft wordt deze dagen nog maar eens heel duidelijk. In een nobel ogende multipurpose-poging om de woningmarkt “vlot te trekken”, hypotheekschulden bij banken te verminderen en starters op de woningmarkt meer kans te geven komt de nieuwbakken VVD-minister Blok met een plan dat goed doorgerekend de gemiddelde woningbezitter uiteindelijk tienduizenden euro’s meer gaat kosten dan in de oude situatie. Vooral door een grotere inkomensoverdracht naar de banken en door een geringere belastingaftrek. Nu de eerste verbijsterde reacties op dit plan het licht zien komt de minister met een “reparatieplan”. De gedupeerde woningbezitter kan een lening sluiten (ja, dat mag!) om de ergste klappen op te vangen. Alleen de rente over die lening is dan weer niet aftrekbaar. In goed oudhollands heet dat van de regen in de drup. Niet de woningbezitter of de starter, maar de minister zelf en zijn bevriende bankdirecteuren zijn aan het einde van de rit de grote winnaars.
Om de goegemeente toch vooral niet te laten vergeten dat rechts Nederland al jaren bezig is de verzorgingsstaat met wortel en tak uit te roeien en voorgoed aan de vergetelheid prijs te geven is vanaf januari j.l. ook ingevoerd dat bejaarden met een eigen kapitaaltje - eigen huis meegerekend - bij opname in een verpleeginrichting een (veel) hogere eigen bijdrage moeten gaan betalen. Rijke bejaarden maken nu hun geld op of huren met een clubje een eigen verpleegster. We zijn terug in de “goede oude tijd”. De cryptoliberalen van de PvdA staan er bij en kijken er naar. Of halen pedant de schouders op “omdat ze vanaf het begin al hadden gezegd dat het erg zou worden”. Aan allen die bij de laatste verkiezingen zo blijmoedig achter rattenvanger Samsom zijn aangehuppeld zou ik willen zeggen: als dat je vrienden zijn heb je geen vijanden meer nodig.
En dat alles door en vanwege de utopie “Europa”. Een Moloch die zijn eigen kinderen vreet. Een sprookje dat letterlijk ten koste van alles waar moet zijn. De Ieren, de Grieken en de Spanjaarden wisten het al eerder. Ons leed is klein bier vergeleken bij wat daar gebeurt. Maar let op: net zoals in Spanje de zelfmoorden-bij-huisuitzetting tot de “couleur locale” zijn gaan behoren, zo zal ook hier de massa gewend raken aan het knallen van de zwepen.

Want dat is een gebruikelijk geluid in een wingewest.

Knar

VOORBIJ

Met een goede vriend drink ik regelmatig een kop koffie in de stad, waarbij wij de geplogenheden des levens in een goed gesprek met elkaar uitwisselen. Wij zijn beiden van de leeftijd dat het begrip “een goed gesprek” nog inhoud heeft.
Dat leidt vaak tot diepzinnige beschouwingen, waar wij oprecht plezier aan beleven. Wij vonden beiden dat het er maar weer eens van moest komen maar hij nodigde me nu uit bij hem thuis koffie te komen drinken waarna hij “nog een verrassing voor mij had”. Verandering van spijs doet eten dus toog ik welgemoed de stad uit naar het dorp bij de duinen, waar hij met zijn eega in een mooi huis woont.
We dronken koffie, ik maakte kennis met zijn vrouw, en wij verlieten daarna het pand voor de verrassing. Ik had me laten ontvallen dat ik de streek waar hij woont wel een beetje ken - het gaat om het noordelijk deel van het Kennemerland - maar hij vermoedde dat ik nog lang niet alles daar had gezien. Bijvoorbeeld de abdij van Egmond. Nee, inderdaad, die kende ik niet. Dus wij daar heen. Onderweg vertelde hij dat de abdij het eerste bruggehoofd is geweest van het Christendom in Holland, gesticht door een zekere Adelbert, metgezel van Willibrord en Bonifatius, die in de achtste eeuw vanuit Ierland kwamen en mogelijk zijn geland op de kust bij Egmond. In ieder geval is de kerstening van de West-Friezen van daaruit begonnen.
Beschenen door een mild zonnetje koersten we door het winterse landschap naar het oude Egmond-Binnen. Daar is de abdij, tussen hoge bomen die staan te mijmeren over lang vervlogen tijden. Dat het een oude wereld is daar wordt nog eens benadrukt door de knoestige eiken die ook overal langs de weggetjes staan. De abdij en de kerk zijn in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw weer opgebouwd nadat ze bij het begin van de Reformatie door de Watergeuzen grondig waren verwoest. Er wordt verteld dat met de bezittingen van de abdij toen de stichting van de Universiteit van Leiden is bekostigd....De abdij wordt nu weer bewoond door monniken van de orde van Benedictus. 
We stalden de auto -plek zat- en wandelden naar de kerk. Al van buiten was te horen dat er een dienst gaande was dus slopen wij nieuwsgierig naar binnen. En ja hoor, achter de glazen wand die portaal en kerk scheidt zagen we, beschenen door de zon de monniken in hun koorbanken staan zingen. In de kerkbanken waren een paar gewone burgers ook gaan staan. Door luidsprekertjes konden wij achter onze glazen wand horen wat er gebeurde.
De eikenbomen in het dorp getuigden van de ouderdom van deze wereld, de monniken in de koorbanken getuigden er op hun manier ook van. Een stuk of zeven oude kromgetrokken mannetjes in zwarte pijen vormden het corpus, versterkt door zegge en schrijve één jongere man, die nog redelijk recht stond. Een vertederend èn verbijsterend schouwspel. Na twaalfhonderd jaar contemplatie en gebed loopt het dan toch eindelijk op z'n end. Mijn vriend vertelde me dat het hoofdklooster van de Benedictijnen in Oosterhout al is verkocht, de laatste oude monniken daar zijn opgenomen in een rusthuis. Waar binnenkort de monniken van Egmond en die van Doetinchem ook wel naar toe zullen gaan. En dan is het voorbij.

