NOOIT

 

"Hallo, met mij. Ja, ik dacht wel dat jij het was, je belt toch altijd ongeveer om deze tijd? Nou dan. Hoe gaat het bij jullie? Goed weer?" "Oh, je hebt vanmiddag nog gewandeld in de zon? Ja, het is nu zomer bij jullie hè? Gek idee hoor. Maar ja, zo is het nu eenmaal hè?" "Of er hier nog nieuws is? Ja, wat zal ik zeggen. Je weet, dit is een saai landje hoor, eigenlijk gebeurt hier nooit wat. Nou ja, je weet dat natuurlijk van die Friso, hè? Ja, erg hoor. We zien er nou niet zo veel meer van want ze gaan nou door de achterdeur, maar ja, het is toch maar afwachten hè, wat er van komt. En of t'ie nou naar Nederland komt of toch naar Londen gaat, ja dat weten we niet hè?" "Ja, voor haar vind ik het erg hoor. Eerst al Claus en nou dit weer. Kind, m'n hart draait er van om." " Nou verder weet ik het eigenlijk niet zo. Nou ja, Job is weg hè? Ach, dat weet je toch nog wel, Job Cohen, de burgemeester van Amsterdam. Die van die thee. Ja joh, dat zeiden ze toen hij nog burgemeester was, dat hij niks deed aan de toestanden met die Marokkanen, maar dat 'ie alleen maar thee met ze dronk. Ja, dat was natuurlijk helemaal niet zo dom van hem, hij wilde toch altijd de boel bij elkaar houden, maar veel vrienden maakte die d'r niet mee. Nou, toen die Wouter Bos opstapte bij de Partij van de Arbeid duwden ze hem naar voren als partijleider. Ze dachten, zo'n populaire burgemeester zal ons wel redden. Ja, want het ging helemaal niet goed met die partij, nee, dat was kantje boord hoor. Afijn, Job ging het proberen maar dat is niks geworden hoor. Nee joh, die man was veel te aardig, ze veegden de vloer met hem aan in de Kamer, en nou ist 'ie opgestapt. Ja, ook weg uit de Kamer, gewoon helemaal foetsie. Zal wel lekker met z'n vrouw in het groen gaan wonen denk ik. Ja, die vrouw is al heel lang gehandicapt, dus kan die daar nou wat meer tijd aan besteden. Ja, en dan hebben we nog een rel met ene Jurgen Castricum of zoiets. Ja, een beetje zo'n brutale goser van zo'n schreeuwerig omroepje. Die kreeg herrie met een Leidse professor die weer getrouwd is met een Pakistaanse vrouw die voor de televisie nare dingen had gezegd over die Jurgen. Ja, het gaat er hier tegenwoordig ook aardig ruig aan toe hoor. Nou ja, en dan meten ze dat weer breed uit voor de televisie en zo hou je herrie natuurlijk. Ja, dat was vroeger echt anders hier hoor, toen jullie hier nog waren." "Ja, die brief van het pensioenfonds is vandaag ook gekomen. Over die korting, waar ik het laatst over had. Maar ik moet het allemaal nog zien hoor. Ze zeggen nou weer dat ze misschien gaan korten in april 2013, maar dat het nog niet zeker is. Volgens mij kijken ze wel link uit. Dat kennen ze toch niet maken, met al die oudjes die hard genoeg voor hun centjes hebben gesappeld? Daar komt herrie van en dat zullen ze merken ook als er weer verkiezingen zijn. Ja, reken maar. En dan worden ze wel benauwd hoor, als ze niet meer gekozen worden. Wat moeten ze  dan?" "Ja, dat is het hem juist, op al die mooie wachtgelden kunnen ze ook niet meer zo hard rekenen, dat wordt ook allemaal minder. Nou ja, we zullen wel zien. Voorlopig zitten we nog droog."

"Je ziet het hè? Hier gebeurt nooit wat. Bij jullie verder ook alles goed?"

