NATUUR



Vandaag werd de natie opgeschrikt door het bericht dat in Zuid Limburg een hertenbok zijn eigenaar heeft aangevallen. De man wilde hem scheiden van het vrouwtje waarmee hij prettig in hetzelfde weitje stond maar moest zwaar gewond worden afgevoerd naar het ziekenhuis. Dit is één van die berichten waarbij mijn hart stiekem een ongepast sprongetje maakt van vermaak. Natuurlijk vind ik het zielig voor die man en wie weet zal hij sneven, maar wat weer een overtuigend bewijs dat de natuur het van ons hoogmoedigen altijd zal winnen. En dan is dit nog een “eenvoudig geval” . Iets heftiger ging het er aan toe met die overmoedige berenfluisteraar in Alaska die een tijdje geleden met vriendin en al gewoon werd opgevreten door het object van zijn “zorg”, een grote Grizzlybeer. Een overstapje naar het wat grotere werk? Wat te denken van de aardbevingen bij Japan die deze economische grootmacht na verwoestende vloedgolven in tijd van een  half uur in diepe ellende stortten, een hele kerncentrale vernietigden en de andere grootmacht Duitsland er ter plekke toe brachten verder maar af te zien van die gevaarlijke vorm van energieopwekking?  Wat te denken van die IJslandse vulkaan-met-de-moeilijke-naam die maar eens achteloos een beetje ging liggen uitbarsten waardoor een maand lang het vliegverkeer in ons deel van de wereld op z’n kont lag? Wat van de enorme tsunami die op tweede kerstdag 2004 zo ongeveer alle kusten van Zuid-Oost Azië overspoelde, in een paar minuten 230.000 mensen ombracht en een onafzienbare ravage achterliet? Een zeebeving bij Sumatra, komt vaker voor, deze keer even iets aparts….En last but not least de razendsnel stijgende concentratie broeikasgassen in de atmosfeer die door de overvraagde ecosystemen niet langer in balans kan  worden gehouden?
Natuur natuur, allemaal natuur. En wij daar middenin. Er zijn al heel lang mensen die geloven in Natuurbeheer. Daar zijn nu mensen bijgekomen die het hebben over Groene Groei. Dwaze wanen die als grondslag de gedachte hebben dat wij - de mensen - uiteindelijk altijd aan het langste eind trekken. Ook tegenover de natuur. Dus gaan we proberen een bronstige hertenbok te scheiden van de dame van zijn keuze. Mis. Als we weer bijkomen liggen we met een akelige buikperforatie in het ziekenhuis. Zo is de natuur.

Respect, dames en heren. Ons past respect!

