BIJ
Kort voor de kerst kreeg ik een telefoontje van een groot Nederlands telecombedrijf, of ik niet zou willen over- stappen op een Alles-In-Eén pakket voor TV, telefoon en internet. Ze hadden een mooie aanbieding. Nu ben ik in principe tegen kopen aan de deur, maar in dit geval kwam het me wel goed uit want ik stond op dat moment aan het hoofd van een zooitje ongeregeld waar het mijn telecomverbindingen betreft, en ik had sterk de indruk dat ik veel meer geld kwijt was dan nodig. Dus ging ik deze keer maar eens in op de aanbiedingen van de vriendelijke jongeman en na een half uurtje babbelen was ik de eigenaar van een splinternieuw contract met de grote telecomaanbieder, tegen een aardig prijsje, en opgetuigd met allerlei fraais, onder meer een gratis monteur die alles zou komen aanleggen. Omdat mijn eindejaar nogal druk was had ik bedongen dat alles pas eind januari in gang gezet zou worden, als het stof van de feesten wat was neergedaald. Dat was geen bezwaar.
Nu had ik vreselijke verhalen gehoord over de overgang naar een ander systeem, dus mijn gevoelens over deze aankoop waren wat gemengd. Verheugd vanwege de vele voordelen, gespannen vanwege alles wat mis kon gaan. Uit voorzorg pakte ik zelfs de dozen niet uit waar de nieuwe spullen in zaten. Meteen in een hoek, kon ik ook niets fout doen….
Vandaag was het zover. Ik had al brieven gekregen waarin me werd verteld dat ze de zaak aan het regelen waren en dat er een monteur was gereserveerd. Wanneer die zou komen stond er niet bij, dus belde ik daar even over en tot mijn verrassing wisten ze te melden dat de man vanmiddag tussen twaalf en zes zou komen. Wanneer precies, daarover zou nog een mail volgen. Maar vanochtend om zeven uur was de internetlijn al dood en dus geen mail. Dan maar rustig wachten. Om half twee ging de bel en ja hoor, de monteur. Vlot ventje die meteen aan de gang ging, en een uurtje later was alles gefikst. Ik had weer internet, mail, TV en telefoon. Alles van het snelste en het mooiste. Zelfs de reclame op TV is nu mooi.
En dan zit ik vanavond in mijn bad alles nog eens te overdenken. Vrij naar Neil Armstrong:”A small step for mankind, a giant leap for (this) man”. Mijn internet-verbinding is al jaren een tweede lifeline, een virtuele aftakking van mijn aorta, niet tussen hart en organen, maar tussen brein en buiten. De brug tussen mijn egoburcht en de grote wijde wereld. Waarlangs ik mijn reserveringen doe, mijn vluchten boek, producten kies en aankoop, het contact onderhoud met vrienden en bekenden, betalingen doe, mijn columns publiceer, video-gesprekken voer met mijn dochter in het buitenland, regenbuien opspoor en via webcams kijk hoe het weer is in bijna alle delen van de wereld. En als er ergens een aardbeving is heb ik minuten later het seismogram voor mijn neus. De lijst is niet volledig.
En die lifeline is nu nog weer eens rechtgetrokken, opnieuw gespannen, vernieuwd, up-to-date gemaakt, alles nu digitaal en mooier, sneller, strakker. Nadat ik ook al de laatste versie van de systeemprogrammatuur in mijn computer had geladen ben ik nu helemaal bij. Klaar voor de nieuwe tijd, kom maar op. Voor een babyboomer een mooi gevoel. Want ons leven is heel vol geweest van veranderingen. En als je er dan nog weer eens één succesvol overleeft en onder controle krijgt, dan geeft dat voldoening.
Hallo, we zijn er nog!
Knar
Nu had ik vreselijke verhalen gehoord over de overgang naar een ander systeem, dus mijn gevoelens over deze aankoop waren wat gemengd. Verheugd vanwege de vele voordelen, gespannen vanwege alles wat mis kon gaan. Uit voorzorg pakte ik zelfs de dozen niet uit waar de nieuwe spullen in zaten. Meteen in een hoek, kon ik ook niets fout doen….
Vandaag was het zover. Ik had al brieven gekregen waarin me werd verteld dat ze de zaak aan het regelen waren en dat er een monteur was gereserveerd. Wanneer die zou komen stond er niet bij, dus belde ik daar even over en tot mijn verrassing wisten ze te melden dat de man vanmiddag tussen twaalf en zes zou komen. Wanneer precies, daarover zou nog een mail volgen. Maar vanochtend om zeven uur was de internetlijn al dood en dus geen mail. Dan maar rustig wachten. Om half twee ging de bel en ja hoor, de monteur. Vlot ventje die meteen aan de gang ging, en een uurtje later was alles gefikst. Ik had weer internet, mail, TV en telefoon. Alles van het snelste en het mooiste. Zelfs de reclame op TV is nu mooi.
En dan zit ik vanavond in mijn bad alles nog eens te overdenken. Vrij naar Neil Armstrong:”A small step for mankind, a giant leap for (this) man”. Mijn internet-verbinding is al jaren een tweede lifeline, een virtuele aftakking van mijn aorta, niet tussen hart en organen, maar tussen brein en buiten. De brug tussen mijn egoburcht en de grote wijde wereld. Waarlangs ik mijn reserveringen doe, mijn vluchten boek, producten kies en aankoop, het contact onderhoud met vrienden en bekenden, betalingen doe, mijn columns publiceer, video-gesprekken voer met mijn dochter in het buitenland, regenbuien opspoor en via webcams kijk hoe het weer is in bijna alle delen van de wereld. En als er ergens een aardbeving is heb ik minuten later het seismogram voor mijn neus. De lijst is niet volledig.
En die lifeline is nu nog weer eens rechtgetrokken, opnieuw gespannen, vernieuwd, up-to-date gemaakt, alles nu digitaal en mooier, sneller, strakker. Nadat ik ook al de laatste versie van de systeemprogrammatuur in mijn computer had geladen ben ik nu helemaal bij. Klaar voor de nieuwe tijd, kom maar op. Voor een babyboomer een mooi gevoel. Want ons leven is heel vol geweest van veranderingen. En als je er dan nog weer eens één succesvol overleeft en onder controle krijgt, dan geeft dat voldoening.
Hallo, we zijn er nog!
Knar