 

Knar

VERZET

Hoera, het is gelukt. Ik voel mij een held. Een verzetsheld. Eind januari klaagde ik hier in de column LINK over de klem waarin ik zat met de profi-site LinkedIn. Ik was onvrijwillig ingevangen in het systeem, kreeg bijna ieder dag ongewenste mails van hen en durfde me niet te verroeren uit angst dat ik nog dieper in het moeras zou wegzakken. Vandaag, na de zoveelste spamzending van LinkedIn was ik het beu. Dan maar wegzakken, afgelopen moet het zijn. En ziet, als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Op het internet waren een paar mensen zo vriendelijk om me gedetailleerd uit te leggen hoe je een LinkedIn-account de nek omdraait. Kennelijk een meer voorkomend probleem. Ik printte hun adviezen uit, legde het papiertje stijf tegen m'n toetsenbord en toog aan het werk. Eerst natuurlijk inloggen. Het e-mailadres dat ik had gebruikt kon ik afleiden uit het adres waar de spam naartoe was gestuurd. Van het wachtwoord had ik geen idee meer maar dat gaf niet, ik kon een nieuw instellen. Oei, oei, daar gaan we al. Toch maar doorgezet, en een nieuw wachtwoord gekozen terwille van de definitieve aftocht. Dat werkte, en ik was binnen. Met als doel om zo snel mogelijk weer buiten te raken. Op zoek naar de knop Account, en toen ik die had gevonden zag ik meteen dat ik al sinds november 2010 in dit net gevangen zat. Wist ik niet eens, dacht dat het veel korter was. Verder zoekend vond ik daar ook, een beetje in het donker en dicht bij de achterdeur het zinnetje "Close your account". In dat hoekje moest ik zijn, en ja hoor, het begon. Eerst mijn account nog eens goed laten zien, en me verbaasd vragen of ik dat wel ècht wilde afsluiten. Ik gaf geen krimp en drukte dapper steeds weer op de knop Proceed, en na mij nog een keer verdrietig te hebben gevraagd of ik het wel echt meende gaf het systeem zich dan eindelijk gewonnen. Het account was gesloten. Ik kreeg nog de boodschap mee dat ik binnen vierentwintig uur in de schoot van de moederkerk kon terugkeren als ik deze zonde toch zou berouwen.
Om aan die verleiding het hoofd te kunnen bieden ben ik onmiddelijk een rondedansje gaan maken en heb mij daarna nedergezet om deze column te schrijven. Daarmee is dan tenminste één van die vierentwintig kwellende uren alweer voorbij. Straks moet ik koken, dan enkele favoriete TV-programma's bekijken, nog wat lezen, slapen , opstaan, toilet maken, boodschappen doen, een bezoekje afleggen en nog even naar het ziekenhuis, en dan zijn die vreselijke vierentwintig uur wel bijna voorbij en zal het me zijn gelukt om mij te bevrijden uit de vele vangarmen van het monster dat LinkedIn heet. Mijn (schrikkel-)dag is goed. Ik heb een daad gesteld.

Een verzetsdaad.