We leven in opmerkelijke tijden.

Knar

VERKEERD

Mijn kleindochter van vier is enthousiast lid van de plaatselijke gymnastiekvereniging. Iedere week gaat ze naar de gymles en omdat opa toch niet zo veel te doen heeft en wel een beetje contact wil houden met het grut verzorgt hij regelmatig het vervoer. Hij heeft daartoe op de achterbank van zijn auto permanent een kinderzitje geïnstalleerd en zij die door dat stoeltje willen denken dat opa een tweede nest heeft gesticht laat opa graag in die waan.  
Omdat vervoer heen èn terug is, zit opa een uurtje op z’n sokken in de gymzaal op een bankje, en ziet het alles met vreugde aan. Niet dan nadat hij het wurm in de kleedkamer in haar roze gympakje heeft geholpen, en nu ook in een bijpassende roze balletmaillot, die opa speciaal voor dat doel uit de grote stad had meegebracht. Het is in de winter best fris op zo’n vloer en een koudje is gauw gepakt nietwaar? En daarbij: het staat prachtig, zo’n springerig elfje helemaal in het roze. De indruk van elfjes wordt nog versterkt doordat het hele roze volkje bij aanvang in een grote kring zit, midden in de zaal, als de juffrouw de namen opleest.
Opa is niet de enige die daar genoegen aan beleeft. Langs de wanden zitten de bankjes vol met jonge moeders, niet zelden met een baby op schoot (zo gaat het…) die hun kroost ook prachtig hebben opgepoetst, soms compleet met ingevlochten haar. Ballerina’s in de dop (hopen die moeders).
Mijn kleindochter leeft zich in de gymles volledig uit in de robbedoezerige spelletjes die de juffen de kleine meisjes laten doen, en het is leuk om te zien hoe goed die vrouwen weten wat die dreumesen leuk vinden. Zo is er het spel “Kat en Muis”, waarbij een deel van de roze wolk een lintje uit het tuniekje heeft hangen (muizen met een staart) dat door een paar anderen (de katten) moet worden weggetrokken. Hollen hollen hollen. En ze vinden het prachtig. Het is ook vertederend om te zien dat er op die leeftijd nog echte slaapkopjes tussen zitten, die pas na enige tijd snappen wat juf bedoelt, als de anderen al lang weer aan het rondrennen zijn, en die bijvoorbeeld nog niet kunnen kopje duikelen terwijl de anderen zes rollen maken op de lange mat. Te schattig.
Maar opa moet wel bij de les blijven.
De vorige keer, een week of drie geleden toen ik mijn kleindochter naar huis reed was ik er even met mijn hoofd niet bij en reed ik verkeerd, der gewoonte getrouw rechtstreeks het dorp uit naar mijn woonplaats. Na een paar minuten ontdekte ik mijn fout, reed nog even door, sloeg een zijweg in, draaide daar en reed weer terug naar het dorp. Ondertussen natuurlijk brommend op mijzelf “hoe ik nu toch zo dom had kunnen zijn”. Achterin bleef het stil. Ook toen we thuis kwamen werd opa’s domheid genadiglijk voor mama verzwegen.
Maar deze keer, honderd meter voor het punt waar ik moest afslaan maar wat ik de vorige keer had vergeten, kwam er van achteruit op gebiedende toon:”Niet verkeerd rijden hoor opa!”. Opa’s fout was wel vergeven, maar niet vergeten.

Zij behoort dan ook niet tot de slaapkopjes….

