NINE-TWELVE
Vanochtend rolde er een rekening van mijn tandarts in de bus. Een paar weken geleden bleek bij de halfjaarlijkse controle dat er een paar vullinkjes vernieuwd c.q. aangelegd moesten worden. Dat gebeurde en nu kwam de rekening. Een paar tientjes, maar toch. Vroeger kreeg ik voor dat soort behandelingen nooit een rekening van de tandarts. Ik was goed verzekerd en die vullinkjes vielen ruimschoots binnen het pakket. Nu niet meer. Een begeleidend briefje maakte me duidelijk waarom nu een rekening. Sinds 1 januari van dit jaar mogen tandartsen zelf hun tarief bepalen. Marktwerking, weet u nog? Wel, mijn tandarts is blijkbaar duurder geworden dan vroeger. Het is een goede tandarts, ik vind het ook een vriendelijke tandarts, hij heeft nog met mijn dochter in hetzelfde dispuut gezeten, hij is jong, technisch goed bij de pinken en zijn praktijk is gevestigd in een goede wijk van de stad. Vind ik allemaal prettig en goed voor mijn gebit. En ineens kost dat geld, want mijn verzekering betaalt niet meer dan vroeger en nu is er een gat tussen wat hij vraagt en wat ik vergoed krijg. Een grove schatting, gebaseerd op de conditie van mijn ouder wordende gebit brengt me toch al gauw op een paar honderd euro per jaar extra.
Wat moet ik doen? Volgens het diabolische trio Wiegel, Hoogervorst en Schippers, die dit vuiltje in elkaar hebben gestoken, moet ik mij niet langer als patiënt gedragen maar als koopman. De markt op, roepen zij in koor. Dat is goed voor jou en voor het volk. Weg met al die linkse hobby's van solidariteit, zorgen voor elkaar enzo. Kolder, d' ouwe trant, motteballengedoe. Nee, de markt, dat is het nieuwe heil.
Maar ik wil geen koopman zijn als het om zorg voor mijzelf gaat. Ik wil een goede dokter en een goede tandarts hebben en ik wil dat mijn verzekering daarvoor betaalt, wat we ooit hebben afgesproken. Zodat ik met een gerust hart naar diezelfde dokter en diezelfde tandarts kan blijven gaan die voor mij geen kooplui zijn maar vertrouwde professionals die ik het giga-belang van mijn gezondheid met een gerust hart wil kunnen toevertrouwen. Een zenuwaandoening of een ouder wordend gebit is geen pond tomaten of een kilo viskoppen. Daarvoor ga ik letterlijk naar de markt, en loop ik van kraam naar kraam, totdat ik de beste prijs-kwaliteitverhouding heb gevonden. OK, dat wel, maar niet de zorg voor mijn gezondheid. Ik wil daarom bij m'n tandarts blijven, en dat gaat me geld kosten.
Marktwerking? Me reet. Laten we hopen dat na nine-twelve in Nederland het sprookje voor neoliberaal rechts eindelijk uit is.
Wat moet ik doen? Volgens het diabolische trio Wiegel, Hoogervorst en Schippers, die dit vuiltje in elkaar hebben gestoken, moet ik mij niet langer als patiënt gedragen maar als koopman. De markt op, roepen zij in koor. Dat is goed voor jou en voor het volk. Weg met al die linkse hobby's van solidariteit, zorgen voor elkaar enzo. Kolder, d' ouwe trant, motteballengedoe. Nee, de markt, dat is het nieuwe heil.
Maar ik wil geen koopman zijn als het om zorg voor mijzelf gaat. Ik wil een goede dokter en een goede tandarts hebben en ik wil dat mijn verzekering daarvoor betaalt, wat we ooit hebben afgesproken. Zodat ik met een gerust hart naar diezelfde dokter en diezelfde tandarts kan blijven gaan die voor mij geen kooplui zijn maar vertrouwde professionals die ik het giga-belang van mijn gezondheid met een gerust hart wil kunnen toevertrouwen. Een zenuwaandoening of een ouder wordend gebit is geen pond tomaten of een kilo viskoppen. Daarvoor ga ik letterlijk naar de markt, en loop ik van kraam naar kraam, totdat ik de beste prijs-kwaliteitverhouding heb gevonden. OK, dat wel, maar niet de zorg voor mijn gezondheid. Ik wil daarom bij m'n tandarts blijven, en dat gaat me geld kosten.
Marktwerking? Me reet. Laten we hopen dat na nine-twelve in Nederland het sprookje voor neoliberaal rechts eindelijk uit is.
Knar