Knar

DEENS

De Algemene Beschouwingen stonden dit jaar in het teken van het harde en onbeschofte woordgebruik van de heer Wilders. Zeggen de media. Het was inderdaad weer bar en boos en de voorzitter moest het blonde wonderkind regelmatig met een vermanend “Nee nee nee” tot enige beheersing proberen te brengen. Ongeveer zoals een ondeugende kleuter door de juffrouw van de crêche tot de orde wordt groepen. In dat geval mag de hoop bestaan dat het kindje iets leert van de juf, zijn grensjes leert kennen en zich er allengs meer naar leert gedragen. Van mr. W. mogen we dat helaas niet meer hopen. Hij is een hopeloos geval. Wat we wel mogen hopen is  dat hij de weg naar het einde is opgegaan. Waar Roemer, Cohen, Pechtold maar ook Haersma Buma, Sap en de anderen stevig maar beschaafd met de premier debatteerden, zorgde Wilders eigenlijk alleen maar voor bizarre herrie. Ik kan me niet voorstellen dat er van zijn anderhalf miljoen kiezers niet een groot deel met kromme tenen dit schouwspel heeft aangezien en de volgende keer toch maar weer terugkeert in de schoot van de misschien niet zo bruisende maar in ieder geval beschaafde “oude” partijen. Zeker nadat Cohen gisteren eindelijk iets van zijn beschroomdheid wist af te werpen en in zijn eerste termijn een fraai klassiek sociaal-democratisch betoog hield. Voor wie de PvdA een beetje kwijt was, daar was hij weer.
In Denemarken, gidsland wat betreft een door populistisch rechts gedoogde minderheidsregering zijn de kaarten inmiddels opnieuw geschud. Na tien jaar is de Deense kiezer zijn lokale PVV zat en wordt er een regering gevormd onder leiding van een sociaal-democratische dame die met een gewone gezonde meerderheidscoalitie lijkt te kunnen gaan regeren. Back to normal heet dat. En dat gaat hier ook gebeuren. Hoewel alle bewindslieden op “the day after” heel flink roepen dat ze nu lekker aan het werk gaan en besluiten gaan nemen, voegen ze er ook allemaal even aan toe dat het wel een zooitje was gisteren. Dat staat, en dat zal zich wreken de eerste de beste keer dat er maar een schijn van kans bestaat om de heer W. zonder al te veel schade te dumpen. Na zijn optreden gisteren is iedereen hem liever kwijt dan rijk.  Wilders heeft gisteren onbedoeld zijn eerste stappen gezet op de weg naar beneden. Voor zijn kiezers sleept hij weinig tot niets uit het vuur, sterker nog, hij gedoogt een regering die Henk en Ingrid het vuur na aan de schenen gaat leggen. Van zijn geblaf tegen allochtonen wordt weinig politieke koek gebakken en na zijn optreden gisteren is er van zijn moeizaam opgebouwde “salonfähigkeit” ook al weinig meer over. Iedereen weet nu dat je van hem nooit zeker kunt zijn. Het Deense Model stond weliswaar aan de wieg van de gedoogsituatie in Nederland, het toont ons nu ook hoe het kan gaan aflopen.

Hopelijk hoeven wij daarop geen tien jaar te wachten.

Knar

ISME



In het leesclubje waar ik deel van uitmaak lezen wij op dit moment het jongste boek van de Duitse filosoof Peter Sloterdijk “Du sollst dein Leben ändern”. De titel heeft Peter niet zelf bedacht maar komt uit een gedicht van Rilke. Maar dat terzijde.
Ergens in dat boek kwam ik een boeiend betoogje tegen over het essentieel nieuwe dat Marx voorzag in de door hem voorspelde heilstaat: de “basis”, zeg maar de arbeidende massa, zou -opgevat als economische praktijk- meer realiteitsgehalte hebben dan de “hogere” sferen, zodat deze zich tevreden zouden moeten stellen met de rol van een door de basis bepaalde bovenbouw. Een omkering van de tot dan bestaande situatie
Ja, ik vond het ook even lastig om te begrijpen, maar ik werd geweldig geholpen door een berichtje in de media vorige week. Even de feiten: de fiscale voordelen op groene investeringen worden door deze regering teruggedraaid. Peter Blom van de Triodosbank -prominent actief in die beleggingen- legde in Trouw uit dat de regeling om zeep was gebracht, niet vanwege de noodzaak tot bezuiniging maar vanwege ideologische bezwaren bij de PVV. Roland van Vliet, fiscaal woordvoerder van de PVV-fractie noemt de lezing van Blom 'kolder'. Volgens Van Vliet vindt de PVV dat belastingen bedoeld zijn om overheidsuitgaven mee te financieren en niet om de samenleving een gewenste kant op te sturen. Aan een bank als Triodos heeft hij verder niet zo'n boodschap, stelt hij.
Toen ging bij mij het lampje branden. Het laatste zinnetje van van Vliet doet het hem. “Aan een bank als Triodos heeft hij verder niet zo’n boodschap”. De onversneden klassenhaat is terug in Nederland. De Triodosbank, onbetwist een bolwerk van het denkend dus elitaire deel der natie, voortgekomen uit de al niet minder elitaire beweging van de antroposofie en nu moderniserend naar het groene bankieren, mag zich voortaan verheugen in de onverholen afkeer van wat in termen van het marxisme de “basis” genoemd zou moeten worden. Een basis die zich gretig met deze eretitel tooit en die in woord en daad probeert waar te maken wat Marx voorzag: de bovenbouw het gevoel geven dat zij er alleen mag zijn op de voorwaarden zoals gedicteerd door die basis. Het past allemaal feilloos. Alleen kunnen we het natuurlijk geen marxisme of neomarxisme noemen. Dat vindt Geert vast niet goed. Zullen we er Geertisme van maken? 


