NIEUWS

Kijken naar de Nederlandse televisie lijkt vaak op geestelijke tortuur. Was er in Alva’s tijd televisie geweest, dan zouden er in de Nederlanden geen brandstapels hebben gerookt. Gewoon levenslang TV kijken. Minstens zo erg.
Maar soms - oh wonderlijke speling van het lot - valt er iets aardigs te ontdekken op de Nederlandse televisie. Bijvoorbeeld hoe Nieuws wordt gemaakt. Let op.
Ergens in de wereld steekt een nog niet zo bekende stam van griepvirussen de kop op. Zeg Mexico (?). Er sterven wat mensen aan die onbekende griep, en de griep wordt gevaarlijk genoemd. Dat er in datzelfde land - net als overal ter wereld - in andere jaren evenveel mensen aan bekende griepen sterven doet niet ter zake. Dat is geen nieuws, dat van die nieuwe wel. Natuurlijk krijgt de griep ook een naam: de Mexicaanse griep. Mooie naam. Net als de “Spaanse” griep van 1918-1919. Die was helemaal niet afkomstig uit Spanje maar uit de kazernes van de Verenigde Staten. De ziekte kwam met de Amerikaanse troepenzendingen naar de Europese fronten en richtte daar een ware slachting aan. In Spanje - toen een neutraal land zonder oorlogscencuur - berichtten de kranten voor het eerst over de ziekte, dus werd het de "Spaanse" griep. Misschien komt de Mexicaanse griep wel uit Afghanistan, wie weet.....

Voor de slecht bekende Mexicaanse griep - naar nu blijkt een zusje van de A-griep uit de jaren zestig- is nog even geen antivirus voorhanden dus enig sterven begint op gang te komen. Het woord pandemie valt. Eerst door de media hardnekkig voorzien van een vraagteken, totdat de overheden toegeven : jaja, een pandemie.
Nu mijn ontdekking : iedere nieuwsuitzending begint vanaf dat moment met de constatering dat “de Mexicaanse griep de gemoederen nog steeds heftig in beweging houdt”. Volgt een onbeduidend itempje met een reporter, een microfoon, een camera en een willekeurige voorbijganger.
Waar of niet waar, het is gezegd. Het nieuws is van uitdoven gered, het angstige gefluister kan verder gaan want (……..) gemoederen heftig in beweging! "Ze zeggen het zelf". Voor de media blijft er brood op de plank. Er kunnen weer opgewonden interviewtjes worden gemaakt met moedertjes die even eenvoudig als bezorgd zijn, over of ze nu wel of niet zullen laten inenten, en wanneer dan en van die dingen. De kassa blijft rinkelen, uitmelken die koe.
Heet dat niet scheppen van een markt? Jaaaa, dat heet scheppen van een markt. En Roel Coutinho kan zich de blaren op z’n tong praten om het recht te zetten, het helpt niets. Ook hij wordt “een gemoed dat heftig in beweging is” en daar gaan we weer.

Mijn kleinkinderen hadden allebei de “Mexicaanse griep”. Nog niet ingeënt. Wel knuffelen met opa. Dat moest. Opa is nog steeds alive and kicking.
We Wachten Af….

Knar

GRIJS

De kogel is door de kerk, de AOW-leeftijd gaat omhoog naar zevenenzestig jaar. Niet direct, maar later; de babyboomers kunnen gerust zijn. En dat terwijl het heersende volksgeloof wil dat zij de schuld zijn van de actuele vergrijzingsellende. Hun massaal pensioneren in de komende jaren legt een onverantwoord zware last op de schouders van de nog werkenden. Leuk bedacht, maar niet correct.
De zogenaamde babyboom is de geboortegolf die in de eerste twee à drie jaren na de Tweede Wereldoorlog in Nederland meer kinderen geboren deed worden dan normaal. Geen wonder, veel mannen keerden terug bij hun gezin, er werd op grote schaal getrouwd, en er was vooruitzicht op een veiliger toekomst. In alle landen worden onder dergelijke omstandigheden relatief meer kinderen geboren. Maar die geboortegolf is slechts een stevige rimpel op de verder gladde bevolkingspiramide zoals die door het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) zo zorgvuldig wordt bijgehouden. Voor ondersteuning van dit verhaal verwijs ik naar de site van het CBS (http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/bevolking/cijfers/extra/piramide-fx.htm).
Diezelfde bevolkingspiramide toont ook een heel ander, veel belangrijker verschijnsel : de dramatische afname van het aantal geboorten sinds het begin van de zeventiger jaren van de vorige eeuw.
Oorzaak : de pil.
Sinds de jaren zeventig beslissen mensen op grote schaal zelf over het getal van hun nakomelingschap, en veel paren kiezen sindsdien voor het tweekindergezin. Ze vinden de vervanging van henzelf door slechts twee nieuwe mensen de meest logische oplossing voor een dreigende overbevolking. Een zinnige overweging.
Pikant gevolg daarvan is dat sinds de jaren zeventig de oude bevolkings-piramide steeds meer de vorm aanneemt van een bevolkingsfallus, compleet met stam, rand en knop. Op de knop de rimpel van de geboortegolf. Over dertig jaar zal de “bevolkingspiramide” bij gelijkblijvende omstandigheden ongeveer de vorm van een gotisch kerkraam hebben. Geen rimpeltje meer te zien.
De brede basis van jonge mensen zal voorgoed verdwenen zijn. Het zwaartepunt in de verhouding jong-oud verschuift dramatisch in de richting van oud. Dat is de echte vergrijzing. Het grote potentiaal aan premiebetalers voor de pensioenen verdwijnt voorgoed. Dat is het echte vergrijzingsprobleem. Een vergrijzingsprobleem van een veel grotere omvang dan dat van de geboortegolf, en van een veel langere duur. Voor altijd namelijk.
Het verhogen van de AOW-leeftijd kan in het zicht hiervan niet anders zijn dan een eerste voorzichtige stap op een weg naar veel grotere veranderingen.

Daarvoor zullen we veel creatiever moeten zijn.

Knar