Knar

LSP

 

De Vereniging van Praktijkhoudende Huisartsen (VPH) komt vandaag opnieuw in verzet tegen het Elektronisch Patiëntendossier (EPD). Het bestuur klaagt de organisatie achter het EPD aan, omdat ze vinden dat de maat nu echt vol is. Al eerder gooide deze huisartsenvereniging de kont tegen de krib toen het om de slinkse herinvoering ging van het onder Ab Klink zo jammerlijk gestrande EPD. Laten we even de zaken op een rij zetten.
De VPH is een onafhankelijke huisartsencvereniging, veel kleiner dan de Landelijke Huisartsenvereniging (LHV) en mijn indruk is dat ze wat assertiever en misschien ook agressiever zijn dan de chique en rustige LHV. In Amsterdam zitten veel leden, en dan weet je het wel…
De VHP vertrouwt de plannen van voorheen Klink en thans Schippers voor geen cent. Het voormalige Electronisch Patiënten Dossier EPD is dan nu wel heel slim omgedoopt tot Landelijk Schakel Punt (LSP) maar omvat in principe hetzelfde digitale systeem voor opslag van patiëntengegevens. Alleen de centrale opslag is vervangen door een netwerk van verbonden punten. Maar sinds wij The Cloud kennen zien wij in dat dat geen groot verschil is. Foutje, bedaaaankt.
De club die het verder op poten zet is nu niet meer het ministerie van Volksgezondheid (politiek te gevoelig) maar de Vereniging Zorgaanbieders voor Zorgcommunicatie (VZVZ). De klus "is op afstand gezet" heet dat in jargon. Met al die V’s en Z’en is gelukkig wel meteen duidelijk dat de VerZekeraars nu de dikste vinger in de pap hebben. En dat moest ook, zo had Wiegel het allemaal klaargelegd voordat hij opstapte bij Zorgverzekering Nederland, en de arme Rouwvoet de kastanjes uit het vuur liet halen.
En nu vermoed ik dat die VHP dat allemaal net zo ziet als ik. Vandaar hun opstand. Ook zij weten donders goed dat je gewoon de namen verandert als je systeem een deuk heeft opgelopen maar je er toch mee door wilt gaan. Zij herinneren zich bijvoorbeeld nog de ramp met de “Herald of Free Enterprise” van Townsend Thoresen, voor Zeebrugge in 1987, waarbij 197 mensen om het leven kwamen door een fout van het boordpersoneel. Een week laten heette de maatschappij geen Townsend Thoresen meer maar P&O Ferries en de boot vaart weer, nu onder de naam “Oleander”.
Schwamm d’r über, zo doe je dat. Ook met het EPD. Bestaat niet meer, is nu LSP. Maar let op, het is hetzelfde systeem. "Heeft een doorstart gemaakt". Wordt aan verder gebouwd door het Amerikaanse CSC, een softwarebedrijf dat nu alleen nog sidderend verder durft te werken aan het project omdat VZVZ van ze heeft GEËIST dat de Amerikaanse overheid op geen enkele manier inzage heeft in de gegevens. Zegt de minister.
Laat me niet lachen. Wij, Piggelmee-landje bij de zee, eisen opleggen over geheimhouding aan een Amerikaans bedrijf, dat zich onder ALLE omstandigheden kan beroepen op Amerikaanse wetgeving en de eisen die daarin aan bedrijven (kunnen) worden gesteld? Voor hoe dom houden ze ons?
Het is in Europa al lang geen oorlog meer. Hoe komt het dan dat ik steeds sterker het gevoel krijg dat we bezet zijn?
Door een bezetter die al jaren bezig is om stilletjes het net rondom mij te sluiten en mijn privacy met voeten te treden, gemotiveerd met doorzichtige en onwaardige drogredenen.
Door een bezetter die sluipenderwijs met nieuwe belastingen bijna drie procent van mijn duurbetaalde pensioen rooft en steenhard liegt dat de achteruitgang van de ouderen komt door de korting bij de pensioenfondsen. Die in mijn geval een half procent zal zijn.
Door een bezetter die steeds opnieuw de burger en niet de bankbestuurders laat opdraaien voor de catastrofale gevolgen van hun wangedrag. Die ze  laat wegkomen met astronomische bonussen en salarissen, omdat ze “het systeem” zijn. En dat moet gered worden, linksom of rechtsom.
Door een bezetter die de aanval op de natiestaat vol heeft ingezet, die maling heeft aan onze zwaar bevochten democratie en onbeschaamd een megalomaan wangedrocht als een Europese Muntunie wil doordrammen hoewel alle tekenen er op wijzen dat zoiets niet kan. Dat daarvoor de verschillen tussen de landen te groot en te diep geworteld zijn; verschillen die die landen dierbaar zijn en waaraan de volkeren in die landen een belangrijk deel van hun identiteit ontlenen.
Door een bezetter die door veertig jaar downgrading van het onderwijs de geschiedenis van z’n eigen land niet meer kent (“Papa, wie was Oldenbarnevelt?”) en dus niet meer weet dat een overheid die tot bezetter wordt kan rekenen op verzet.

Of misschien zelfs op Verzet.

Knar