VAMOS

Mijn jongste kleindochter is anderhalf. Ze woont met papa en mama in het buitenland en hoort nu meestal vier talen om zich heen. Spaans van papa en oma (abuela), Nederlands van mama en de andere familie uit het Noorden, Frans in de crêche en Engels dat papa en mama meestal samen praten. Omdat ze langzamerhand leert praten is iedereen gespannen wat ze uit die hutsepot van talen gaat maken. Geleerden beweren dat het kind er geen moeite mee zal hebben maar de familie houdt wel eens het hart vast.
Dat dat misschien onterecht is bewees madam afgelopen zondag.
De familie zou naar een mooi strand gaan om daar een dagje door te brengen. Het weer daar is nu nog vijf sterren zeg maar. Ze wonen al aan zee maar er zijn altijd nog mooiere stranden waarvoor een stukje gereden moet worden. Ze had er zin in en kwam al aansjouwen met haar rugtasje dat mama haar aan moest doen. Hetzelfde met haar strandschoenen. Door al die eisen kwam er weinig terecht van de voorbereidingen die papa en mama voor zichzelf moesten plegen. Nadat ze haar eigen schoenen aan had sleepte ze daarom de schoenen van papa tevoorschijn, deed er één aan zijn voeten en riep:”Mooi, vamos” (Mooi, we gaan).
Nadat ik uitgelachen was over dit verhaal dacht ik nog eens na over wat een wonder daar eigenlijk gebeurt in dat piepkleine koppie. Anderhalf jaar en dan de boel al zo goed in de gaten en op orde, dat is toch een mirakel. Op dat punt hebben mijn andere kleinkinderen ook al verbijsterende staaltjes laten zien en op de keeper beschouwd is het natuurlijk niets bijzonders: zo gaat het. Maar het blijft een wonder, zoals het gaat.
In een mailwisseling met mijn dochter over deze zaken deed ze nog even een boekje open over wat mevrouw allemaal nog meer presteerde op dat vlak. Op de crêche heeft ze recent geleerd om te applaudisseren en bravo te roepen als een ander kindje een fraaie performance geeft of als er iets feestelijk gebeurt. (De crêches daar doen feitelijk aan opvoeden, en dat is heel geruststellend).
Daar voegt mijn kleindochter op eigen houtje aan toe, dat ze wel eerst even zelf uitzoekt waarvoor ze klapt en waarvoor niet. Zo mag Frank Sinatra in de auto na ieder nummer rekenen op beschaafd geklap en bravo-geroep vanaf de achterbank. Bij Tom Jones blijft het stil.

Anderhalf. Wat gaat dat worden?

Knar