Voor die oude wijn in nieuwe zakken?

Knar

PRINSJESDAGJE



Binnenkort is het weer zover. Op de derde dinsdag van september rijdt de majesteit in haar Gouden Koets van haar werkpaleisje Noordeinde naar de Ridderzaal. Daar gaat ze zitten op een mooi versierde stoel en leest voor wat haar ministers volgend jaar allemaal in petto hebben met haar volk. Scherpzinnige luisteraars ontdekken soms een lichte verbazing of enig afgrijzen in haar stem, maar over het algemeen is het een neutrale bedoening. De hoedjes van de dames in het vereerd publiek trekken bijna de meeste aandacht. Ik zeg bijna, want wat nog meer de aandacht trekt is de Begroting, waaromheen het hele spektakel is georganiseerd. Waar gaat het geld heen en vooral: waar wordt het weggehaald? Dat laatste zal vooral dit jaar een hot item zijn.
Al jaren woedt er in het driehoekje Kabinet-Kamer-Media een wild gevecht om de openbaarmaking van de cijfertjes. Het hele Prinsjesdaggedoe stamt uit een tijd dat de vorst nog lichtelijk despotisch was, en op de derde dinsdag in september volk en parlement via de troonrede kond deed van zijn voornemens voor het volgende parlementaire jaar. Vanaf dat moment wist men waar men aan toe was en konden de debatten beginnen.
Nu is dat anders. “While we are speaking” staat het staatshoofd zelfs mogelijk een degradatie te wachten tot duurbetaalde lintjesknipper. Laat staan dat het recht van de majesteit nog onbetwist is om als eerste - en dan ook echt als eerste - de begroting bekend te mogen maken. Jaren geleden paste het kabinet daar een mouw aan door de cijfers op de vrijdag voor Prinsjesdag onder embargo naar de Kamer te sturen. Wel lezen, niet lekken. Maar daar wisten de media -de derde partij in het driehoekje- wel raad mee en door alle creativiteit de sector eigen liggen de cijfers tegenwoordig ruim voor “de dinsdag” op straat. Waardoor de majesteit ieder jaar een beetje meer voor aap staat met haar troonrede. “Schnee von gestern” en er word weer meer naar de hoedjes gekeken dan naar de majesteit geluisterd. Prinsjesdagje, zeg maar.
Of het van de majesteit komt weet ik niet maar dit jaar ineens ligt er een geprikkelde oekaze van het kabinet dat het afgelopen is met dat embargo-gedoe en dat de begroting weer als vanouds op Prinsjesdag wordt vrijgegeven en verder geen gezeur. Wordt het Prinsjesdagje weer Prinsjesdag? Misschien. Dit kabinet doet onder druk van de bijzondere omstandigheden wel vaker stoer en moet dan later zijn keutel weer intrekken. Ik kan me niet voorstellen dat de verwende parlementariërs genoegen nemen met dit despotische gedoe. En de media al helemaal niet. Daar geldt als nergens elders: een nieuwe moeilijkheid is een nieuwe uitdaging.

Tot nog meer creativiteit.

