VOETBAL

Mijn kleinzoon - ik heb er maar één - speelt voetbal. Zijn ouders zijn van mening dat dat spel een gunstige uitwerking zal hebben op zijn wat teerhartig karakter en ik moet na een periode van enige scepsis toegeven dat hij zich heel aardig weet te weren op de groene mat. Teerhartig blijft hij (gelukkig) maar in de kluwen op het veld blaast hij zijn partijtje dapper mee. Zo nu en dan volg ik zijn prestaties zowel bij de training als bij de ”wedstrijden”. Hij woont met zijn familie in een dorp op het platteland en op zaterdagmorgen speelt hij nu geregeld tegen teams van andere jongetjes uit  dorpen op het platteland. Dat betekent dat er nogal wat ”plattelandsjongetjes” aan die wedstrijden deelnemen en dat het er soms stevig aan toe gaat. Zeer karaktervormend, dat wel. Omdat het jongetjes van ongeveer zeven jaar zijn kan het voorkomen dat er één na een wat al te ruige tackle in huilen uitbarst en getroost moet worden door de trainer of nog liever door papa of mama die langs de lijn bezorgd toekijken. Ook komt het voor dat er één zich plotseling uit de kluwen losmaakt en vrolijk naar de kant komt gehuppeld om daar door dezelfde papa of mama zijn veter te laten vastmaken. Dat kunnen ze soms nog niet zo goed alleen. Nadat alles weer in orde is rent hij weer het veld in om te zien waar zijn makkers gebleven waren.
Een partij voetbal duurt bij die kereltjes vijfenvijftig minuten. De eerste helft vijfentwintig; dan verlaten ze met ernstige gezichten (doen profi’s ook) het veld, gaan wat drinken in de kantine, krijgen van een toevallig aanwezige opa een reepje chocolade toegestoken en stormen na tien minuten weer vol goede moed het veld op. De tweede helft duurt twintig minuten, daarna wordt door de winnaars gejuicht en door de verliezers toegekeken, en dan gaan ze penalty's schieten. Is ook belangrijk voor de vorming. Voor dat bedrijf zijn keepershandschoenen op maat voorhanden, die de ”keeper van dienst” (netjes volgens rooster) met veel vertoon van macht aantrekt zodat iedereen zijn professionaliteit kan bewonderen. Waarna hij in de ”keeper-houdt-penalty” houding in het doel gaat staan. Deze keer was mijn kleinzoon aan de beurt. Naast een paar opmerkelijke reddingen vlogen hem toch ook de ballen links en rechts om de oren. Maar dat hindert niet want daaruit blijkt de schotvastheid van de tegenstander en dat levert (bij deze lieve kinderen) nog een hoop waardering en liefde voor de sport op. 
Dan is het einde match en verlaat een ieder voldaan het veld.

Vandaag wonnen ze met 2-1.

Knar

GAZA

Gevaarlijk om nog wat te willen toevoegen aan wat er al is gezegd (en gekletst) over het oplaaien van de eeuwige oorlog tussen Israël en de Palestijnen. Toch kan ik het niet laten na het lezen van een column van mevrouw Elma Drayer (what’s in a name?) in de digitale TROUW-De Verdieping van 9 augustus. Voor belangstellenden: http://www.trouw.nl/tr/nl/6847/Elma-Drayer/article/detail/3714858/2014/08/07/Ruim-een-eeuw-en-een-Holocaust-later-is-er-weinig-veranderd.dhtml.
Het komt er op neer dat Drayer zich opwindt over het hoge gehalte aan antisemitisme dat ze aantreft in de demonstraties die in Nederland zijn gehouden tegen het overmatige geweld dat door de staat Israël in de oorlog tegen Gaza wordt toegepast. Ze eindigt haar bijdrage met:”Geen misverstand: Israël is allerminst boven elke kritiek verheven. Maar enige reflectie op de wereldwijde, tomeloze obsessie met land en volk - het zou zo heilzaam kunnen zijn".
Toen ik dat las was ik even in vertwijfeling. De inhoud van haar epistel voorafgaand aan de slotzin doet vermoeden dat Drayer bedoelt dat wij, de wereld, eens zouden moeten nadenken over onze (in haar ogen kennelijk negatieve) obsessie met het arme volk van Israël, dat door die obsessie wel erg gauw de Zwarte Piet krijgt toegespeeld.
Maar ook een andere interpretatie van haar slotzinnen zijn mogelijk. En die komen mij beter van pas. Persoonlijk zou ik het heel heilzaam achten als wereldwijd de ”Kinderen van het Oude Volk” zich eens zouden bezinnen op hun obsessie met het eigen volk en met het land dat hen volgens eigen zeggen rechtens toekomt. Ik ben niet de enige die van mening is dat het die obsessie was die in de loop van de eeuwen aanzienlijk heeft bijgedragen tot het leed dat het volk is berokkend, en met de schijnbaar eeuwig durende strijd om het bestaan op de plek waar het zich zo’n zeventig jaar geleden heeft gevestigd. Vriend en vijand zijn het er over eens dat de staat Israël  met stip de meest welvarende natie is van het Midden Oosten. Dat was ook te verwachten want het is in wezen een moderne Europese staat. Voor die staat zou het mogelijk moeten zijn - in navolging van wat de Amerikanen na de Tweede Wereldoorlog in Europa deden - om hun vijanden economisch en moreel zodanig op de been te helpen dat hen de lust tot het oorlogvoeren vergaat omdat het eigen volk de vrede wil die welvaart brengt. Radicale krachten konden vanwege het succes van die doctrine in Duitsland na de Tweede Wereldoorlog steeds met goedvinden van de bevolking in de kiem worden gesmoord, en het voormalige Oosten kon op dezelfde manier zonder al te veel ophef bij het Westen worden gevoegd.
De tragiek van ”Gaza” is dat aan weerszijden van de muur - en wat Israël betreft ook elders in de wereld - de ”tomeloze obsessie met eigen land en volk” aangewakkerd blijft worden. Voor zover in onze dreven protestdemonstraties oproepen tot jodenhaat "an sich" zijn ze fout. Voor zover de protesten zijn gericht tegen de obsessie die zoveel leed al heeft veroorzaakt zijn ze in mijn ogen juist.

Die nuance was nog wel even nodig, vond ik.

Knar