Knar

BEZET



Een paar dagen geleden maakte een vriend mij erop attent dat ons pas verbouwde clubhuis meedingt in de wedstrijd "Gebouw van het Jaar" 2012, van de Bond van Nederlandse Architecten (BNA). Naast een vakjury kan ook het publiek stemmen op één van de honderd inzendingen. Samen met andere  clubleden wilde ik graag stemmen op ons gebouw, want onze architect heeft er werkelijk iets moois van gemaakt. Natuurlijk kan dat allemaal via internet. Tot mijn schrik en verbijstering bleek echter, dat ik om te stemmen mij eerst moest inschrijven als deelnemer aan Facebook. De stemming verliep via het infantiele "Like"-systeem van deze kwettersite-voor-ijdeltuiten. Van een eerbiedwaardig en tamelijk gerespecteerd instituut als de Architectenbond kon ik dat bijna niet geloven dus waagde ik er toch maar een mailtje aan. En ja hoor, een vrolijke mevrouw meldde mij dat meestemmen inderdaad was voorbehouden aan hen die reeds geloofden, en aan hen die zich alsnog wilden laten dopen in de naam  van Facebook. Waar mij het heidendom over het algemeen toch al goed bevalt, zal ik in dit leven in ieder geval nooit een bekeerling worden van een systeem met zo'n bedenkelijke reputatie op het punt van privacybescherming. Facebook noway! Intussen werd ik wel uitgesloten van de stemming. En daarover heb ik  de directie van de BNA toch maar eens een brief op poten geschreven. Jaja, een brief. Een mailtje krijgen ze waarschijnlijk driehonderd keer per dag, brieven toch misschien nog maar drie in de week. Dus….
Hij was nog niet de deur uit of het volgende probleem diende zich aan. Ik wil een paar dagen naar de Wadden en wil de kaartjes voor de boot via het internet bestellen. Kan niet meer, tenzij je "inlogt" bij de veerbaas. Dat verdom ik, ik wil gewoon anoniem naar de Wadden en de mooie praatjes over "wij gebruiken uw gegevens alleen voor …." ken ik inmiddels wel. Maar nu moet ik wel mooi weer eerst naar de kassa bij de boot. D'ouwe trant….
Misschien moet ik binnenkort deze weblog verlaten als Google nog wat opdringeriger wordt met het opvragen van allerlei persoonlijk gegevens, zogenaamd om mij beter te kunnen "helpen" maar in werkelijkheid om Big Brother beter te laten meekijken. De banden van Google met de Amerikaanse regering zijn bekend.
En ineens schoot het deze week door me heen: zo voelt het als je leeft onder een bezetter. Een macht, vaak zonder een duidelijk gezicht, die je overal tegenkomt, die geen rekening houdt met wat jij wilt maar alle middelen in handen heeft om jou te dwingen dat te doen wat hij wil. Alleen zijn wegen zijn begaanbaar.
Het nieuwe digi-kapitalisme is zo'n macht. Met behulp van de onschuldige en zelfs comfortabel lijkende methoden van de digitale techniek wordt de klant/het slachtoffer in de houding gezet voor optimale manipulatie en doelgerichte exploitatie.
Indertijd moesten we erg lachen om de film "Goodbye Lenin". Hoe kon die vrouw zo vastzitten in een systeem dat wij geleerd hadden te zien als een vuige bezetting?
Maar het lachen zal ons vergaan als we eens goed om ons heen kijken. Hoe vrij zijn we zelf nog? En hoeveel nauwelijks zichtbare maar toch aanwezige draden trekken ons niet langzaam één bepaalde kant op, met uitsluiting en discriminatie van hen die niet mee willen doen?

Hoe vast zitten wij inmiddels in ònze bezetting?

   

Knar

NOUGOETTAN



De gebeurtenissen in het openbare domein bieden me weinig inspiratie voor een nieuwe column. Job Cohen is gegaan, zoals ik voorspelde. Van ex-president Wulff horen we niets meer, zoals ik voorspelde, en met Dominique Strauss-Kahn probeerden ze nog even wat, maar ook dat liep op niets uit. Zoals ik voorspelde. Dat de wolfpack niettemin onverminderd jaagt bleek bij de tragische gebeurtenissen in de koninklijke familie. Geen nieuws is ook nieuws en wordt dagenlang uitgemolken. Voorspelbaar gedoe, niet boeiend meer.
Nee, dan mijn kleinkinderen. Die stellen - zoals gebruikelijk bij kleinkinderen - de familie voor de ene verrassing na de andere. Ik had hier al even verteld dat de oudste twee, broer en zus, onlangs een nachtje bij opa mochten logeren. Voor het eerst. Ik had me van tevoren al wat scenario's in het hoofd gehaald, onder andere dat ze wel een tijdje in de weer zouden zijn om opa's huis grondig te verkennen. En zo geschiedde. Nadat papa was uitgezwaaid begon de ontdekkingsreis. Talloze noviteiten deden zich aan hen voor, onder andere sleutels van binnendeuren. Die kennen ze niet want in allesvoorzienende scherpzinnigheid hebben papa en mama ervoor gezorgd dat in hun huis sleutelloze deuren zijn zodat niemand zichzelf of anderen kan opsluiten. Slim. Dat heb ik niet. Dus liep mijn kleinzoon al na een tijdje triomfantelijk te zwaaien met de sleutel van mijn slaapkamerdeur, die hij ook al eens in het slot probeerde te morrelen. Terwijl ik in de slaapkamer was en hij buiten. Ai, snelle actie vereist. Nog net op tijd was ik ook buiten, kon hem de sleutel zachtzinnig afhandig maken en uitleggen dat ….
Pfoei, dat was op het nippertje.
Er moest nog meer worden uitgelegd, zoals dat  sommige dingen niet kunnen doorgaan hoewel zij die erg graag willen. Bijvoorbeeld steeds maar snoepjes krijgen. Voor de tactische terugtocht na een verloren poging tot wilsvervulling hebben ze nu een nieuwe formule ontwikkeld. Ze zeggen dan "Nougoettan". Waarmee ze heel slim het initiatief weer naar zich toe trekken en de bekrompen opvoeder genadiglijk de gunst van hun toestemming verlenen. Met als ondertoon zoiets van : "We zullen het deze keer door de vingers zien maar flik ons dat niet meer!" Nougoettan.  
En dan de jongste, met haar anderhalf nog niet aan logeren toe. Ze begint nu te tekenen en was door haar vader daartoe in de speelhoek aan een tafeltje gezet met een stuk papier en een pen. Papa had zich nog niet omgedraaid of ze gleed van haar stoeltje, liep zwijgend naar de lichtschakelaars, drukte net zo lang op alle knoppen tot het licht boven de speelhoek aanging, liep zwijgend terug en zei :"Zo". Zelfvoorziening is een absolute must als je de derde bent.
"Life is many things". Van een prins voor wie het licht misschien nooit meer aangaat tot een kleindochter die zelf het licht aan doet. En ik daar ergens tussenin. 