Knar

DIBI



Op Trouw.nl van maandag 5 september verscheen een bijdrage van Groen Links parlementariër Tofik Dibi waarin hij allochtonen en autochtonen oproept, de handen ineen te slaan omdat zij allen dezelfde vijanden hebben : extremisme en criminaliteit. In het betoog van Dibi speelt de redelijkheid een prominente rol. Door redelijk te kijken naar wat werkelijk onze samenleving bedreigt zouden zowel allochtoon als autochtoon tot de conclusie moeten komen dat alleen in gezamenlijkheid er iets te winnen valt. Vijandigheid wederzijds drijft partijen alleen maar verder uit elkaar, met alle rampzalige gevolgen van dien. Zo op het oog een voortreffelijke en achtenswaardige poging tot verzoening van wat niet verzoend is. Het kamerlid Dibi, zelf van allochtone afkomst staat vaker op de bres voor vreedzame coëxistentie tussen allochtoon en autochtoon, toont daarbij veel moed en verdient daarom ons respect.

Des te spijtiger is het dat zijn verhaal voorbij gaat aan de essentiële oorzaken van wat we nu beleven als een scheiding tussen bevolkingsgroepen. Een scheiding waar mindere goden dan Dibi goed garen bij spinnen. Waar ik op doel is de geschiedenis die vooraf ging aan de spanningen die we nu ervaren. Aan allochtone zijde de geschiedenis van tientallen jaren milde en minder milde discriminatie, niet welkom zijn, aangewezen zijn op de zwakste scholen, op de rottigste baantjes, de sjofelste woningen. En later meemaken hoe moskeeën bekogeld worden met molotovcocktails en besmeurd met varkensbloed (vrij naar Dibi). Aan autochtone zijde het gevoel “Dit is mijn land niet meer” als de kerk gesloopt word, de kroeg en de haringkar verdwijnt en zij voor hun eigen deur uitgescholden worden voor hoer. Alle redelijkheid te spijt zijn dat de harde feiten die weliswaar door bepaalde lieden worden aangescherpt, overdreven en uitgebuit voor politiek gewin, maar deson-danks….

Deze feitelijke geschiedenis heeft aan beide zijden van de lijn angst doen ontstaan. Eén van onze vroegste en meest hardnekkige instincten. Angst voor een onveiligheid die dan -o rampspoed- ook nog eens bevestigd wordt door de aanslagen van nine-eleven, de moord op Theo van Gogh en de slachtpartij in Noorwegen. Allemaal “zie-je-wel” gelegenheden die de angst vastere grond onder de voeten geven. Aan beide zijden.  Het is dan verleidelijk om -zoals Dibi doet- de angst tot iets gezamenlijks te verklaren waarna de weg open schijnt te liggen voor een gezamenlijke aanpak. Maar dat is een denkfout. Er is weliswaar aan beide zijden angst, maar het zijn verschillende angsten, als ik me zo mag uitdrukken.

Ik denk dat we op dit punt veel kunnen leren van de aanpak van de Amerikanen na de Tweede wereldoorlog. Zij waren er vanuit de verte getuige van hoe in het oude Europa Frankrijk en Engeland - de “geallieerden”-  aan de ene kant, en Duitsland aan de andere kant elkaar tot twee maal toe vrijwel vernietigden omdat oude haat steeds opnieuw de drijfveer mocht zijn van nieuwe vijandelijkheden. Na de oorlog hielpen zij de meest verachte vijand als eerste weer op de been met geweldige investeringen waardoor er in dat land al snel sprake was van een “Wirtschaftswunder”. Ook de slachtoffers van die vijand - wij bijvoorbeeld - kregen via de Marshallhulp als snel weer vaste grond onder de voeten en de oorlogszuchtigheid verdween in hetzelfde tempo als waarmee de welvaart toenam.

In het klein gebeurt het gelukkig al in dit land : hoeveel bewondering hebben we niet voor de allochtone meiden die zich ontworstelen aan de mores van thuis, de taal perfect leren spreken, zich goed laten opleiden en als wetenschapper, zakenvrouw of kamerlid onbekommerd de blits maken? En die we zo graag respectvol als Nederlander behandelen? Een beroemde Duitser vatte het allemaal bondig voor ons samen :

“Erst daß Fressen, dann die Moral”.

Knar