VADER

God wat heb ik die man vervloekt. Wat heb ik hem bijna vijftig jaar lang naar de hel gewenst waar alle duivelen hem zouden begroeten als één van hen. Wat liep ik in grote bogen om hem heen om maar vooral niet weer opnieuw te worden teruggezogen in dat dampende moeras van kleingeestigheid, dogmatisme en eigendunk waar hij het middelpunt van was. En wat was op mij het spreekwoord van toepassing : ”If it does not kill you, it makes you stronger”. Het scheelde weinig of het had me gekild. Als ik’s nachts  van pure woede met honderdtachtig per uur in mijn Alfa Romeo over de Afsluitdijk scheurde, of op straat liep te janken en te vloeken omdat er geen vader voor mij was. Alleen maar dat blok basalt dat geen bek opendeed en geen poot uitstak. Die alles wat ik deed laatdunkend bekeek, ook al plukte ik  de sterren van de hemel. Gelukkig kreeg ik kinderen dus waren die sterren toch nog ergens goed voor. En langzaam schoof ik zonder het te merken in zijn rol: die van vader van opgroeiende kinderen. Ik kon zelf aan het werk om de eed waar te maken die ik mezelf had gezworen: met mij zal de ketting breken. De ketting van generatie op generatie agressie, botheid, gevoelsarmoede onwetendheid, maatschappelijke uitsluiting maar ook maatschappelijk en sociaal onbenul. De ketting van angst voor armoede waardoor er nog generaties lang geschraapt werd, ook toen het helemaal niet meer nodig was. Ik haatte het en ik zocht overal naar manieren om er bij uit de buurt te komen.
Dat is gelukt. Halleluja. M’n kids hebben hun draai meer dan fantastisch gevonden en hebben het goed. Van de gekte van mijn opvoeding is bij hen weinig meer te merken (een ietsiepietsie nog, het moet slijten…) en ze kunnen zich van ganser harte wijden aan een goed leven met zelf ook weer prachtige kinderen.
En nu is hij drieënnegentig en dementeert. Vanmiddag was ik bij hem op bezoek. Een krom mager mannetje dat het koud heeft, niet meer weet waar de voordeursleutel ligt terwijl hij aan een lint om zijn nek hangt, en die met pretoogjes zegt ”dat hij dat wel leuk vindt” als ik hem vraag of hij een wandelingetje wil maken in de rolstoel. En dan duw ik hem over de stoep. Een mannetje dat nieuw is voor mij. Die zwak en kwetsbaar is en dankbaar als je goed voor hem bent. Een mannetje met wie je geen ingewikkelde gesprekken meer kunt voeren, zelfs geen simpele als ze niet al heel simpel zijn, omdat hij dan onrustig wordt en zich gaat beklagen over zijn ”korte geheugen”. Dat zo slecht is.
Dan maar wat prietpraat van hier en nu. Dat vindt hij prettig. En zo lopen we een rondje in de zon. Weer thuis zakt hij vermoeid in zijn stoeltje. Maar hij is blij dat er iemand is en dat hij even buiten was.
Als ik weg ga zegt hij:”Dag jongen”.

Dag papa.

Knar

WEG

Mijn jongste kleindochter werd één. In een buitenland waar je wel een paar dagen voor moet nemen. Dus ik was even weg. Weg terwijl in het lieve vaderland de pleuris uitbrak over ”het gedrag van de heer Wilders”, de Blonde Leider die opnieuw zoals zo vaak met xenofobe uitspraken het politieke debat op temperatuur had gebracht. Maar nu nèt voor verkiezingen waarin de Leidende Elite ongenadig op z’n bek zou gaan. Dat was vantevoren bekend en de spindoctors van die Elite hadden het dus niet beter kunnen treffen. In het geheim zullen ze met veel bubbels, zoutjes en blokjes kaas het wangedrag van de Leider hebben gevierd. Want wat is er prettiger dan na het eigen debâcle de aandacht geheel te kunnen afleiden naar een onnozelaar die in zijn grootheidswaan een mogelijke stap te ver is gegaan? Of het werkelijk een stap te ver was bepaalden de spindoctors zelf. Want op zichzelf was de daad van de Blonde Leider niet veel dwazer dan de daden die hij eerder had vertoond. Maar nu kwam de dwaasheid de tovenaarsleerlingen wel erg goed van pas. Naar ik hoorde in dat verre buitenland kwam de storm op gang ”in de sociale media”. Ik kan dat niet bevestigen want ik vertoon me niet aan de dorpspomp. Maar niets is natuurlijk makkelijker dan iets op gang te laten komen via ”de sociale media”. Enkele eeuwen geleden heette dat  een pamflettenstrijd. Dan sloegen obscure drukkertjes in achterafwerkplaatsjes aan het persen van schotschriften waarop een smadelijk verhaaltje stond over deze of gene en dat werd dan onderhands aan het publiek uitgedeeld tot ongeveer iedereen op de hoogte was van de smadelijkheden in kwestie. Vooral in de tijd na de reformatie maakten steil gereformeerde dominees veelvuldig gebruik van dit middel om hun tegenstrevers het leven zuur te maken. Zoals u ziet: niets nieuws onder de zon. Alleen de naam is veranderd: ”Sociale Media” in plaats van ”Pamfletten”. Maar met dezelfde functie en met dezelfde uitwerking: ondermijning van het bolwerk van de tegenstander. (Mijn recent overleden rebelse tante zou dit al weer een mooi stukje vinden).
En nadat dan bij het volk het vuurtje goed is aangewakkerd komen ook de officiële leiders bijeen om met uitgestreken smoelen ”nadrukkelijk afstand te nemen van de heer Wilders”. Tenminste dat las ik na thuiskomst in de krant. Let op : twee dagen na de voor hen rampzalig verlopen verkiezingen en ruim na het opstoken van het brandje via ”de sociale media”. Alles volgens het boekje.
Laten we Wilders even in zijn hoekje laten modderen, laten we even met heldere koppen terugkeren naar de uitkomsten van de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart 2014, en toezien hoe zelfs in het rooie bolwerk Amsterdam de PvdA is weggevaagd, voor het eerst in tientallen jaren, door de nieuwe yuppen van D66, die met enige flexibiliteit een college kunnen samenstellen waarin de PvdA zelfs helemaal niet meer voorkomt. De PvdA in de oppositiebankjes van de hoofdstad. Voor zover ik weet nog nimmer vertoond. Maar…. ik denk dat het zo ver niet zal komen.

Met zulke spindoctors in huis vind je daar wel wat op.  

Knar