Nougoettan.
 

Knar

WOLFPACK



Hoe het gaat: "Onrust rond Cohen in PvdA blijft" kopt vanmorgen de site NOS.nl. Daarbij een plaatje van een horde journaille met microfoon en camera, elkaar verdringend rondom een hulpeloze Job Cohen die een beraad met kamerleden verlaat. Hij deed een paar dagen geleden samen met Hans Spiekman een poging om de partij opnieuw te positioneren, linkser dan tot nu toe, maakte daarbij een strategisch onhandige opmerking over de SP, Frans Timmermans schreef/lekte daarover een kritische mail en de jacht kon beginnen. Frans Timmermans trok zijn mail natuurlijk terug (is strategisch veel slimmer dan Cohen), wast z'n handen in onschuld en Cohen mag zich er proberen uit te vechten. Wat hem niet zal lukken. Als iemand de "wolfpack" van de media op je spoor weet te zetten ben je verloren. Het kan lang duren of kort, je gaat er aan. We zagen het bij ex-president Horst Köller in Duitsland, die zelf maakte dat het kort duurde, we zagen het bij Dominique Strauss-Kahn die precies op het "goede" moment in precies het "goede" land onderuit werd gehaald door bedenkelijke beweringen van een nog bedenkelijker mevrouw. Maar die wel van zijn directeurschap van het IMF en van zijn kansen op het Franse presidentschap werd beroofd, hetgeen evident de bedoeling was. We zien het nu bij ex-president Christian Wulff, weer in Duitsland, die het lang heeft gerekt maar uiteindelijk toch de wolven niet voor kon blijven en opgaf. Let op: van al die "ernstige beschuldigingen" zal uiteindelijk weinig overblijven, we zullen amper meer iets horen van de man. Mission completed. En we zullen het - helaas helaas - ook gaan zien bij de aardige Job. Die de wolven niet voor zal kunnen blijven.
In alle gevallen is voor de scherpzinnige toeschouwer wel ergens op de achtergrond een actor te bekennen. Waarover diezelfde wolfpack overigens zwijgt als het graf. Maar dat bondskanselier Merkel twee keer in korte tijd een president van haar partij is kwijtgeraakt en nu nadrukkelijk ook de oppositie gaat betrekken in de keuze van een opvolger spreekt boekdelen. Ze heeft de boodschap begrepen. Moet ik het uitleggen? Nee toch?
Maar...ook hier niets nieuws onder de zon. Of het zou de methode moeten zijn. In voorbije tijden wilden machtige lieden nog wel eens met gif in de weer zijn om hun opponent uit te schakelen, om dan na diens heengaan met veel misbaar de macht over te nemen. Zie Hamlet, Prince of Denmark. Ook de dolk-in-de-mantel was een geliefd instrument om de macht van de ene hand in de andere te laten overgaan. Erg onbeschaafd allemaal, en nogal bloederig, dat laatste. Wij hebben nu de media. Hun zelfopgelegde plicht om het volk voortdurend op de hoogte te houden van alles wat gebeurt maakt dat ze moeten jagen. En op de jacht is er altijd wel een slachtoffer te betreuren.  Toch? 
 Op de nachtelijke torentrans zegt de geest van Hamlet's vermoorde vader tegen zijn zoon:"If thou hast nature in thee bear it not".

