EINDE

Op 1 mei j.l. schreef ik mijn laatste column over mijn vader. Hij was toen opgenomen in het hospice om er te sterven, maar het ging hem daar zo goed dat we er aan begonnen te twijfelen. Toch is het er van gekomen. Op 26 mei woei het vlammetje eindelijk uit. Hoewel er geregeld mensen bij hem waren koos hij een stil moment in de middag om er in zijn eentje tussenuit te knijpen. Ik begrijp dat wel.
Het was nog niet eens zo’n makkelijk einde. Van de vijf weken die hij in het hospice doorbracht waren week drie en vier de moeilijkste. Althans zo zag het er uit. Hij zakte langzaam weg in een onomkeerbaar geestelijk verval tot het moment waarop ook zijn remmen het begonnen te begeven. De remmen waarmee hij een leven lang alles had vastgezet wat er niet mocht zijn, wat hem niet beviel en waar hij absoluut niet over wilde praten. Of waar hij altijd bang voor was geweest. Alles was altijd op de rem gezet. Maar de kabels knapten nu één voor één en in een staat van halfbewustzijn moest hij de hele parade toch nog een keer laten langskomen. De verpleging en de dokter ”hadden het er moeilijk mee” zeiden ze, want hij huilde zo vaak en had zoveel berouw zei hij. Ze begrepen het niet. Ik heb ze toen maar een half uurtje apart genomen en heb ze verteld over zijn kinderjaren als oudste zoontje van een evident wrede moeder die in het breken van de wil van een kind het beste middel zag om haar kinderen onder haar gezag te brengen. Want dat ging zo in die kringen. Hij wist geen andere uitweg dan haar te gaan vereren en haar methoden over te nemen. Waarna ik hen het één en ander vertelde over het leven dat wij als kinderen bij hem hadden. En dat ik nog verbaasd was dat zijn paniek nu pas kwam. Toch nog mooi lang op de rem gehouden. Maar wel met de hoge prijs dat er nu niet meer te praten viel en dat we hem samen met zijn trauma’s moesten laten gaan.
Het werd een mooie en waardige uitvaart. Waarin zowel zijn onkerkelijke kinderen als zijn zeer kerkelijke wijkpredikant hun zegje konden doen.
De zon scheen die dag uitbundig.

”En God zag dat het goed was”
 

Knar