Ook  een boodschap voor ons ?

Knar

KLEM

 

Ik zit mooi klem. Aan het politieke front zijn er aanzienlijke bewegingen, zowel van troepen als van wapens maar ik heb al zoveel geschreven over politieke kommer en kwel dat het hoog tijd wordt voor weer eens een aardig stukje. Dat zou bijvoorbeeld kunnen gaan over kater Jaap die in de buurt van 's Heerenberg na tien maanden rondzwerven kerngezond is teruggevonden en weer bij z'n baasjes is gebracht. De meiden dolblij, Jaap misschien ook. Of over m'n kleinkinderen die voor het eerst een nachtje bij opa mochten slapen, graag en gretig TV keken en 's ochtends om zes uur handje-handje en vriendelijk glimlachend voor mijn bed stonden, niets zeiden maar verder in alles uitstraalden dat het de hoogste tijd werd voor nieuwe actie. Gelukkig was ik gewaarschuwd en was ik de avond daarvoor vroeg naar bed gegaan.
Of over de laatste sneeuwwandeling die ik zondag maakte door het park, waarbij het heel genadiglijk nog even licht sneeuwde, als wilde de natuur zeggen:"Nou, één keer dan nog, maar dan is het afgelopen hoor". En zich daaraan hield door het maandag warm water te laten regenen waardoor de boel razendsnel verdwenen was. Het beste zo, zachte heelmeesters maken stinkende wonden. De winter had net genoeg nationale tevredenheid gebracht bij al die schaatsliefhebbers en kerstkaartadepten om er weer even tegen te kunnen. Nu dan maar weer op naar het voorjaar. Ook leuk.
Of, en dan wordt het al wat grimmiger, het zou kunnen gaan over de vileine truc van De Blonde Leider en zijn troep om een klaagmuur voor Polenhaters op te richten en daarmee zijn minister-president "op de rooster te leggen", zoals ze in Vlaanderen zeggen. Enig Vlaams is hier op zijn plaats want de haatcultuur van de Leider is daar al veel eerder bovengronds gekomen. Op de rooster dus, want heel Europa, het oostelijk deel voorop, loopt te hoop tegen ons lachebekje. Op ouderwets-fatsoenlijke wijze houden ze hem voor dat de minister-president van een ouderwets-beschaafd land zijn ouderwetse verantwoordelijkheid zou moeten nemen en zich hier ouderwets-krachtig tegen zou moeten uitspreken. Maar onze nieuw-liberalistische premier laat zich op het punt van verantwoordelijkheid leiden door dezelfde principes als waarmee de zakenbank Goldman-Sachs Griekenland en andere landen "hielp" aan gunstig ogende boekhoudingen die de schijn wekten dat het verdrag van Maastricht keurig werd nageleefd terwijl in werkelijkheid de crash was ingezet. Principes waarin verantwoordelijkheid alleen iets is voor de anderen, zoals we maandagavond in het programma Tegenlicht van de VPRO mochten leren. De premier zegt het ook openlijk: als je je gediscrimineerd voelt door de Poolse Klaagmuur dan stap je maar naar de rechter. "Verwacht van mij niks als het om verantwoordelijkheid gaat". Beetje raar natuurlijk voor een premier van een partij die vooral de burger verantwoordelijk wil maken voor de gang van zaken in de samenleving. Stel dat we allemaal zouden redeneren zoals hij. Zou een mooie boel worden. Zou hij echt denken dat hij op het fluweel zit alleen om technisch voorzitter van de ministerraad te zijn? Hij zit klem. Net als ik. Alleen mijn klemzitten was veel comfortabeler dan dat van hem.

Ik ben nu klaar, hij nog lang niet….

Knar

GRIEKS



Vandaag of morgen moet in Griekenland de kogel door de kerk. De regering is het er al over eens, nu het parlement nog: een draconisch pakket van bezuinigingsmaatregelen moet de gewone Griekse man en vrouw door de strot worden geduwd. Het minimumloon gaat met een kwart omlaag, de pensioenen worden gekort, de zorg moet krimpen en er gaat minder geld naar defensie. Drie van de vier maatregelen treffen de gewone Griek rechtstreeks in zijn dagelijkse leven, het geld wordt onderaan gehaald. En dat is vanuit een oogpunt van een rechtvaardige verdeling wel een beetje vreemd. Algemeen wordt aangenomen dat de schatrijke Griekse redersfamilies gezamenlijk twintig tot veertig procent van de wereldhandelsvloot in handen hebben en dat ze met een donatie van een klein percentage van hun vermogen de Griekse staat er in één klap bovenop zouden helpen. Toch is er in het bezuinigingsprogramma van de Griekse regering geen letter te vinden over belastinghervormingen die er voor zouden zorgen dat ook "bovenaan" meehelpt om de nood te lenigen. Eigenaardig want dit hele circus wordt toch opgetuigd om de euro te redden, daarmee de muntunie en daarmee de vrijhandelszone die Europa bedoeld is te zijn. Waar die rijke Griekse redersfamilies al zoveel aan hebben verdiend.
Het comité Ander Europa, voortgekomen uit de protestbeweging tegen de Europese "Grondwet" van 2005, noemt de hele EU onverkort een neoliberaal project. Alweer neoliberaal? Ja, ik geef toe, ik heb het er wat vaak over de laatste tijd maar eerlijk gezegd struikel ik vandaag de dag ook over de aanleidingen om het er over te hebben. Neoliberaal dus. De utopie van de vrije markt, de ondernemer als prototype van het hoogst bereikbare, leve de winnaars, weg met de losers.
En ja, als je om je heen kijkt hoe die Heilige Graal van de eenheidsmunt wordt vereerd, gekoesterd en desnoods met het hartebloed beschermd dan zie je dat de meest prominente neoliberale leerstellingen richtinggevend zijn: het oude moet drastisch vernietigd worden en de klappen mogen vallen bij hen die geen macht hebben, geen vuist kunnen maken en last but not least het systeem niet in het ongerede kunnen brengen. Zij die in hun eenvoud geloof hechten aan de mooie woorden van de leiders, hoe bedrieglijk ook. Griekse reders horen daar niet bij, integendeel, en het past dus in het plan om hen "buiten beschouwing" te laten als er aan de Griekse schulden iets of veel moet worden gedaan. En bij ons is het in principe niet anders. Ook hier moet het leeuwendeel van de "noodzakelijke" bezuinigingen en reparaties worden opgebracht door de groepen onderaan. De gepensioneerden, de gebruikers van de gezondheidszorg, de gehandicapten, de laagstbetaalden. Ook bij ons nog niets gehoord over nieuwe belastingen voor de puissant rijken en voor de ten onzent zeer florerende multinationale ondernemingen.

Op z'n Grieks heeft binnenkort twee betekenissen. Beide hebben iets te maken met genaaid worden.

Knar

GOED



Mijn schoonouders zijn al bijna dertig jaar dood. Ze trouwden in '36, met de tegenwind van de depressie recht op de kop. In '37 werden hun eerste kinderen geboren, tweeling-jongetjes waarvan er één een ernstige hartafwijking had. Bleek in het ziekenhuis nadat de dokter hem daar bij nacht en ontij, midden in de winter en over gladde wegen naartoe had gereden. Op de terugweg bleek dat de stuurstang van dokters auto was gebroken. De toon was gezet, en zo bleef het. Tegenslagen, persoonlijk en zakelijk, altijd de zorg over de gehandicapte zoon die jong zou sterven. Toen ze ouder werden konden wij, de kinderen en schoonkinderen ook wat voor ze gaan doen, maar hun geluk was zelden zo groot als toen op vaders vijfenzestigste verjaardag de AOW netjes bleek te gaan binnenkomen, maand na maand. Vader was daar in al z'n tegenslag overtuigd aan gaan twijfelen en van opbouwen van een pensioen was nooit veel terecht gekomen. Tegenslag, weet u nog? Nu kon hij eens een harinkje gaan happen als hìj dat wilde, en dat deed hij. Gniffelend van plezier mompelde hij dan "Laat de armoe de pest maar krijgen". Drie weken nadat ze een nieuw, kleiner huis hadden betrokken viel moeder voorover in de kamer neer met een blad koffie voor de visite, getroffen door een acute hartstilstand. Een paar uur voor haar begrafenis kreeg vader een zware hersenbloeding, werd naar het ziekenhuis gebracht, zakte snel weg en kwam niet meer bij kennis. Tien dagen later stonden we weer op het kerkhof.
Bij alles wat er nu in Nederland gebeurt en waar ik hier regelmatig over schrijf moet ik vaak denken aan Piet en Nel. Mijn schoonouders, die de wind zo zwaar tegen hadden. Maar die leefden in een tijd dat mensen met tegenslag nog niet van regeringswege werden weggezet als losers, een tijd waarin "zorgen voor" nog niet hetzelfde betekende als "zorgen dat". Voor wie de dokter midden in de nacht zijn leven waagde om hun zieke kindje naar een ziekenhuis te rijden, dertig kilometer verderop, geen bedrijf maar een zorginstelling. Voor wie bepaalde werkgevers over hun hart streken om vader, maar ook zijn gehandicapte zoon aan fatsoenlijk werk te helpen. Voor wie de kinderen een potje maakten zodat ze tenminste één keer in hun leven de Alpen konden gaan zien. En aan wie uiteindelijk een ouder wordende schoonzoon in dankbaarheid denkt, omdat ze, berooid als ze waren, altijd mensen zijn gebleven.

Goede mensen.

Knar

SLECHT



De minister van Volksgezondheid en Sport, mevrouw Edith Schippers zet onverdroten het grote werk voort dat haar politieke vrienden Hans Wiegel en Hans Hogevorst hadden aangevangen: de volledige vermarkting van de gezond-heidszorg. Weg met "zorgen voor", alleen nog "zorgen dat".
Het nieuwste konijn uit haar hoed heet "winstuitkering door ziekenhuizen". Dat ziekenhuizen in de optiek van dit donkerblauwe stel "gewone" bedrijven zijn dat wist u al. Gewone bedrijven maken winst en die winst moet terug kunnen naar de investeerders, aandeelhouders zeg maar. Tòch? Zo wil het immers de geloofsbelijdenis van de Neoliberale Kerk? Dat daarbij eigenlijk de markt zelf spontaan al die wonderen zou moeten laten geschieden, zoals aartsvader Adam Smith het ooit aan zijn gelovigen leerde, daar heeft mevrouw Schippers even geen boodschap aan. Natuurlijk niet, als overheid moet je ingrijpen waar je maar kunt om een einde te maken aan dat verdorven overheidsingrijpen. Intussen predikt Mark Rutte - met stip de vrolijkste evangelist van het stel - bezuinigingen. Daarbij wordt hij uit verwachte hoek gesteund door een bezorgd kijkende Bernhard Wientjes (Werkgevers) die om een nullijn-voor-iedereen roept. In een ingezonden brief in Trouw zegt Wientjes dat het van een grote verantwoordelijkheid zou getuigen als de "verlamde FNV-bonden" in deze zware economische tijden hun verantwoordelijkheid nemen. Hè Bernhard, wat is dat nou? Zware economische tijden? Nullijn voor iedereen? Om ons dat te laten geloven had je toch wat beter de media in de hand moeten houden vriend. Die laten ons bijvoorbeeld weten dat
- Shell in 2011 een mooie megawinst heeft gemaakt. De president-directeur gaat lopen met een bonus van ruim drie miljoen, bovenop zijn "gewone" salaris van ongeveer zes miljoen;
- ING in het afgelopen jaar de nettowinst heeft verdubbeld ten opzichte van 2010. Ook daar zal het weer bonussen (of moet ik zeggen boni) regenen;
-Buitenlandse bedrijven in 2011 door zich hier te vestigen ongeveer dertig procent meer hebben geïnvesteerd dan het jaar daarvoor, goed voor 4400 arbeidsplaatsen. In welingelichte kringen geldt Nederland als een belasting-paradijs voor buitenlandse bedrijven. Vandaar?
- Lease Plan, u weet wel van die zwarte auto's met mannen in wit overhemd er in, zijn winst in 2011 met dertien procent kon verhogen tot tweehonderdvijfentwintig miljoen;
- Shell ondanks al dat goede nieuws zijn nieuwe medewerkers niet meer opneemt in het pensioenfonds maar ze met premie, pensioen en de hele rataplan naar de beurs stuurt om daar maar zelf hun bonen te doppen. Wordt gelovige in de Nieuwe Kerk, of verrek. Niet meer "zorgen voor", alleen nog "zorgen dat".

Zomaar een willekeurige greep uit het nieuws van gisteren en vandaag. Niet bepaald tekenen van "zware economische tijden", wel van een niets ontziende  verbreiding van het Nieuwe Geloof, de utopie van de vrije markt.

Het gaat slecht in Nederland. Ja, dat klopt.

Knar

ZIJLIJN


Een goede vriend van mij vertelde me onlangs bij een vriendendiner en na enige glazen goede wijn het verhaal van zijn leven. Tot nu toe althans, hij was nog erg gezond en er zou nog wel wat leven voor hem inzitten, dacht hij. Dacht ik ook. Maar ja, hij had toch al heel wat achter de rug dus er kon al van een leven gesproken worden. Zijn leven.
Centraal thema in dat leven was zijn vader. Een man van zeer eenvoudigen huize, opgevoed om het kleine te eren en het grote te vrezen, een denkbeeld waarin hij was gaan geloven en waarin hij ook zijn kinderen had opgevoed.  Met strenge hand nogal.
Mijn vriend was uit geheel ander hout gesneden, hij had wel een hang naar het grotere, aardde meer naar zijn moeders kant en had de pech dat vader daar nu juist nogal de pest aan had. Die "moeders kant" had vader in zijn jonge  jaren niet zo heel vriendelijk bejegend, vonden hem wat beperkt en zagen met enige zorg hun dochter met hem in het huwelijk treden. Maar ja, liefde maakt blind, ook toen al. Tussen vader en zoon had het nooit goed geboterd, er was op zijn best een grote afstand tussen die twee en op zijn slechtst konden ze elkaar niet luchten of zien. Mijn vriend had daar altijd erg onder geleden vertelde hij, want bij zijn ontwikkeling had hij graag een vader gehad die hem de weg wees, die hem eens aanspoorde en die tenminste liet blijken dat hij van hem hield en dat hij achter hem stond. Van dat alles was hem nooit veel gebleken. Hij stond altijd overal alleen voor en moest als een blindeman zijn weg zoeken in een wereld waarin  hij de weg niet wist. Uiteindelijk was hij nog niet eens zo gek terecht gekomen vond hij, en ik vond dat ook want hij was perslot mijn vriend. En dan ben je ergens gekomen….
Nee, zonder dolle, gezien de omstandigheden had hij veel goed werk verricht, hij was zelf dan wel niet maatschappelijk aan de top geraakt maar hij had goed zijn brood en zijn kinderen waren - oh joy, oh glory - juist door zijn steun en betrokkenheid zonder veel moeite een heel eind verder gekomen en deden nu vooraan mee. Als hij daarover vertelde zat hij te glimmen van plezier. En terecht. Dat zei ik ook vaak tegen hem. En dat was nogal eens nodig want hij had toch nog vaak zijn sombere momenten. En ook daarover vertelde hij nu aan die dinertafel. Hij had ontdekt dat hij diep van binnen zich nog steeds schuldig voelde tegenover die vader. Al van kinds af aan had hij de afzijdigheid en de onbetrokkenheid van die man opgevat als een teken "dat hij niet goed was". Een normale reactie van een kind. Papa of mama doen niet aardig tegen mij, ik zal wel iets verkeerds hebben gedaan of ze houden niet van mij. Die gedachten waren in zijn hoofd gaan wonen en waren nooit meer vertrokken. Mijn vriend vertelde mij dat allemaal omdat hij heel recent voor zichzelf had besloten  dat de afzijdigheid en de onbetrokkenheid van die vader in wezen niets met hèm te maken hadden maar dat die man gewoon de keuze had gemaakt om afzijdig en onbetrokken te zijn tegenover iedereen die niet in zijn straatje te pas kwam, ook als dat zijn zoon was. Pech voor mijn vriend dat zijn vaders straatje maar zo smal was.
Mijn vriend zag dat nu allemaal helder onder ogen en vroeg zich af of hij op grond van dat inzicht zijn vader nu ook een nieuwe, meer verwijderde plaats in zijn leven mocht geven. Aan de zijlijn, of misschien er zelfs een stukje overheen. Een vraag waar hij - trouwe zoon die hij nog steeds was - mee worstelde. Toen hij zweeg viel er even een stilte. Toen heb ik hem maar gezegd dat ieder de plaats moet krijgen die hij verdient.

In dit geval aan de zijlijn. Of misschien er zelfs een stukje overheen.

Knar